Biz üniversiteye başladığımızda annem babamdan ayrıldı boşanmadılar ama o zamandan beri ayrı yaşıyorlar. Annemle ayrıldıklarında annemi senelerce taciz, tehdit etti, evini bile bastı. benimle de kavga etti bana etmediği küfür kalmadı, öldürmekle bile tehdit etti ve biz 6-7 ay küs kaldık ama sonra bir şekilde iletişime geçtik ve normale döndük. Fakat şimdi babam iki senedir siroz, geçen sene hastanede yattı tedavi gördü ama alkol almaya devam ediyor.
Şu ana gelecek olursak normalde annem eskişehirde yaşıyor, babam yalovada, biz kardeşimle istanbulda. 2021 Haziran‘da babam yürüyememeye başladı ve bizim yanımıza geldi. Bizim hayatımız altüst oldu, tüm hayatımız değişti, dediğim gibi bencil olduğu için hiçbir şeyi istediğimiz gibi yapamıyoruz, dokuz aydır ne istediğimiz şeyi yiyebiliyoruz ne istediğimizi giyebiliyoruz, istediğimiz gibi eve girip çıkamıyoruz, arkadaslarımızla sevgilimizle görüşemiyoruz. Evde sürekli gergin bir hava var. Hem bize yaşattığı travmalardan dolayı biz sürekli bir olay çıkacak diye çok korkuyoruz hem de herkesle kavga ediyor bütün gün. Biz her dediğini yapmaya çalışıyoruz ama yapamadığımız en küçük bir şeyde kızıyor olay çıkarıyor. Neyse çekilmez bir insan yani kısacası ve hayatımız tamamen alt üst oldu. Daha da bir sür şey var da anlatıp okumayı zorlaştırmak istemiyorum.
Neyse hastalığına gelirsek hazirandan beri bir sürü doktora gittik, önceleri neden yürüyemediği bulunamadı. Fakat geçtiğimiz hafta kalçasının kırık olduğunu ve ameliyat olması gerektiğini öğrendik. En son olay şu şekilde çıktı, babam yürüyemediği halde bazı akşamları içmek için dışarı çıkmak istiyor, bizim evimizde asansörlü ama asansöre kadar merdiven var, çıktığımızda biz kız kardeşimle kaldırarak yukarı çıkartıyoruz. Dün tekrar dışarı çıkmak istedi ben de eve çıkarmanın zor olduğunu söyledim. Sonra kavga başladı. Babamın tartışma anlayışı da olmadığı için o saatlerce mesaj attı biz cevap vermedik. Yani bu olaydan girip daha önce içinde biriktirdiği her şeyi söylüyor çok kindar bir insan. Biz ona bu kadar zamandır bakıyoruz bir teşekkür bile etmiyor en küçük olayda ağzına geleni söylüyor. Biz bu olayin uzerine dun aksam eve gitmedik ve daha da kuruldu tabi ki
Şimdi biz bu adamla bir daha görüşmek istemiyoruz bağlarımızı koparmak istiyoruz ama hem çok zor bir süreç hem de çok korkuyoruz. Çünkü daha önce de bu süreçleri yaşadığımız için yine yaşayacağımız şeyler belli. Rahatsız bir tip olduğu için sürekli taciz, tehdit edecek. Biz evimizi değiştirsek annem ananemle kalıyor gidip onu rahatsız edecek. Kardesim benden daha cesaretli gorusmeyelim diyor ama babam zaten beni daha cok muhatap aldigi icin bu surecte ben daha cok yipranacagim. Ama bunu yapmasam da cok yipraniyorum zaten, 9 aydir hayattan hic keyif almiyorum, antidepresan kullaniyorum, terapi aliyorum ama nafile. Simdi burda bir daha gorusme bir sey yapamaz diyecek destege ihtiyacim oldugu icin yaziyorum sanirim. Ama tabi her goruse acigim.
Ayrica babama bakacak baska kimse de yok. Kardesleri var, halam bakar aslinda ama onlarin hepsiyle de kavgali onlarla da gorusmuyor. Herkese boyle davrandigi icin yapayalniz kaliyor zaten. Ben de ne yapacagim bilmiyorum
Annenin babana hiçbir vefa borcu yok ama tehdit küfür bikaç kavga dışında babana karşı sen ve kardeşinin hissettiği sorumluluk geriye kalan sevgiden mi yoksa sizi buna mecbur bıraktı da üstünüze mi kaldı bu iş bunu anlamak lazım. Terkedin gitsin demek anlattığın şeylerden sonra çok kolay ama işin vicdani boyutu var ve sadece sen yüzleşeceksin bununla.
Duymak istediğin sadece "korkma baban bir şey yapamaz" ise eğer baban bu durumuyla ancak kendine bela olur. Kimse böyle birinin kahrını çekmez. Ya yola gelir ya da muhtaç duruma düşer.
Korkutabilirsiniz. Ya kendine çeki düzen ver ya da bu evden git dersiniz. Ya da "biz bu evden gideriz" hangisi daha uygunsa artık.
sizi çok iyi anlıyorum. ilk paragrafta anlattığınız karakter birebir babam... kendileri bizim onları düşündüğümüz kadar bizleri düşünmemiştir ve düşünmüyordur da. bence yaşattıkları onca şeyden sonra yüzüne bile bakmamak gerek. ebeveynlik böyle bir şey değil. bizler iyi olduğumuz sürece onlar bizlere daha kötü olmaya devam edecek ki ediyor da. düşmanlık besliyorlar sadece. hastalık durumu sizi bağlıyor olmalı, bunun için farklı bir alternatif bulunabilir belki, bakıcı vs gibi. nasıl olur bilmiyorum ama mümkün olduğunca uzak olmanızı öneririm. bu tavırlara o kadar nefretle doluyum ki acıma duygumu yitirdim bu tavırları gösterenlere.
