bu durumda uyutmak mı bencillik, uyutmamak mı bencillik hiç bilmiyorum.
üstelik 67 yaşındaki annem çok bağlı.
hikayesi biraz uzun, okuyup düşüncelerini paylaşanlara şimdiden çok teşekkür ederim.
***
kedimizi birkaç günlükken bulmuştuk. annesi ölmüş, kendisi de ölmek üzereydi. arkamızı dönüp gidemedik.
hemen veterinere götürdük, bir gözünü enfeksiyondan dolayı kaybetti ama yaklaşık 2 hafta veterinerde kaldıktan sonra hayata tutundu. maalesef süt anne bulamadık, hiç ememedi ama çok sağlıklıydı.
korunaklı olduğunu düşündüğümüz bahçede bakmaya başladık. zaten komşular ile birlikte baktığımız başka kediler de vardı, onlarla da arkadaş oldu. tamamen sağlıklı bir kedi olarak oynaya oynaya büyüyordu.
6 aylıkken normalde hiç trafik olmayan sokakta 1 ocak sabahı sarhoş bir sürücü araba ile çarpıp kaçmış. (Biz görmedik, görenler anlattılar.)
Kalça kırığı vardı, 2 ameliyat geçirdi, platin takıldı, 2 ay veterinerde kaldı. Sonra iyileşti ama kalçadaki bu durum bağırsağını ve kalbini sıkıştırmaya başladı.
Biraz iyi bir bakım, biraz ilaçlar ile 8 yaşına geldi. Son 6 aydır ise durumu çok hızlı kötüleşmeye başladı. Şu anki durumu: akciğerlerde ciddi boyutta geçmeyen su tutulumu, ona bağlı solunum yetmezliği, kalpte büyüme ve yetmezlik, bağırsağın çalışmaması, kaka yapamadığı için kalbe ve akciğere baskı olması ve düzenli lavman ihtiyacı.
Son 2 aydır her gün düzenli olarak veterinere gidiyor. (Veteriner neyseki çok yakın) Yoğun bakım kuvözünde kalıyor ve akşam alıyoruz. Maddi olarak çok zorlanıyoruz ama ne kadar yaşatabilirsek imkanları sonuna kadar zorlarız diyorduk.
Ta ki bu haftaya kadar. 3 gün önce birden çok miyavlamaya başladı, kalp spazmı geçirmiş ve ara ara ciddi karın spazmları ve solunum yetmezliği atakları geçiriyor, atak gelince çok miyavlıyor, veteriner müdahele etmeden acısını dindiremiyoruz.
İki veteriner de artık iyileşme ihtimali kalmadığını söyledi. Belki 3 gün, belki 3 ay.
Maddi boyutunu zaten geçmiş durumdayım ama onun bu kadar acı çektiğini, gözüme baka baka miyavladığını görmek çok zor. kalan ömrü böyle acı çekerek geçecek.
Kendinizi hazırlayın, uyutun. Acı çekmesin daha fazla.
Sonra yeni bir kedi sahiplenin.
Benzer durumda kalsam ötenazi olmayı isterdim diyecek biri olarak uyutmanın doğru karar olduğunu düşünüyorum. Ki - bildiğimiz kadarıyla- hayvanlarda ölüm-yaşam bilinci yok(içgüdüden bahsetmiyorum), haliyle acı çekmesindense yaşamıyor olması daha vicdani bir yaklaşım.
3 hafta önce kedimizi kaybettik. birkaç saatlik çektiği acıya şahit oldum ve hala unutamıyorum. O gün vefat etti, çok üzüldüm ama aynı acıları çekmeye devam etseydi onu hiç kaldıramazdım herhalde. çok zor bir karar, bu kararı vermemek için dua etmiştim ama çok acı çekiyorsa bunu dikkate alın bence.
Tamamını okumadan trafik kazası sonrası felç falan sandım ki o şekilde hayatını devam ettiren çok hayvan var. Ama sizin durumunuz gayet güzel bakılmış, 8 yaşını görmüş, şimdi de her nefesinde acı çeken bir hayvan. Bu acıyı sonlandırmanın başka yolu yoksa bu kararı almak gerekiyor bence.
kedimizi kaybettik.
bu duyuruyu açtığım dakikalarda yine kakasını yapamadığı için acı ile miyavlıyor ve nefes almakta zorlanıyordu.
bir süre bekledikten sonra annem ile babam yakındaki nöbetçi veterinere götürdüler.
orada nöbetçi veteriner hekim lavman yapmaya çalışırken fenalaşmış sanırım. lavmanı hemen durdurmuşlar ve yoğun bakım kuvözüne koymuşlar. solunum kötüleşince kalp masajı, iğne yapmışlar ancak döndürememişler.
annem elimde çırpınarak öldü diye anlatıyor.
hafta içi asıl bakan veterineri kaka yaparken zorlanırsa kalp de zorlanır ve o an kaybedebiliriz diye uyarmıştı.
onun için evde kaka yapmaya çalışırken o kadar miyavlayınca ve solunum güçleşince nöbetçi veterinere götürdüler aslında hemen.
acaba veteriner hekim acemi miydi? götürmeselerdi de kakasını yapmaya çalışırken evde kaybedebilirdik.
başka yapılabilecek bir şey olabilir miydi?
