hikaye: şimdinin 35-40 arası evli mutlu çocuklu kuzenleri ile benim aramdaki yaş fark denklemi yukarıdaki örnekteki gibi. aile sohbetlerinde geçmiş muhabbetlerinde de benim için "eve girerken bir posta ağlardı, bir de giderken" yani çok ağlarmışım bende. buradan hareketle;
şimdiki ben çocuklar konusunda çok mu anlayışsızım yoksa 18-25lerindeki kuzenler çok da takmamışlar mı? ya da 201x'ler çok mu şımarık? ya da 8 yaşındaki ben,cedric, çok mu tatlıydık?
not: şimdiki ben geçmişte, çocuk ben'i tokatlardım sanırım.
Yapabileceğin bir şey yok. Evire çevire dövemeyeceğin için sabredeceksin veya mümkünse ortam değiştireceksin.
Ben böylelerini susana kadar dövmek istiyorum. Zırladıkça ağzının ortasına yapıştırmak istiyorum. Sonra da anne babalarını bir güzel dövmek istiyorum. Elimden gelmiyor, daha da sinirleniyorum. Ben dışarıda köşe yastığı gibi sesini çıkarmadan duran çocuktum hiç şımarıklıktan ağlamazdım. Evde ortalığı yıkardım o ayrı.
Sana tavsiye vermeyi o kadar çok isterdim ki lakin aynı kafadayım seninle. Kulak tıkacı ya da kulaklık en yakın dostum oldu bu sebeple. Yoksa hakkaten önce küçücük çocuğa sonra da bunu böyle yetiştirdi diye ailesine kafa göz dalasım geliyor.
aglayan cocugu dovmek cozum degil, daha da arsizlasir.
kisilik ve yetistirme meselesi.
çocuk ağladığında her istediğini yaparsan ağlama davranışı pekişir.
çocuk ağladığında her istediğini bir yapıp bir yapmazsan ağlama davranışı ilk seçeneğe göre daha güçlü pekişir.
tutarlı ve kararlı olmak önemli. yeni nesilde çocuk odak, aile çocuğu adeta tavaf ediyor. bu çocuk her boka ağlar tabi. güzel güzel "yemekte çikolata istiyorum alfred" diyecek hali yok. belki siz de öyleydiniz.
cocugunuz olursa gorurum ben sizi demeye geldim :)
her cocuk yalandan aglar, yalandan aglayarak istedigini yaptirmayi dener. pedagog arkadaslar varsa bu konuda daha detayli yazabilir.
ancak bu eylemi kabullenen ve boyun egen ebeveyn noktasi biraz karisik. cocuk yetistirmek icin ciddi sabir ve tahammul siniri gerekiyor. eger bu yoksa ya cocugun aglamasina boyun egip istedigini yaparsin ya da tahammul edemeyip senin istedigin gibi cocugu "tokatlarsin".
201x tarihte dogmakla alakasi yok. cocuk gelisimi icerisinde bazi durumlar yasaniyor, siddeti cocugun karakterine ve ailelerin izledigi yola gore degisiyor.
bir kere çocuk benim değil onu bir netleştirelim.
kaldı ki çocuk düşünmüyorum; daha da kaldı ki evlenmeyi de düşünmüyorum.düşünmekten ziyade buna eminim. neden emin olmayayım ki: yaş 25, daha kendi hayatını düzene sokmak şöyle dursun şu yaşa gelip herhangibir vasfı olmadan nefes almaya devam eden biri olarak bir de başka bi insanın hayatını da mı karartayım? kendi düştüğüm çukura başka birini daha mı çekeyim? kalsın, hiçbir şey değilse bile kul hakkına girer ki büyük günahtır.
evet evliliğe olan bakışım da bu, ne yaparsın işte...
çocuk senin değilse sabretmekten başka yapacak bir şey yok maalesef. başkasının çocuğuna terbiye vermen mümkün değil.
fakat lütfen o çocuğun da gerzek bir anne-babaın kurbanı olduğunu unutma. o da başka türlü iletişim kurabiliyor olsa, inan kurar. ama başka türlü iletişim kuramadığı için böyle davranıyor.
dolayısıyla nefretinde haklısın, muhatabın yanlış.
tokatlamak falan saçma çabalar. daha aklıbaşında olmaya gayret et.