30+ erkekler:"Sıfırdan yeni insan tanımak" size de yorucu geliyor mu artık?
okcupid, tinder hemen malum mecralara daldım kafam dağılsın diye ama o kadar yavan bir his çöktü ki üzerime... hayat nasıl, ne iş yapıyorsun, nerede oturuyorsun vs. dön başa yeniden başla, yeniden yeniden. her seferinde aynı şeyler. kimseyle bir daha o'nunla yakaladığımız frekansı yakalayabileceğimi de sanmıyorum zaten, bu da yeni birilerini tanımak adına motivasyonumu düşüren başlıca duygum sanırım.
ayrılığın sıcaklığından mı bilmiyorum ama hayatımda ilk kez bu derece bu anlamda bıkmış ve hevessiz hissediyorum. oysa eskiden "çivi çiviyi söker oğlum" derdik, böyle hisler çökmezdi hiç. problem bende mi, yoksa bir yaştan sonra hepimize benzer şeyler mi oluyor?
Yorucu olsa da doğru insana denk gelme hayalini hep canlı tutuyorum. Yaş tabiki etken ama artık ilişkiler de belli bir standardın ürünü olmaya başladı.
Hocam bir dur nefes al önce. Hani ayrılma ve diğer muhabbetler arası ne kadar zaman olmuş bilmiyorum da yazidan anlaşılan ayrildiktan 10 dk sonra tindera falan yönelmişsin gibi. Hal böyleyken o klasik ASL muhabbetleri insanı yorar.
Hayat boyu yalnız kalmak daha yorucu geliyor
Belli bir yaştan ya da tecrübelerden sonra bu durum oluyor. Yeni birini tanımak, aynı soruları sormak vs yorucu geliyor. Ama elbet karşına bir gün bunları sormadan ya da aynı enerjiyle soracak birisi çıkar.
oluyor tabii onla mi ugrascam. o yuzden amac olmamali zaten. oldugunda da cirkin bi iliski cikiyor. partner bulmayim sevgili vs yapmaliyim salt ugraslari sikinti. uygulamalar vs bunlara gebe cok normal. cunku bu amacla yola cikilmis.
atiyorum bi spor yaparken yavas yavas birisini tandigini dusun. ilk gittin gordun ikincisinde de gordun ayni yerde yemek yiyorsun sonra takim arkadasi oldun. sonra bir seyler sordun o da sordu yardimlasiyorsun falan, sonra bazen birlikte evlere gidiyorsun yol arkadasligi ki bazen burada muhannet doner o sana isini anlatir sikintisi vs varsa yani zamana yayilmis sekilde olagan normal bir ilerleyis ve bence guzeli de bu. bir de uygulamada basit basit bayik sorular. birisi tanisirken yasim meslegim gibi basit sorulari sorunca gulup ezikliyorum konusacak soracak baska hic mi bir sey bilmiyorsun. bu kadar mi basitler, banal sap cop isler. meh. yas gidince hic cekilmez oluyor bu isler miirim.
öncelikle hodl, bi kendine gelip dinlen.
sorun için, kesinlikle yorucu geliyor. örneğin biriyle ufak bir etkileşim yaşayınca (ayaküstü muhabbet, ufak yazışma vs.) direkt sonraki adımlar aklıma geliyor; tanış, kendini anlat, plan yap/ayarla falan.. uğraşmak istemiyorum.
ek olarak şu da var bağımlı olmadan başına buyruk yaşamak şimdilik daha çekici geliyor.
duygülarımın tercumanı olmussun. Tanımaya uğraşacak gücüm kalmadı, sorulara da verecek cevabım.