Artık işi yaparken gerçekten acı çektiğimi hissediyorum. Psikolojim bitik duruma geldi. Bildiğin mutsuzum yani. Bir yandan diyorum, “Eh bas ulan istifayı” ama bir yandan da “İşsiz güçsüz ne yapacağım”
Yeni iş bakmak istiyorum ama durumlar 14 ay öncesinden daha kötü bir noktada.
Ne yapayım, ne yapmayayım? :/
valla en kısa cevap sanırım “iş işte bulunur”. ben olsam başka bir iş bulup istifa ederdim.
işsizlik daha beter, en azından maaşlı ve mutsuzsunuz şu an. işiniz olmasa hem parasız hem mutsuz olacaksınız :')
bir yandan çalışırken bir yandan iş arayın.
Valla işin açıkçası maaşı pek muhteşem olmasa da, elime para geçince mutlu oluyorum. Ama iş, yapılacak bir iş değil. Sağolsun şirketimiz bir destek de sağlamıyor psikolojik açıdan. Başka iş bulan direkt uzuyor şirketten.
ben de oyleyim ve baska is benim icin cok zor bulmam. aklimdan ucretsiz izne cikmak geliyor is bulmadan direkt istifa etmemeye calisiyorum
Ben de bu durumdayım, mutsuzluktan enerjim bitiyor ve kafamı toparlayıp başka işlere başvurmaya takatim kalmıyor. Gitgide daha mutsuzlaşıyorum ve durum iyileşmiyor. Napsak anonim dayanışma grubu mu kursak :/
Merhaba, benim de yaptığım işten mutsuzdum ve ayaklarım işe gitmiyordu sizi anlıyorum. İş işte bulunur mottosu bence çok doğru, arta kalan vaktimde yoğun bir iş arayış sürecine girdim ve buldum gibi. Yarın istifayı veriyorum, umarım giden geleni aratmaz :)
Emekli olana kadar çok iş değiştireceğiz, çok şeyler göreceğiz buna da bir süreç veya basamak olarak bakmak istiyorum.
Kenara iki üç ay idare edecek para biriktirip o arada biraz iş ilanlarına bakıp istifayı basardım ben olsam. İnsan bi ferahlayınca kendine gelip yeni iş arayışında daha net ve hedefli oluyor.