Ne kadar erken o kadar iyi
Ben olsam ne yapardım diye düşündüm okurken.
Önce annemin hattını ve ev anahtarlarını değiştirirdim.
Sonra babamın eşyalarını toplayıp şöförlü bir araç ayarlar onu evine gönderirdim.
Anladığım kadarıyla kendisine hiçbir borcunuz yok, sokakta bırakmayın o ayrı.Ama madem evi var, madem gidip içecek kadar da enerjisi var, gitsin evinde yaşasın. Gerçekten alkol almaya gidebilecek kadar yürüyebilen ve kendisini taşımadığınız için kavga eden bir canlıyı çekmek zorunda değilsiniz. Çok isterse bakıcı tutarsınız, ya da her akşam yemek gönderirsiniz. olur biter.
@incredible Sevgi hissetmiyoruz kesinlikle ama ben vicdan azabı hisaediyorum biraz hiç hak etmediği halde. Ona ya düzelirsin ya da biz gideriz demek hiç etki etmez. Çünkü adam kendini çok iyi görüyor. Ona göre o iyi bi kötüyüz. Zaten öyle oturulup konusulcak bi insan değil
Geliri var biraz. Bakıcı huzur evi bizim ayarlamamızla olacak bir şey değil malesef. Çok değişik bir insan ya anlatamam. Huzur evinde hayatta kalmaz mesela. Yaşı da çok değil daha 55 yaşında. Yani biz bağları koparıp o ne yaparsa yapsın diyeceğiz ona alternatif üretmektense.
Ama işte asla yakamızı bırakmaz o yüzden çok korkuyorum
Gerçekten aşırı zor bir durum. Bahsettiğiniz ilk paragraf tam benim babam. Ama neyseki biz yetişkin olduktan sonra biraz yola geldi, yüz yüze bakabilir seviyede kaldık.
Ben olsam evine gitmesini söylerim. Bir bakıcı ayarlarım ona, ilk ay maaşını da ben verirdim. Sonra gönderirdim gitsin. Zaten ilk başta evinize kabul etmeniz çok yanlış olmuş. Burada biraz mantıklı davranılabilseydi babanınız hastaneden çıktığı anda bakıcısı ayarlanır evine gönderilirdi.
Bu işler karşılıklı aslında. Babanınız sizinle olan ilişkisine, sevgisine, saygısına hiç yatırım yapmamış gençliğinde, şuanda da meyvesini toplayamıyor bu nedenle. İlgi, bakım beklemesi tam bencillik, vefa değil yani.
Bana adamın kendine hayrı yok gibi geliyor. Yakanızı bırakmaması için sağlığının biraz daha iyi olması lazım gibi. Gerekirse verirsiniz savcılığa, uzaklaştırma kararı vs çıkartırsınız, bilemedim. Ondan sonra hala iletişime geçmeye devam eder mi o haliyle?
Kendiniz için bir rahatlık olması adına, net (ve belki sertçe);
— Bak böyle davranacaksan kendi başına kalacaksın biz bu oyunda yokuz. Aması, fakatı, esnetmesi yok. Ya adam gibi saygılı olacaksın ya da bu oyun burda biter. Tek yanlışında çeker gideriz, senin eziyetini çeken insanlara böyle davranamazsın.
şeklinde kendinizi ifade edin. Elbet sizi konuşturmayacak, sesini yükseltmeye çalışacak bilmem ne. Siz de sesinizi yükseltirsiniz gerekirse. Ama net ve açık olarak kendinizi ifade etmelisiniz.
Kendi iç dünyanız için böyle bir kapanış daha rahat olabilir.
"Ha tamam o zaman ben biraz düzgün davranayım" derse ve sonra yeniden zıvanadan çıkarsa da kesinlikle göz yummayın.
@zimbirik biz hiç bu kadar kalacağını tahmin etmedik. En fazla birkaç ay kalır gider diye düşündük ama tedavi olamadı. Olsaydı da gider miydi bilmiyorum.
Kendine hayrı yok şu an yürüyemiyor zaten ama o bizi rahatsız etmek için saçma sapan arkadaşlarına kendini taşıtır kapımıza dayanır. Daha önce annem ve bizi tehdit ettiğinde uzaklaştırma kararı almıştık ama onun da sürekliliği yok malesef. O polisler gelince hiçbir şey yapmamış gibi davranıyor polisler gidince kavga gürültü. Bize ulaşamayıp anname gitmesinden ve annemin ona bir şey yapmasından da korkuyorum açıkcası. Babama bir şey oldugundan degil de annem için
polisi çağırmak dahi çözüm olmadıysa aile büyükleriyle konuşmak da bi çözüm olmaz diye varsayıyorum. bu işi tatlı bi şekilde çözmenin yolu yok belli ki. teselli ya da cesaret arıyorsanız eğer bu zahmete bugün ya da yarın gireceksiniz. o sizin canınızı mı sıkacak, siz de öyle yapın. vakit kaybetmeden başlamak en iyisi. olabilecek şeylerden korkmanız normal. korkuya teslim olmak da doğal bir şey. ama rasyonel düşünüp bu gerekli ve yapılması gerekiyor diyerek her ne yapacaksanız yapın.
@incredible evet aile büyüklerini falan bırakın dinlemeyi adam kimseyle görüşmüyor zaten tam sorunlu bir tip yani.
Herkese destekleri için çok tesşekkürler. Bugun de gitmeyeceğiz eve bakalım neler olacak. Umarım bu süreç bizim için kolay geçer ve başarabiliriz.