Vize almam durumunda dört haftaya yurttan ayrılıyorum ama motivasyonum o kadar düşük ve o kadar yorgun hissediyorum ki... Hiçbir şey yapasım gelmiyor, agresifleştim. Koltuktan kalkmak istemiyorum. Sık sık gözlerim doluyor.
Korku mudur nedir bu duygu bilmiyorum. Halbuki ne çok çaba sarfettim, ne de çok istedim. Halen de istiyorum ama işte bu yorgunluk hali...
Orada motive ve disiplinli biçimde çalışmam gerekecek. Bu yorgunlukla yapabilecek miyim bilmiyorum.
Bu duyguyu nasıl yenebilirim?
Normal mi böyle hissetmek ya da siz de böyle şeyler hissetmiş miydiniz?
gittiğinde zor olacak. yalan yok. ama alışacaksın.
yeni şeyler korkutuyor insanı başta ama uzun bir süre geçirdikten sonra bunların yersiz olduğunu anlayacaksın.
şimdiden başarılar.
Valla hayirli olsun, ben sizin adiniza cok sevindim. Soyle dusunun; calistiginiz zaman emeginizin karsiligini alacak, insani standartlarda bir hayat yasayabileceksiniz. Markete gittiginiz zaman temel ihtiyaclarinizi rahatlikla alacak, konforlu ve guzel araclara binebileceksiniz. Ustelik bunu yaparken 1 araba parasi devlete vermeyecek, kazancinizin makul bir miktari ile arac alabilip, maasinizdan hatri sayilir bir yuzdeyi benzine vermek zorunda kalmayacaksiniz. Benzin fiyatlarini takip etmek zorunda degilsiniz. Cunku degismiyor. Hatta ve hatta gelecekle ilgili plan yapabileceksiniz. Cunuk ekonomik ve siyasi istikrar var, kurallar, yasalar var ( ne ilginctir ki herkes icin var ve uygulaniyor).
Lutfen arkaniza bakmadan kacin. Ben dahi nispeten rahat bir isim olmasina ragmen bu belirsizlik ve ulkenin durumundan o kadar kaygiliyim ki gitmeyi dusunuyorum. Ustelik oldukca sık. Adiniza cok sevindim. Hayirli olsun.
İlk etapta çok zorlanacağın kesin. Bunu vazgeç anlamında söylemiyorum. Hazırlıklı olmakta, o psikolojiyle gitmekte fayda var. Ancak gittiğinde yapacağın ve yaşayacağın güzel şeylere odaklanabilirsin. Yani "sıkı çalışmam lazım, disiplinli olmam lazım." gibi şeylere çok kafa yorma. Bunlar zaten varsayılan olarak yapılması gereken şeyler. Üstüne bir de nasıl yapacağım diye düşünmektense iş dışındaki vaktinde, hafta sonlarında falan neler yapabileceğini düşün. Avrupa gezisi olabilir, Almanya içinde keşfe çıkabilirsin vs.
Tam da Oktoberfest'e denk geleceksin gibi tarih olarak. Bu yıl pandemi nedeniyle yapılacak mı bunu bilmiyorum tabii ama ona gitmeyi düşünebilirsin mesela. Yüksek motivasyonla giriş yapıp devamını getirirsin.
Şunu da eklemek isterim, ABD'de iş gereği tanıştığım bir Türk arkadaş birkaç haftalığına orada bulunuyordu iş gereği. Sonra çalıştığı şirket bu süreci 1 yıl uzatma teklifinde bulundu. Kendisi kabul etti ama biz dönerken (ben ve başka bir Türk arkadaş daha) tıpkı senin gibi bir duyguya kapılmıştı. "Ne yaparım burada, siz gittikten sonra çok yalnız kalırım, emin değilim kalıp kalmamaya" gibi şeyler söylemişti. Bir de kısa dönem için otelde kalıyordu ve turist vizesiyle oradaydı. Ama uzun dönem olunca ev tutma, vize işleri vs. vs. gibi şeylerle uğraşmak da zor geldi muhtemelen. Ben döndükten 3 ay sonra konuştuk. Adam Türkiye'ye dönmek istemeyecek hale geldi 3 ayda :) 1,5 yıl kadar daha kaldı ve bu kez döneceğim diye üzülmüştü.
Hocam,
Gittiğinde illa ki çok zorlanacaksındır ama bana kalırsa şu an sürecin en zor aşamasındasın. Bu tarz radikal değişikliklerin hemen öncesinde benzer psikolojiye girerim ben de. Konfor alanının dışına çıkma, bilinmezlik vs. Bu yüzden yaşadığın duygular çok normal.
İnan valizinle taşınacağın eve girdiğinde şu duyguların çok büyük kısmı zor olacak.
Askere ayaklarım geri geri gittim ve 6 ay boyunca lanet okumadığım gün yoktu. Ama teskere almadan önceki son gece, içimde devasa bir sıkıntı vardı orada bile. Her şey gözümde çok büyüyordu, o kadar karamsardım ki dönüş uçağımın düşeceğine %100 emindim. Öyle boktan 1 ortamdan dönerken bile bunları yaşadım, senin farklı ülkeye taşınma sürecinde böyle 1 modda olman çok doğal.