11 yıllık dostum vardı, kadın...
2 küsüşmede tolere ettim ama artık bitti.
sebepse bana göre, parayı, sevgiyi, edindiği rütbe ve evleniyor olmasının getirdiği ego şişmesiyle beni ezmeye çalışması, aşırı bencilleşmesi...konuşmak istediğimi söyledim, gece gece canını sıkamazmışım gece gece...deli gibi kavga ettik, "soğursan soğu benden", erkek ağzıyla kardeşim mardeşim konuşmaları.
benim için bitti, içim bitti. düğünü var 3 hafta sonra gitmeyeceğim sanırım...
birkaç kişiyle de koptu böyle arkadaş grubumuzdan. erkek arkadaşım da bana kızıyor "hep başkalarına öncelik veriyorsun, olan sana oluyor, siktir et" diye..
Bana fikri sorduğu, psikolojiyle ve kişiliğiyle barışamadığı konularda ona deneyimlerimi hep anlattım, onu ok açtığımı düşünüyorum...benden duyduğu ve benle açıldığı şeylerin havasını yapıyor, bu koyuyor insana işte.
çirkefleşmiş, altta kalacak diye ödü kopan, tam bir çeçeroz beyaz yaka olmuş durumda. bi de bencillikle suçladı..kabul etmiyorum. hayatta ne kaybettiysem bencil olmadığım için kaybettim, kahretsin...
çok üzgünüm. böyle tecrübeleriniz oldu mu? kendimi ezik hissettim. :(
üniversite çok ama çok sosyaldim, beni kıskandığını hissederdim içimden, sonra travmalarım oldu eser yok halimden.. o da 30undan sonra pıtırcık çiçeği gibi açıldı. bu yüzden içten içe beni ezmeye çalıştığını hissediyorum
hayatım boyunda 6 kere tüm arkadaş çevremi değiştirdim.
pişman değilim yine aynı şeyleri yapsınlar yine değiştiririm.
insanlarla bir yol ayrıma geliyorsun o yol ayrımına gelene kadar herşey güzel çünkü çıkarlar ortak yol ayrımında sen sana aykırı olsa bile arkadaşını seçiyorsun ama eleman hiç bu tercihi yapmıyor.
o zmn ben kayış kopuyor.
Lisanstaki en yakın arkadaşım benim vesilemle bir kariyer sahibi oldu. O da bana karşı havalanmış gibi hissediyorum. Babası yüzünden pasif bir arkadaştı, ben ona girişkenlik konusunda çok yardım ettim. Öyle ki ben başkan olduğumda bunu yardımcım yaptım, ailesini arayıp başkan yardımcısı olduğunu söyledi. Şimdi onun kendini aşması, kariyer yapması, tecrübe kazanması beni mutlu ediyor. Ama o bana karşı kompleksli davranıyor. Yani oluyor böyle şeyler. Güçlü hisseden taraf sizseniz bunu o da biliyordur. Yaralanması gereken kişi siz değilsiniz. Kompleksi çok büyükse size katlanamıyor da olabilir. Bu da çok normal. Ona da hak vermeyi deneyin ve üzülmeyin derim.
10 yıllık en yakın arkadaşım, dostum, kardeşim kadar sevdiğim, anasını öz teyzem yerine koyduğum insanla artık iki yabancıyız. Kadınım. Arkadaşım da kadındı.
Lise, üniversite ve sonrası hep onunlaydı. Kötü şeyler yaşadık ama birbirimizin yanında durduk hep. Belki de arkadaşlığımız daha önceden bitmesi gerekiyordu ama karşılıklı birbirimizi tolere ettik. En son patlama noktasına geldi. İş tebriği için özel bir hediye yolladım en son. Annelerimiz konuşuyor ama biz birbirimizi sildik hayatımızda. Birbirimizin enerjisini çok tüketmişiz.
Çok özlüyorum diyemem onu. Hatta yüklerimden arınmış gibiyim. Evet 10 yılım geçti onunla, karakter gelişimimiz birlikte oldu, birlikte büyüttük birbirimizi. Ama şu an ben onunla küs oluşuma ya da arkadaşlığımı bitirişime değil onun yüzünden çok değerli insanları kaybettiğime üzülüyorum. Arkadaş çevrem çoktu ama ben onu tercih ettim hepsine karşılık. Ben yalnızlaşırken o kalabalıklaştı.
İş konusuna gelince kendim için uğraşmadım onun için uğraştığım kadar. KPSS'den iyi puan alamadı, uzun süre bir yere yerleşemedi, onu işe sokmak için kendisi uğraşmamıştır benim kadar.
