şimdi ben bu başlıkta geçen işlerden zerre anlamıyorum.
belki de benim öküzlüğümden.
yakın olur tanıdık olur birisinin bir şeyinin öldüğü haberi geliyor.
çocuğu oluyor, evleniyor falan.
ben bunları arayamıyorum.
arıyorum da ilk gün aramıyorum ya da ikinci gün.
sonrasında da çok geç olmuş gibi geliyor o zaman da olmayacakmış gibi geliyor.
ilk gün arasam cenazesi var diyelim yok yere adamı darlıyorum gibi olacak ya da ne bileyim uygun olmayacak gibi geliyor.
üç beş gün sonra arasam bu sefer de karşımdakinde değnekle dürtülmüş olma hissi olacak gibi geliyor.
nedir bu işin raconu?
örnek olay: arkadaşımın annesi öldü. kendisi yurtdışında. yakınız. şartlar ortada gelip gelemeyeceği belli değil, ben de gidemeyeceğim. ne zaman aranmalı bu insan? ne denmeli?
Ben de arayamam.
Ama yakını vefat eden insan olarak da
o an tüm hayatınız o ölüm oluyor, etrafınızdaki herkes o ölümü işliyor konuşuyor
bir arkadaş sesi bir yakın taziyesi 2 dk nefes aldırıyor.
aramasan da en azından bir mesaj atarsın, o bile yeterli olur.
Vallahi ben hepsini de yaşadım.
Evlendim. Aramayan arkadaşlarıma çok bozuldum. Bu durumda balayı sonrası aranabilir.
Doğurdum. Arayıp sormayan arkadaşlarıma bozuldum. Burada da doğumdan ertesi gün aranabilir. Çok çaldırmamak şartıyla. Evine yemek hediye gönderilebilir. Çok yakınsanız ve kadınsanız, doğum yapan kişiyi yine bence 1 hafta sonrasında ziyaret edebilirsiniz.
Ölümde de haberi aldıktan sonra gidilemiyorsa hemen aranabilir ama ölüm olayında arayınca telefonda konuşmak çok zor. Her iki taraf için de. Gidip yanında olmak, yardımcı olmak daha mantıklı.
Bu üç durumda da yakın olarak gördüğüm ama günler ya da aylar sonra yazan, arayan, gelmeyen arkadaşlarımla arama mesafe koydum.
Burada o duruma göre ne yapman gerektiğine sen karar vermelisin.
Çok yakın çok samimi olduklarıma karşı konuşamama saçmalama riskini göze alıyorum ve arıyorum ben. Ama çok yakın değilsek ben de arayamam, konuşamam. Rahatlatmak şifa olmak isterim ama olamayacağımı bilirim, arayamam. Doğumda da arayamam, anca mesaj atarım. Zira gidip altın takabilecek durumda değilim, sırf bu zaten suçlu ve çok üzgün hissetmeme sebep oluyor. Yapamıyorum evet, bakalım nolcak.
ben arayıp çok kısa şekilde taziyelerimi iletiyorum ve nasıl hissettiğini soruyorum
Aramıyorum arayamıyorum beni de aramasınlar.
Babam öldüğünde arayıp soranları asla unutamam. Bende yerleri ayrıdır. Beni arayıp senin için yapabileceğim bir şey var mı? Diye sormaları bile yeterliydi. Cenaze günü kafalar gidiyor ama ertesi gün aranabilir, mesaj atılabilir.
Doğum ve evlilik için de bence aynı şey geçerli. Ertesi gün bir mesaj atılır bu kadar zor olmamalı.
Nisani dugunu sallamam ama olumde aranmak, yardim edebilecegim bir sey var mi diyen bir ses duymak guzel.
Iki taraf da biliyor yani olen olmus gitmis. Konusmak anlamsiz ama telefondaki o sessizlik insana destek oluyor.
ölümde duyduğun anda aramalısın. ister yakın olsun ister uzak hiç farketmez. arayınca karşı tarafı darlamış olmuyorsun, aksine rahatlıyor acısını paylaştığını gösteriyorsun.
annem ölmeden önce bende senin gibi düşünür hatta bazılarına mesaj atardım. Ama cenaze sırasında hiç beklemediğim insanlardan telefon gelmesi beni rahatlattı, mutlu etti. konuşmak istemeyen zaten açmaz bunuda unutma.