birkaç gün önce benzer bir duyuru açmıştım, hastanede çalışan hoşlandığım kız ile ilgili. en ufak bir girişimim olamadı. bir yıldır pideci dükkanımız var, her gün 12 saat -öğlen 11 gece 11- dükkanda olmak zorunda kalıyorum. bayram boyunca açmadık, bir iki dostumla görüşünce fark ettim. gençliğin dilini unutmuşum (veya artık saçma geliyor). belki yaştan (25) ötürüdür. bilmiyorum ama gerçek şu ki müşterilerimiz genelde orta yaşlı ve erkek. zaman geçtikçe onların düşünce yapısında düşünmeye alışıyorsun. genç bir kızla muhabbet kurmayı tamamen unuttum, zaten dükkan öncesinde de pek normal kız arkadaşım yoktu. bir süre daha bu hayatı yaşamak zorundayım ama sosyalliğimden de geri kalmak istemiyorum. bu yaşlarda ne beyin ne vücut kaldırabiliyor yalnızlığı. ne önerirsiniz?




 

O da hastanede çalıştığına göre o da yetişkin diline alışmıştır. daha 95lisin, ruhen max ne kadar yaşlanmış olabilirsin ki. aga bee, dewamke, keşke bundanım olsa, bu dorumu, mezuna kalmak falan de, kapatırsın hemen açığı.

semitika

Maalesef efendilik samana dondu. Elinden ne gelirse gelsin ise yaramiyor.

instagramdan yurumek falan gerekiyormus. ben hayatta yapamam. bana ters geliyor cok utanc verici ama daha gencsin. nasip, nasipten otesi yok. cevremde 30 ustunde o kadar guzel kalbi temiz kadinlar var ki bekar, emin ol yalniz degiliz. yasitlarimizda da var.

buralarin okundugunu bildigimden fazla yazmayacagim. yalnizlik hayatin bir parcasi sadece.

baldan kaymak

Yaşım 30 ne yap et kadınlara yürü ben yalnız kaldım sen kalma. Yaşın geç değil ama benden daha fazla yıl var önünde. Abaza gibi yürüme ama yürü sosyal medya vs bir yerden başla.

Topalordek
1

mobil görünümden çık