Ben mesela daha bir kaç sene evveline kadar bu sanatın birleştirici özelliğine güler geçerdim. Ama son senelerde gerek siyasi olarak, gerek hayata çok farklı baktığım kişilerin icra ettiği eserleri (müzik, şiir, resim, tiyatro vs) zevkle takip ediyorum. Hatta daha somut olması adına direkt örnek vereyim. Yılmaz Erdoğan mesela, ben bu ustayı şimdilerde görsem sıkıca sarılır teşekkür etmek isterdim sanatçı kişiliğine. Sizin de böyle düşünceleriniz var mı?
Sanatın salt kendisi değil, ancak toplumun geneliyle aynı sorunları ya da mutlulukları yaşayan bir sanatçının, kendisini sanatı yoluyla gerçekten iyi ifade edebildiği bir durum olursa bu ortaya çıkan eser insanlarda "birileri beni anlıyor" hissiyatı uyandırıyor.
Çok fazla şey hissediyoruz, ancak ifade edemiyoruz. Haliyle birilerine gösterip, "işte bak bu benim hissedip anlatamadığım şey" diyebildiğimiz eserler bizde hayranlık uyandırıyor. Söz konusu bu eserin ele aldığı konu ne kadar insanın özüyle ilgiliyse o kadar geniş yelpazede insanı birbirine bağlıyor. İçinde kendimizden bir parça bulduğumuz şeyleri beğenen diğer insanlar da bizde sempati uyandırır. Bu da birleştirici bir özellik.
Burada kritik nokta kapsayıcılık. Örneğin siyasi ya da dini olarak çok farklı olduğunuz bir kişiyle aynı şarkıyı duyunca heyecanlandığınızı fark ederseniz, bu, geçici bile olsa buzları bir nebze eritecektir.
