Merhaba duyurunun güzide gönül işleri sorumluları,
Öncelikle belirtmekte fayda olduğunu düşünüyorum: 32, E
Lise ve üniversiteyi sevgilisiz kapattıktan sonra yüksek lisansta da herhangi bir şey olmadı. Doktoranın sonuna doğru arkadaşlarım aracılığıyla biriyle tanıştım. Sonra sevgili olduk. 2 sene sürdü. Ufak tefek problemler olsa da her şey güzel gitti diyebilirim. İlişkinin başında yüzeysel olarak konuşup fikir birliğine varmış olsak da bazı konularda ciddi fikir ayrılıkları oldu sonradan. Durum böyle olunca da ayrıldık 1.5 sene önce gibi. Ben bu arada pandemi başlangıcında yurt dışına gittim. Bir sene tek başıma kalıp iki ay önce de döndüm.
Bu girizgahın kısmen anlamı olabilir diye paylaşmak istedim. Aslı mesele şu: Bir sene yurt dışında, pandeminin de etkisiyle, tam anlamıyla sosyal izolasyondaydım. Türkiye'den bazı arkadaşlar hep arayıp sordu. Onlarla görüştüm bir tek. Çok düşündüm bu arada da: Hayatıma yalnız mı devam etmeliyim yoksa birisi olsun istiyor muyum? Gitme isteğim biraz da bu soruya cevap bulabilme ihtimaliydi. Cevabım yalnızlıktan yana oldu ama başlıkta da belirttiğim gibi "son umut kırıntılarını süpüremiyorum". Yani bir sebepten biriyle tanışıyorum. Biraz muhabbetten sonra hoşuma gitmeye başlarsa ümitleniyorum ya olursa diye. Ama sanki bu duyguyu tamamen söküp atsam rahatlayacağım. Umut öldürüyor resmen. "Bundan sonra yalnızsın. Böyle devam edeceksin." diyebilsem hafifleyeceğim sanki. Ne yapmalı? Bunu başarabilmek mümkün mü? Yoksa zaten "hayatta olmak" mı bu umut? Ne dersiniz?
Öncelikle belirtmekte fayda olduğunu düşünüyorum: 32, E
Lise ve üniversiteyi sevgilisiz kapattıktan sonra yüksek lisansta da herhangi bir şey olmadı. Doktoranın sonuna doğru arkadaşlarım aracılığıyla biriyle tanıştım. Sonra sevgili olduk. 2 sene sürdü. Ufak tefek problemler olsa da her şey güzel gitti diyebilirim. İlişkinin başında yüzeysel olarak konuşup fikir birliğine varmış olsak da bazı konularda ciddi fikir ayrılıkları oldu sonradan. Durum böyle olunca da ayrıldık 1.5 sene önce gibi. Ben bu arada pandemi başlangıcında yurt dışına gittim. Bir sene tek başıma kalıp iki ay önce de döndüm.
Bu girizgahın kısmen anlamı olabilir diye paylaşmak istedim. Aslı mesele şu: Bir sene yurt dışında, pandeminin de etkisiyle, tam anlamıyla sosyal izolasyondaydım. Türkiye'den bazı arkadaşlar hep arayıp sordu. Onlarla görüştüm bir tek. Çok düşündüm bu arada da: Hayatıma yalnız mı devam etmeliyim yoksa birisi olsun istiyor muyum? Gitme isteğim biraz da bu soruya cevap bulabilme ihtimaliydi. Cevabım yalnızlıktan yana oldu ama başlıkta da belirttiğim gibi "son umut kırıntılarını süpüremiyorum". Yani bir sebepten biriyle tanışıyorum. Biraz muhabbetten sonra hoşuma gitmeye başlarsa ümitleniyorum ya olursa diye. Ama sanki bu duyguyu tamamen söküp atsam rahatlayacağım. Umut öldürüyor resmen. "Bundan sonra yalnızsın. Böyle devam edeceksin." diyebilsem hafifleyeceğim sanki. Ne yapmalı? Bunu başarabilmek mümkün mü? Yoksa zaten "hayatta olmak" mı bu umut? Ne dersiniz?
Ben insan böyle bir bir tercihi net olarak yapamaz. O yüzden kendini bunun için zorlama boşuna. Birinden hoslanirsan hayır ya ben yalnızlığı seçtim deyip kestirip atmamalisin. Ya olursa? Bu da güzel bir ihtimal. Niye yalnız geciresin ki hayatını?
elorelia
1