1 gün daha yaşatabilir miydik?
7 yıl sevgiyle büyütüp hayatta tuttuğumuz kedimizin böyle acı çekerek ölmesi çok ağır geldi. sürpriz olmadı ama çok ağırmış. şu an nasıl canımın acıdığını tarif edemiyorum.
yorum yapan herkese teşekkürler.
Yaşatamazdınız, hem kendinize, hem kedinize hem de onu yaşatmak için uğraşmış herkese haksızlık etmeyin . Siz bir canlıya doğduğu şartlarda sahip olabileceğinden çok daha iyisini verdiniz yıllarca. Kendinize gelince tekrar bir kedinin hayatını kurtarmanızı dilerim.
Okurken icim parçalandı. O kadar iyi anlıyorum ki sizi. Allah sabir versin. Siz gerçekten de elinizden gelenin en iyisini yaptininiz. Hayata -2 den baslamis bir cani bu kadar sure buyutebilmek yaşatabilmek bile çok guzel.
uyuturdum. hatta trafik kazası sonrası çok acı çekeceği, tüm ömrünü sancılı geçireceği bi sürece gireceğini biliyorduysam daha o zaman uyuturdum. eziyet gibi bi hayattansa erken ölümü yeğlerim.
Elinziden gelenin en iyisini yapmissiniz. bu kadar ilgilenmeseniz bu kadar yasamazdi bile. Iciniz rahat olsun,
benzer bir durumu biz 12 yaşındaki köpeğimizle yaşadık, bir iki haftalık veteriner süresinden sonra bize uyutmaya karar verip vermeyeceğimiz soruldu, çok zorlandık ama daha fazla acı çekmesine dayanamayacağımız için uyutmayı seçtik, ancak biz buna karar verdiğimiz anda kendisi bu dünyadan ayrılmaya karar verdi. üzerinden iki ay geçti, hala düşündüğümde üzülüyorum ancak böyle durumlarda daha fazla acı çekmemesi için uyutmanın en doğru karar olduğunu düşünüyorum.
acınızı çok iyi anlıyorum, ancak elinizden gelenin en iyisini yapmışsınız, maalesef hayata müdahale etme şansımız olmuyor her zaman, olması gereken böyleymiş, daha fazla acı çekmeden gitmeyi tercih etmiş. melek onlar. zamanla acısı hafifleyip yerini özleme ve güzel anları hatırlamaya bırakacak. sabırlar diliyorum.
Kedim yaşlıydı, hastaydı veteriner uyutalım daha fazla acı çekmesin dedi, ben kendi kendime "bu halde o da mutlu değil" diye uyutma kararı verdim ellerimle teslim ettim.
Çok üzülmem sandım, onun için en iyisi buydu dedim. Uyutulmuş hali bana bir kutuda verilince ben orada yığıldım kaldım, koca adam ben deli gibi hem orada hem evde ağladım.
Şimdi bile gözlerim dolu halde yazıyorum. Onun için doğru kararı verdiğimi düşünüyorum ama aradan 1,5 sene geçti hala üzülüyorum...
Keskelerle yaşamak çok zor, ihtimallerinse sonu yok. Ben bir yabancı olarak sadece okuduklarimdan bile ona sevgiyle ve çok güzel baktığınızi anladım. Ki yazılanlardan da fazlası olduğuna eminim.
Ilk kedi bakmaya başladığım zamanlarda ben inanılmaz etkileniyordum ölümlerden, hastaliklardan. Sonra alışmak zorunda kaldım çünkü psikolojimi, hayatımı çok etkiliyordu. Kedilerden kaciyordum artık. Halbuki onların hala bize ihtiyacı var, yetebildigimiz kadar artık.
Kendinizi hazır hissettiğinizde bir miniğin daha yuvası olun. Emin olun iyi gelecek.
içim çok acıdı okurken, acınızı paylaşıyorum ve sabırlar diliyorum öncelikle. siz öyle güzel öyle sevgiyle bakmış, öyle çok ömür katmışsınız ki bu çocuğa vereceğiniz her karar olurmuş, o açıdan içiniz rahat olsun.