Neyim var benim? İnsanlardan kaçmak, yalnızlık, arada kalmışlık...
Kendimi bildim bileli hep içedönük, çok konuşmayan, sakin biriydim ama ortamına göre eğlenceli, espritüel ve enerjik de birisiyim. İnsanlarla pek içli dışlı olamıyorum, kalabalık ortamlara gelemiyorum ama bunu kimseye fark ettirmiyorum. Böyle ortamlarda bulununca soğukluğumu bırakıp ortama ayak uyduruyorum, eğleniyorum falan. Hatta arkadaşlarım beni standupçı gibi görüyor, ciddiyim.
Ama son zamanlarda iyice yabanileşmeye başladım. Artık insanlardan olabildiğince uzak yaşamak geliyor içimden. Kimseye tahammül edemiyorum, insanlara çok kolay kulp takıp onları aşağılayabiliyorum. İçimde bir nefret var sürekli. Kalabalık ortamlara girdiğimde kendimi hani Matrix'de Morpheus'un Neo'yu sahte dünyaya götürdüğü ve Kırmızılı Kadın ile karşılaştığı sahnedeki Neo gibi hissediyorum. Şu sahne:
www.youtube.com
Neo gibi her şey bana da yabancı geliyor.
Her neyse hayatım boyunca arkadaş sayım 2-3'den öteye gitmedi. Zaten bunda çok seçici biri olmamın da büyük etkisi var. Ama her zaman arkadaşım vardı. Şu anda bir tane bile arkadaşım kalmadı. Aramın çok iyi olduğu bir üniversite arkadaşım vardı, onunla da ergence davranışlarından dolayı iletişimi kestim. Çok aramıyorum artık arkadaşları ama kafamın uyuştuğu biriyle oturup muhabbet ettiğimde falan böyle arkadaşa, sohbete falan son derece ihtiyacım olduğunu anlıyorum. Hani soğukta kalırsınız da üşüdüğünüzü hissetmezsiniz ama bir ateşin başına geçtiğinizde "Ne kadar üşümüşüm böyle!" dersiniz ya tam olarak öyle oluyor.
Bazen oyun oynarken falan güzel bir uyum oluşturulan arkadaşlar denk geliyor. Öyle durumlarda "Keşke gerçek hayatta da arkadaş olsaydık!" diyorum. Hatta 5-6 ay önce bir tane Alman hanımefendi ile tanışıp bayağı muhabbet etmiştim. Çok da güzel olmuştu. Oyun oynamak için değil de onunla muhabbet etmek için falan oyun oynuyordum. Her şeyden o kadar zevk alırken, yoldaşlığa, muhabbete, goygoya bu kadar aç olduğumu fark etmeme rağmen insanlardan kaçmak, yalnızlığa sarılmak niye diye düşünüyorum ama bulamıyorum. Sanki bir paradoksun içindeyim ve ne onla ne de onsuz oluyor gibi.
Sorun doğru kişileri bulamamış olmam mı yoksa başka bir şey mi? Her neyse daha da uzun yazardım ama uzun olur. Sorunumun ne olduğunu yazarsanız veya düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim. Siz nasıl hissediyorsunuz onu da yazarsanız güzel olur. Teşekkür ederim.
Yazdıklarınızın çoğu bana da uyuyor. Yalnız yaşadığım için böyle olduğunu düşünüyorum kendi adıma. Yalnızlığa alıştıkça daha da uzaklaşıyor gibiyim insanlardan. Tahammül sınırı gittikçe düşüyor. Bu işin içinden nasıl çıkılır bilemiyorum.
Ben de anlattıklarınıza benzer bir hayat yaşıyorum. Sorun doğru kişilerle karşılaşmamış olmanızdan kaynaklanıyor olabilir. Gerçekten seçici biriyseniz herhangi biriyle uyum yakalamak oldukça zor. Uyum yakalayınca da sürdürmesi tabi ki. Ama sizin kişiliğiniz zaten bu şekilde olduğu için de bunu yaşıyor olabilirsiniz. Bence bunu bir sorun olarak görmekten öte çocukluğunuzdan beri öyle olduğununu sandığınız kişiyi kabul etmeniz lazım. Ve sosyal anlamda nasıl rahat hissediyorsanız öyle davranmalısınız. Dengeyi bulmak çok zor biliyorum:)
kafa dengi akli dengesi yerinde insan sayısı o kadar az ki normal böyle hissetmek. insanların özellikle tr'de ki insanların yarısı beyin özürlü.
Ben de aynı durumdayım. O kadar insanlardan uzaklaştım ki kadın halimle bıyık bıraktım.
patron, su teste bir bak. muhtemelen eglenceli ama ice donuksun.
garip ama bu kisilik testi cok ise yariyor, hatta insanin agzi acik kaliyor
orada kisiliginin getirdigi dezavantajlar ve bunlari nasil degistirebileceginle ilgili kisimlar var. faydali olabilir
www.16personalities.com