Bence anne faktörü çok da acıklı değil. Annenle bi konuşman ve niye bu kadar ağladığını öğrenmen iyi olabilir. Eğer annen herhangi bir tehlike veya problemden dolayı değil de sırf içgüdüsel bir şekilde ağlıyorsa annenin üzülmesi yakın zamanda geçer. Yok bir problem varsa bunu konuşun, senin onu samimiyetle anlamak istediğini görsün. Çözüm sunduğun zaman yatışacaktır.
Annelere çok fazla bağlı kalmamak lazım çünkü anında bağımlılığa dönüşüyor. Bu iletişimin "bağlılık" sınırları içinde kalmasına çalış derim. Ben şu an annemi bırakıp kendi hayatımı kuramıyorum. Oradan pay biç.
Anneni de izmire getirmen için bir engel var mı? Eğer annenin istanbulda başka kimsesi yoksa, ağlaması çok normal. Eğer istanbulda geniş çevresi varsa, baban kardeşlerin vs. Bu durumda zamanla bunu kabullebeceğini düşünüyorum.
Bkz: sütümü helal etmem.
Kendi hayatını kut mutluysan.
zamanla alışır. ben de eskişehir'deki ailemin yanından ayrılıp istanbul'a okumaya geldim. okul bitti işe başladım. 6 yıldır buradayım. başta benim annem de çok ağlamıştı. ara ara oraya gittikten sonra istanbul'a dönerken de ağlıyor ama alıştı artık çok abartmıyor.
yaşlılıklarında, hastalıklarında yanında ol yeter
evlenirsen de yanlarında yaşamayacaksın
Anne bu, her seye aglar.
Benim annem de yurtdisina gelince epey aglamisti ama buraya gelip yasadigim hayati görünce, "Kizim biz iyiyiz. Sen kendi hayatina bak, kalmak istiyorsan kal burada!" dedi.
annenizle göbek bağınızı kesme zamanınız gelmiş. eski tabirler var "yuvadan uçan kuş" vs
hayatın normal döngüsü bu, ve hatta aslında siz biraz geç bile kalmışsınız bağımsız hayatınızı kurmaya. Onu terk etmek / yalnız bırakmak olarak düşünmeyi bırakıp artık yetişkin olmanız gerektiğini fark ederseniz daha kolay geçer bu ilk zamanlar.
Anne yalnız mı? Eğer değilse gönlünü tatlı sözlerle alıp kendi hayatınıza devam etmekte fayda var. Yoksa hiçbir zaman kendi ayaklarınız üzerinde duramayacaksınız. Kadın da olsanız, erkek de...