Beş yıldır evliyim, beş yılın hepsi de kötü geçti diyebilirim, ilk birkaç ay hariç. arada dalgalanmalar oldu iyi yönde ama " bu evlilik bana ümit veriyor " gibi bir şey diyemedim hiç ama karım boşanmak istemesine rağmen ikna ettim ilk birinci yıl sonunda. NEden neden neden :D kafayı yemek üzereyim sanırım.
Alışkanlıklar, toplum, çocuk, düzen, mal paylaşımı bunları düşünmek bile strese sokar insanı.
Bizde çocuk da yok yahu :)
İlk iki üç yıl karım boşanmak istiyordu, ben düzeliriz sandım. Bu sıralar ise eşim pek hevesli değil boşanmaya ama sağlıklı bir ilişki de yok
sunk cost bias
edit: özür dilerim yazılmış gönderedikten sonra gördüm
Ben bazen düşünüyorum, gerekse nasıl boşanırım, kcoa bir hayatı değiştireceğim diye. alışkanlıklarımı, düzenimi, evimi, akşam sohbetlerimi, yemeğe attığım tuzu, şarja taktığım powerbankı, öne koyduğum solüsyonu… bunlar gibi içime işlemiş şeyleri değiştireceğim.
Çok zor bir şeymiş gibi geliyor. Aşırı gözümde büyüyor. Belki ufaktan aklıma boşanmak düşse sırf bu yüzden şans vermeye çalışırım ben de.
Üşengeçlik mi nedir ki bu?