Uzun süreden beri ilk kez bir erkeği sevdim, tutuldum. Kendi aramızda söz yaptık, yüzük taktık. En güzel günümü zehir etti kendisini kıskandığımı ima ederek. Ailem, onu tüm tanıyanlar beni kıskandığını söylese de ben hiç konduramadım, ona hep acıdım. Ama ona acıyarak kendimden yemişim hep.
Şimdi yalnızım ama çok mutluyum. Yaş 26 ama hala çok umutluyum, hep umutluydum ben artık beni aşağı çeken, olumsuz düşüncelere sahip o kişi ve yanındakiler yok. Beni hep Pollyannacılıkla suçlardı ama dediğim gibi ben böyle mutluyum. Yeni ve daha güzel arkadaşlıklar edineceğimden adım gibi eminim.
Kendinizi kötü hissetmeyin. Ben de çok ağladım. Bana Twitter'da ve İnstagram'da ettiği lafları görünce bu kadar aşağı seviye insanla muhatap olduğuma üzüldüm. Anneme ağladım, babama ağladım, sevdiceğime ağladım. Ama artık daha iyiyim.
Her son bir başlangıçtır. Şimdi üzüldüğünüz şey yarın sizi için güzel bir şeye dönüşür. Her şerde bir hayır, her hayırda bir şer gizlidir; bunu biz göremeyiz genelde.
edit:imla.
benim dostluklarım genelde çok eskiye dayanır.
yeni arkadaşım ya da dostum vardır ama azdır, asıl çekirdek kadrom hep ilkokuldan, ortaokuldan ve liseden.
benim de bu aralar böyle bir konum var çok yakın bir dostumla ilgili.
yolun sonuna geliyoruz maalesef ama bu hayatın getirdiği bir şey.
bu yaşıma gelene kadar gördüm ki, bazı insanların misyonları var ve bir noktadan sonra en iyi arkadaşlarınızdan biri de olsa hayatınızdan çıkması gerekiyor.
maalesef herkes size sizin onlara yaklaştığınız iyi niyetlerle yaklaşamıyor.
özellikle kadınlarda bu böyle.
erkeklerin de bu tip sorunları oluyor tabii ama genel olarak dostluk ilişkileri daha farklı.
erkeklerle ilişkilerinizi, kariyerinizde daha başarılı olmanızı, daha güçlü durmanızı, daha çok para kazanmanızı, her şeyi içten içe rekabet haline getirip kıskanabiliyorlar maalesef.
direkt bir kıskançlık olmasa da, ilişkinizde hissedilir bir gerginlik ya da bir değişim yaratıyor bu tip çekişmeler.
böyle dertleri olmayan, işine gücüne, kendi hayatına bakan kadınlar için -ki anladığım kadarıyla siz de bunlardan birisiniz- bununla uğraşmak ilk başta üzücü, sonra sinir bozucu ve en sonunda da yük oluyor.
bu tip insanlar sadece vakit kaybıdır, ağırlık yapar.
hiç üzülecek bir şey de yok.
onun derdi böyle küçük şeylerse, onu küçük dünyasında bırakıp hayatınıza devam etmeniz lazım.
bu aslında bir uyum meselesi.
herkes aynı yere doğru, aynı hızda ve aynı şekilde büyüyemiyor.
benim 14 yıllık arkadaşlığım da sallantıda, çok takılmıyorum çünkü çok soğuttu kendinden. bizimki öyle büyük kavgalı, gürültülü şeyler değil ama yapım gereği yavaş yavaş soğuttum arayı galiba. :D
hastalıklı ilişkilerle ömrünüzden yemeyin ya, kendinizden taviz vermeyin. bizde hiç öyle somut bir şey de yok, sadece kendisi üniversiteden sonra çook değiştiği için karakterlerimiz uyuşmamaya başladı. sürekli hatalar yapıp bizde (3 kişilik arkadaş grubuyuz) avunmaya çalıştı. biz onu korudukça o bile isteye devam etti hatalarına. ben de artık "kendi düşen ağlamaz" diyip sallamamaya başladım. olur öyle şeyler.
Zamaninda icten ice kiskanmistir dogru tespit. Sen olmak istedi belki de arkadasliginiz boyunca. Para, ezik karakteri olanlara ekstra guc getiriyor, keza koca da oyle. Para, kariyer ve evlilik 3 temel basari unsuru cogu kadin icin. Sende bunlardan biri bile yoksa zamaninda biriktirdigi kini bunlar uzerinden hava atarak cikariyor olabilir.
Uzuluyor insan ama bazen arkadasliklarin bitmesi gerekiyor.