benimle benzer durumda olanlarınız var mı? sizce bu sağlıklı bir durum mu? açıkçası ben halimden memnunun ama bir yandan da tahammülüm azaldı sanki pek çok şeye. yani örneğin bir iki arkadaşla, eş-dostla bir aradayken hoşuma gitmeyen bir yorum, bir jest vs bile çok batmaya başladı bana. yani böyle böyle iyice asosyal bir bireye dönüşmek de çekiniyorum. ilaveten, az önce örnek verdiğim o batma durumları da beni "sanırım ben çok kompleksli biriyim" diye düşüncelere sokuyor. yani insanlardan uzak durmam belki de benim gerçeklerden/zaaflarımdan kaçma yöntemim. ufak bir soru soracaktım uzattım da uzattım, birkaç seansa da ihtiyacım var belli ki:)
teşekkür ederim.
Zaten çok az olan arkadaş çevrem pandemiden sonra bende de bir tık daha azaldı.
Ben etrafında çok insan isteyen biri değilim zaten, bir de ailemle yaşamaya devam ettiğim için galiba arkadaş sayımı olabildiğince az tutuyorum ki başım fazla ağrımasın.
Bazen var olan arkadaşlarımın bile dertleri beni yorabiliyor.
Bazen dertlerini anlattıkları sırada "görmemezlikten gelirken" buluyorum kendimi.
Hazır hissettiğimde dönüş yapıyorum.
Derde tasaya tahammülüm kalmadı sanırım insandan ziyade. Özellikle de beni hiç ilgilendirmeyen dertleri olduğunda mesela dinlemek bile istemiyorum ama dinliyorum, bazen boş bakışlarımdan yakalıyorlar, bazen bir iki standart teselli cümlesiyle işi geçiştiriyorum.
Bu da bende "acaba kötü bir arkadaş mıyım?" düşüncesini çıkarıyor ortaya, bilmiyorum, değilmişim gibi geliyor.
Daha çok eğlenmeyi, iyi vakit geçirmeyi, filmlerden, dizilerden, kitaplardan böyle "bomboş" şeylerden konuşmak istiyorum.
"Geçim derdi", "eş derdi", "çocuk derdi" dinlemek istemiyorum.
Bunu belli etmemeye çalışmak en zoru.
İnsanın hayatında "bana azıcık müsaade edin, ben bu konulara pek girmek istemiyorum" dediğinde alınıp kırılmayacak insanlar olmalı ya.
