26 yaşına yeni girdim, çok güzel uzun ilişkiler sığdırdım bu genç yaşa ama hepsi bir yerden sonra evliliğe gider gibi olduğu için, henüz evlilik düşünmediğim için, veya düşünmeye başlayınca da bu sefer karşıdaki insanı ince eleyip sık dokuduğum için, tonla kusur bulup soğuduğum için... bitiyorlar. Çünkü bizim toplumda erkeğe gereksiz muazzam bir sorumluluk düşüyor evlilik konusunda ve bu her erkek gibi beni de korkutuyor. Ayrıca boşanmış bir ailenin çocuğu olarak, boşanmak istemediğim için sırf güzel geçinip gidiyoruz diye ince düşünmeden evlenmek istemiyorum. Fakat kadınların ağzı evlilik düşünmüyorum daha erken dese de evliliğin içlerinde yattığını göremiyorum.(peh hele ya*** bak hele diyenleri duyar gibiyim) Kaldı ki kendisi gerçekten düşünmese bile baskı çok fazla çünkü ilişkileri genelde açık yaşıyoruz, herkes bilir yani.
Her bitişte de bu sefer biraz kafamı dinleyeyim, kendimle olayım, hobilerimle, ailemle ilgileneyim diyorum ama bir süre sonra kendimi yine ilişki isterken buluyorum.
Hayatı yine güzel yaşamaya çalışıyorum evet ama insanlar hayatında biri olmasına gerek yok buna kendini şartlama diyorlar.
Yahu her şeyi paylaşabildiğin, gezebildiğin, gülebildiğin, sevişebildiğin, ağlayabildiğin bir insanın yanında olmasını istemek kadar daha normal bişey olamazmış gibi geliyor.
Bu düşünce yanlışsa, gerekçelerini duymak istiyorum.
Ve bu çözülmesi gereken bir şeyse, profesyonel destek yerleri/kişisi için önerilerinizi de.
Tek sorun aslında orta doğu kültüründeki baskı ve kalıplara girmek zorunda kalmanın getirdiği stres bana göre. Bu yaşanmasa sorun olmayacak.
Ama zaten bu başlı başına bir sorun, vazgeç bu sevdadan diyorsanız bilemem tabi.
ben de öyleyim. 5 yıldır hayatımda sevgili flört gep bir şeyler vardı. şimdi yeni bitti ve kendimi yeni ilişkiye hiç hazır hissetmedigim halde araya cok zaman girmeden olsun istiyorum. bence de hayatı paylaşmak güzel cünkü. seks de sevmeden cok tatsız.
@nadirendeolsa, evet sürekli "ah shit, here we go again" durumunu yaşıyorum.
Benzer birini bulmuşken başka bir şey sorayım; peki bu seni aşktan uzaklaştırıyor mu? Bir yerden sonra kadınları, matematiğini anladığında(veya anladığını düşündüğünde), benzer şeyler hissetmeye/hissettirmeye başladığında, ruhsuzlaştığını düşünüyor musun?
Karşı taraf of ne kadar bana aşık bir erkek <3<3<3<3 dese de, evet tamam tüm sevgini versen de alışkanlıklarından ötürü öyle davranman gerekiyormuş gibi, zorunlulukmuş gibi hissediyor musun?
Yoksa her seferinde aşktan ölüyorum diyebiliyor musun?
tek başına hiçbir şey yapamayan insanlar gibi. bir arkadaşım böyleydi, çok alakasız kişilerle ilişki kurardı. bağımlı kişilikleri olduğunu düşünüyorum.
@deartheodosia, çok alakasız demeyelim ama evet bu durum seçiciliğimi düşürdü. Çok alakasız olsa uzun ve dolu süreceğini zannetmiyorum. Sadece başta gözlem yapmam gereken şeylere zaman ayırmayıp süreç içerisinde baktığım için ister istemez sonradan dank edebiliyor. Önce iyice tanısam hiç başlamayacağım belki.
Ama şu zamanda tanıma sürecini nasıl uzun tutabilirsin ki aynı ortak bir noktanız yoksa. Kim sana vakit ayırır uzun bir süre, adını koymadan?
Genelde kadınlarda çok gözlemliyorum bu olayı, kendi ayakları üzerinde çok duramayan insanlardı. Bir ilişki biter hemen diğeri olması gerekirdi, araya üç dört ay girse dertli dertli konuşmalara başlarlardı. İnsanın biraz kendisiyle baş başa kalmayı öğrenmesi gerekiyor. İlla birisi olsun kafasına girmeyin, biraz dinlenin gerçekten de. Sonra biri rastlar başınızı döndürür takılın peşine. Bence biraz kendini tutmak gerekiyor.
ben 14-15 yaslarinda basladim bu sevgili islerine. o zamanlardan beri yalniz gecirdigim sure toplasan 2 yil falan eder. cogu zaman iliskinin sonuna yaklastigimi fark edince bi sekilde kestirip atip hemen yeni birini bulma calismalarina basladim. bu tecrubeyle soyleyebilirim ki, dogru insani bulunca insan gercekten fark ediyor. su an iliskide 12. yil, evlilikte 6. yil bitti. 2 cocukla mutlu mesut yasiyoruz. (35, E)
Soruyu sorarken yerinde bir başlık seçmişsiniz, bir codependency durumu var bence burada. Bu benim de genel olarak insanlarla ilişkilenme biçimimde sorguladığım bir şey haline geldi. İlişki kurmak, sevilen kişinin yanında olmasını istemek vs. çok normal şeyler, ama yalnızlığı bütün acı ve tatlı yönleriyle deneyimlemediğiniz ve kendiliği yaşamadığınız sürece hep ilişkiye muhtaç hale geliyorsunuz. İlişki, siz hayatta tam ve mutlu hissediyorsanız tatmin edebilecek bir yakınlık sağlıyor; aksi takdirde eksik kalmışlık ve kendi kendine yetmezlik hissini karşılamak için ilişki kurmuş oluyorsunuz. Fakat ilişki buna bir çözüm getirmiyor, bu yüzden de bitiyor ve yeniden bir yoksunluk döngüsü başlıyor..