Gecenin bir yarısı yine oldu, icimi tuhaf bir boşluk kapladi, uyuyamiyorum. Yaşadığımız şehire 7 saatlik mesafedeler.
Ne zaman gecer ki bu his? Utanmasam annemi babamı ozledim diye oturup aglayacagim.
valla üniversiteye başlayınca alışmıştım birkaç ay sonra. 8 yıldır yılda 2-3 ay görüyorum max.
Ilk deneyimim anaokulunda yatılı olan program ile başlamıştı. tam gün olana yazdırmıştı annem. öglenleri uyuyamıyordum ve camdan dışarı bakıyordum hep ama asıl travmam ilkokul beşinci sınıfta birden beni sınıftan alıp eve götürmesiydi (okulun son günüydü) içimde garip bir burukluk vardı, kimseye hoşcakalık diyemeden gitmiştim. sanırım o an bende travma yarattı. insan sevdiklerinden birden kopabiliyor, bu aile ile de olabilir diye aklımda yer etti yıllarca. şimdi de zaten beni sildiler gibi o yüzden pek koymadı bana.
“ annen baban yanında degil, senin keyfine bak”
Bu psikoloji bende de vardı yeni evlendiğimde. Özellikle pandemi de olunca 2 aya yakın bir süre görüşememiştik. 1.5 yıllık evliyim. Birkaç ay oldu bu duruma alışalı sanırım. Özlem hep var tabi ki. Ama gün içinde sürekli telefonla konuşuyoruz, görüntülü konuşuyoruz falan. Bir şekilde halloluyor.
özlüyorum ama ayrı hayatlara sahip olmamız gerekiyor. bunu kabullenip artık yeni bir sayfa açtığının farkında olman lazım.
anladıgım kadarıyla guzel aile bağlarınız var. oyyleyse o his hep içinizde kalır ancak fazla da da aileye düşkün olmamak gerek. kendi hayatınıza bakın oyalanın yakında kalmaz bir şey.
ben 4-5 yaşlarında ayrı kalmak zorunda kaldım. o zamanlar durmadan ağlıyordum. hep çok üzgündüm. sanırım o zaman alıştım ve sonrasında en uzunu 1,5 yıl olmak üzere ailemi hiç görmediğim çok uzun zamanlar oldu. özlemiyor değilim ama bu günlük hayatımı etkilemiyor.
şimdi de pandemi yüzünden türkiye'ye gelemedim bir yıldır yurtdışındayım.
aslında benim de aile bağlarım güçlüdür fakat herkesin hayatının ayrı olduğu ve birbirimiz yanımızda olmadan da hayatımıza devam etmemiz gerektiği gibi bir düşünce var. zaten böyle de olmalı bence. kendileri de ailelerine 8 saatlik mesafede yaşıyorlar 30 yıldır.
2 günde bir arıyorum ama annemi.
ben de universiteye baslayinca 2-3 ayda alistim.
son 2-3 yildir yilda toplam bir ay kadar falan goruyorum.
bi de esin yanindaymis. daha ne.
ilk uzun suteli ayriligimiz cocukken 1,5-2 yaslarinda olmustur. ikisi de calistigi ve bana bakacak kimse olmadigi icin 8-9 saat uzakliktaki anneanneme gotururlerdi ara ara. sonralari yaz tatillerinde hep orada kalmaya basladim bu hemen hemen ergenlige kadar devam etti. sonrasinda onlar goturmese de ben severek gitmeye basladim hep. 17 yasimdayken de universiteyi kazaninca zaten otomatik olarak uzak kalmis oldum. pek ozlemem hala, yaklasik 2 saatlik mesafedeler ama bazen 3 ay gitmedigim oluyor. diyecegim o ki kucukken alisinca zorlanmiyor insan ama yasini basini aldiktan sonra ayri kalinca zor geliyor sanirim. yuksek lisanstayken ben alisamiyorum diyip okulu birakip ailesinin yanina donen bir arkadasim olmustu, universiteyi ailesinin yaninda okumus yuksek lisans icin istanbul'a gelmis.