Her zaman çocukluktan beri korku duygusu, biri bana kızacak hissi hayatın sıradan bir parçasıydı benim için. Bunun normal olmadığını ancak büyüyünce anladım.
Örneğin az evvel kardeşim aradı. Yeni uyanmıştım. İnsan gibi anlataxağı bişeyi bağırarak anlattı..suratına kapattım.
Tahminen her hafta bi büyük tartışma oluyor evde. Herkes bağırıyor. Durum böyke olunca ezilmemek için aynını ben de yapıyorum
Evdeki bu gerginlik duygusundan hoşlanmıyorum her an biri bağıracak diye tedirginim
Bu durumla nasıl baş edicem.her evde oluyor mu, ne sıklıkta oluyor?
Sizde de spesifik olarak bir kişiden mi kaynaklanıyor bilmiyorum ama benim annem her an patlamaya hazır bir insan olduğu için ailemleyken hemen hemen her gün annemle her birimizin bir gerginliği oluyor.
Şu an kardeşimle ben farklı bir şehirde yaşıyoruz ve anne babamızı birkaç ayda bir görüyoruz ve bizim evde nadiren gerginlik olur. Ama annemler geldiyse annemle kavga etmeme şansımız yok. Yarım saat içinde hem bana hem babama hem de kardeşime sataşabilecek yapıda bir insan kendisi. Babam gülüp geçiyor ve umursamıyor ama biz her seferinde yoruluyoruz onun o saçma gerginliğinden.
aynı evin içinde olur böyle şeyler. biz 4 kardeşiz. herkesin kendi evi, işi, ayrı ailesi var. bizim aramızda şu anda asla olmaz, birbirimizi inanılmaz çok severiz ve çiçekli böcekli mesajlar atarız. konuştuğumuzda da, her gün konuşmadığımız, her gün birbirimizi görmediğimiz için özlemle, sevgiyle konuşuruz.
eskiden nasıldı? 2 ablamdan büyük olan çok asabi, küçük ablam tam tersi mülayim. büyük ablam bir keresinde metal sandalyeyle küçük ablamın peşinden koşup, ablam odaya kaçıp kapıyı kapatınca oda kapısını ortadan sandalyeyle delmişti :)) sebebi de onun kıyafetlerini giymesi. yani şimdi böyle dertler olmadığı için test edemiyoruz ama aynı evde olsaydık yine yaşanırdı. şimdi farkettim, 4 kardeşten en büyük ablam hariç diğerleri hep mülayim tipler, kavgaları hep büyük başlatırdı. biraz demek ki karakter meselesi. sadece 3 kardeş olsaydık hiç kavga etmezdik, bir kere bile.
normallestirmemek ve kendi secimli iliskilerinize yansitmamak icin terapi cok onemli. Secimli iliski diye bir kelime var mi bilmiyorum, ama sahip olmayi bizim sectigimiz iliskileri kastettim romantik, arkadas, cocuk iliskisi gibi seyler. Ailemizin kimler olacagini secemiyoruz neticede.
Eger butun taraflar terapi alan, kendini ve iletisim becerisini gelistirmeye acik, elestiri dinlemeyi bilen, geribildirim alan vs insanlar olsa dahi patlamalarin yasandigi anlar olabilir, degil ki ortalama siradanlikta bir aile... Bu ortamlarda yakinlik ve gorusme sikligi arttikca gerginlik de artiyor. Eger yetiskinseniz uzaklasmak ve kendi kurallariniz dahilinde gorusmek en iyisi.
Benim annem de ben buyurken inanilmaz sinirli bir insandi. Yani suyu su bardagindan degil de uzun bir bardaktan ictiniz diyelim, birden oyle patlayan bir ofkeyle bagirmaya baslardi ki muhtemelen yerinizden sicrardiniz, ne aptalliginiz kalirdi, ne baska bir sey. Surekli, uyanik oldugu her an bir sey yuzunden upuzun ve bagir cagir bir azar isitebilirdiniz. Cocukluk ve ilk genclik yillarim onun ofkesini yonetmeye calismakla gecti. O bardaktan icme, buraya oturma, gurultu yapma, birseylerin yerini degistirme vs vs. Evden daha cok cikmak ve daha kendi tercihim olan gruplarla sosyallesmek, okumalar yapmak, dusunmek, is hayati, seyahatler vs sonucu hayatimin olmasini istedigim versiyonuna dair ve kendi degerlerime dair bir fikir olusmaya basladikca zihnimde, durumun normal olmadigini ve annemde bazi problemler oldugunu fark ettim. Ekonomik ozgurlukle beraber, kendi evime cikmak, annemle sadece mecbur oldugum degil tercih etigim zamanlarda gorusmek, bagirdigi veya onaylamadigim davranislar gosterdigi zamanlarda buna sinir koymak ve sakin tepkilerle karsilik vermek vs iliskimizi degistirdi. Ha bu yillar icinde annemin de hayatinda degisiklikler oldu ve eskisiyle ayni insan sayilmayacak kadar farkli bir insana donustu. Cunku onun da travmalari vardi ve bunlari asabilecegi hicbir mecrasi yoktu eskiden. Su anda annem icin dunyanin en kiymetli insaniyim desem yalan olmaz. Sohbetimiz seker gibi.
Ozet gecersem: ekonomik ozgurluk, terapi, sinirlar, mesafe.
ilgi = karşı tarafın zihnini meşgul etme
kavga, tartışma = ilgi isteği
tartışmayı, kavgayı çıkartan kişi ilgi istiyor demektir, bu ilgiyi şiddet (bağırmak) içermeden istemesi gerektiğini oturup konuşarak anlatamazsınız, onun yerine istediği o ilgiyi vermeyerek yaparsınız, biri bağırıyor mu, sinirlenmeden odadan çık, sinirilensen bile belli etme, bağırdıkça ne kadar komik olduğu ile ilgili dalga geç. ona o ilgiyi vermeyeceğini göster, bağırmasını dikkate alma. sen sesini yükseltme, baktın herkes birbirine bağırıyor sesini çıkartma otur izle ama dinleme.
telefonla mı aradı telefonu açık bırak koy kenara bağırsın dursun kendi kendine arada kontrol et hala bağırıyor mu diye, bağırması bitince cevap ver.
gerginlik sırasında verdiğin tepkiler gerginliği çıkartan tarafından ödül olarak değerlendirilir, ahahah nasılda sinir ettim bak gibi bir şey canlanır kafasında. canlandırtma.