Diğer bir deyişle “inceldiği yerden kopsun” diyemiyorum.
Sizde de böyle bir durum yaşanıyor mu? Yorumlarınız, önerileriniz, tespitleriniz vat mı?
Kaybetme korkunuz olabilir.
Aile iliskileriniz nasil? Ebeveynlerle iliskiler? Duygusal olarak sizi beslediler mi? Gereken sevgiyi ilgiyi gordunuz mu? Genelde aile iliskilerine gidiyor konular cunku.
Valla kralı da olsa çatır çatur söylüyorum. Bu yaşa geldim içimde patlayacağına yüzüne söyler rahatlarım. Karşı taraftan bir beklentisi varsa da insan bazen susabiliyor ama uzun zamandır kimseden beklentim yok ve inan bu şekilde daha çok saygı gördümü de belirtmek durumundayım
“Yetişkinlerde bağlanma teorisi” ni incelemenizi öneririm.
Tam da bahsettiğiniz konulara değiniyor, faydalı olabilir.
Sert sekilde aklima geleni soylemeyi ben de beceremiyorum acikcasi bunu da yetistigim ailede, cevrede atilgan davranislarin onaylanmamasina bagliyorum biraz. Ancak icimden gecenleri soylemeyince de gece bana dert oluyor soyleyemediklerim. O yüzden sakin şekilde ve kelimelerimi seçerek anlatıyorum kendimi, sakin yapıcı ve ben diliyle konuşmak daha etkili oluyor genelde. O dilden anlamayan biriyse de tamam en iyisini sen bilirsin diyip konuyu kapatıyorum. Sizi gerçekten dinlemek istemeyen birine bağırsanız çağırsanız da kendinizi anlatamıyorsunuz zaten. Sizin bahsettiğiniz durum da atılganlık becerileri, onay görecek şekilde davranma eğilimi bunlarla alakalı olabilir belki.
ben de öyleyim. karşmdaki insan sonrasında o kelimeyi kafasına takar kırılık üzülür diye de düşünüyorum. o an lötü bir şey dediysem hemen ardından toparlamaya calışıyorum. ben de kızıyorum ama bence sert olmaktan daha iyi. temelinde de karşı tarafın sevgisini ilgisini kayvetmekten korkmak yatıyor bence.