Evet çok
Biraz ek yapayım istedim, sevmek de zorlaştı gibi geliyor. Yalnızlığın konforuna da çok alıştım. Hem memnun değilim hem keyifli gibi arada derede bir yerde hissediyorum kendimi.
Yapıya kesinlikle çok bağlı. Ama etken çok. Yapı yaş süre meşguliyet gibi
sanirim yalnizlik bu hayatta bana bahsedilmis en degerli sey
el cevab: hayir yormuyor aksine mutlu ediyor
Çok ilginç ki evet yoruyor ve bazen üzgün hissediyorum ama öte yandan hayatıma biri girince de bir an önce eski halime dönmek istiyorum sanki. Ancak şu da var ki birine de öyle ihtiyaç duymuyorum pek. Hep böyleydim...
bazen hasta olduğumda "lan bari bi sıcak çorba yapanım olsaydı." gibi düşüncelere daldığım olsada çevremde gördüğüm olumsuz örneklerden dolayı yalnızlık güzel gibi ama bence yalnızlık zor. İyi bir insana denk gelmek önemli.
aşırı hem de.
Bazen diyorum bir sevgilim olsaydı, birlikte zaman geçirseydik. Hem beraber hem ayrı ayrı. Üzüldüğüm oluyor neden olamadı diye ama ne bileyim ya. İlla sevgili olarak değil. Zaman zaman evlenseydim, bir ailem olsaydı dediğim de oluyor. Çocuk olmasına da gerek yok. Şartlar elverirse çocuk da olur tabii.
Diğer taraftan da böyle iyiyim ama bilmiyorum.
@kisa +1
evliliği hiç düşünmüyorum ama sevgilisiz de olmuyor.
@kisa +1
@put it in your appropriate place +1
Yalnız olmanın aksini hayal edemiyorum. Bana sevgilim olsa daha çok yorulurum gibi geliyor.
evet ama olması da yoruyor. eskiden hayatımdaki büyük bir eksikliğin benimle birlik düşünen, seven, gören bir erkek olduğunu düşünürdüm -bay c gibi. sonra insan ilişkileri, en sevgi dolu gibi görüneni bile, sadece yalnızlık duygusunu ve yaşamlarımızdan duyduğumuz kaygıyı bastırmak için kullandığımız araçlar gibi görünmeye başladı bana. bu yüzden samimiyet duygumu yitirdim ve sanırım böyle hissettiğim sürece hayatıma biri olsa bile yapayalnız hissedeceğim kendimi.
ayrıca ilişki prosedürleri, bir insanı tanımak, beğenmek, yakın olmayı istemek, bana yakın olmasına izin vermek vesaire gözümde öyle büyüyor ki...
Tek başıma bir şeyler yapacak uğraşlar bulsam da, hayatta sana eşlik edebilecek, bazı şeyleri sen söylemeden senin gibi düşünerek yapacak, geyiğini, üzüntünü, stresini paylaşabileceğin, kafan esince bir yerlere gidebileceğin ve hiçbir şekilde bunu neden yaptığınızı sorgulamayan, farklı aileler ve ortamlarda büyümüş olsan bile seninle bağ kurmaya çalışan, aile olmayı isteyen, sana tüm sevgisini ve emeğini harcayan bir insanın hayatında olmayışı;
yormuyor, aksine bunları sağlarkenki yaşadıkların insani fevkalade yoruyor yalnız olmana kıyasla.
fakat öyle bir insanın hayatında olmayışı, yalnız ve mutsuz hissettiriyor beni çünkü sevmeyi ve sevilmeyi seven bir insanım. Sorudaki yorulma, "yalnızlıktan sıkılmadınız mı" tarzında ise, cevabım o zaman evet yani. Öyle olduğu için 10 senedir boşluksuz ilişkilerim oldu hep. Yalnızken hayat pek yaşanılası gelmiyor.