Biz öleceğiz ve hayat devam edecek.
Çok acımasız değil mi?
Daha fazla korkutugum herhangi bir sey yok oyle ozetleyeyim.
Olumden daha gercek hicbir sey yok. En kesin ve net olan sey olum bu evrende.
Olum senin ve benim kapimizda bekliyor halihazirda. Tam kapida bekliyor bildigin. Bir an gelecek ve birden iceri girecek. Biraz sonra, birkac ay ya da bir kac yil sonra. Kapida lan.
Bir de sen ben öldükten sonra arkamizdan ah vah yazik diyecekler sanki bizden farkli bir sonlari olacakmis gibi.
Olen birine vah oldu gitti neyse hayat devam ediyor dedigimiz o kisiden tek farkimizin kuyrukta biraz arkalarda oldugumuz olduğu gercegini aklimiza getirmeyiz nasil apttallik aslinda.
Sadece senden bir sure once gitti, sirada sen de varsin.
Cok sıkıldım bu hayattan yeteeerr oldurucem kendimi artik dedikten sonra ulan ya harbiden olursem deyip 3.5 atip kendi salakligima gulecek kadar korkuyorum.
Gercekten dunyadaki en acimasiz olay. Dusunsene sen ölüyosun ve bu hayatta olmasini istedigin seyler sen öldükten sonra gerceklesiyor felan.
Hayir gercekten öldükten sonra yukaridan bir yerlerden buralari izliyceksek cok pis bozulurum.
Baya bi korkuyorum ya çok hatta
Ölmek istemiyorum. Ama ölmekten korkmuyorum. Sanırım aştım o eşiği bazı şeylerden sonra.
ölümden hic korkmuyorum. geride kalanlar düşünsün.
yaşamı anlamlı kılan şey bir gün sona ermesi.
karanlık olmasa aydınlığın, kötülük olmasa iyiliğin, ölüm olmasa yaşamın değerini bilemezsin.
ben de dahil herkes korkuyor ama. doğal. korkmayanlar kendini öldürüyor. hayatta kalma içgüdüsü baskın demek ki.
korkmuyorum, şu cevabı gönderdikten sonra ölsem mesela, gözüm açık gitmez. ben öldükten sonra ben dahil kimin ne yaptığının pek bir önemi kalmayacak.
Ani gelecek ölümden hiç korkmuyorum, ama yaşlanıp her gece "bugün de ölmedik çok şükür" diyerek uyuyacağım geceleri sabırsızlıkla beklemiyorum.
Hayat, evren ve her şeyin yaşını düşünürsen, bi insan yaşamı nedir ki. Dünyaya kalıcı ne katıyoruz da bizden sonra zaman dursun istiyoruz. En geç bir yüzyıl sonra unutulmuş olacağız.
fazla bir şey kaçıracağımı düşünmüyorum, o yüzden de korkmuyorum. belirsizlikle ilgili bir korku duyuyor olabilirim belki biraz; ama aynı korkuyu geleceğimle, yani hayatta geçireceğim günlerle ilgili de duyuyorum. büyütecek bir şey yok.
sevilen birinin ölümünden sonra hayatın devam etmesi daha acımasız bence. daha korkunç.
ölüm şekillerinden korkuyorum acısız ölüm olmadığından ama ölüm kavramından korkum 0. bu hayatta hiçbir şey istediğim, hayal ettiğim gibi olmayacak yaşayıp sürünmenin manası ne? bizden önceki milyonlarca yılın bizim için 1 saniyede geçmesi gibi biz ölüncede hayatın tüm devamı 1 saniyede yaşanıcak ve biticek endişelenmeyin.
Halletmem gereken bikaç ufak şey onları hallettikten sonra gelsin umrumda değil.
Dostlar, sunu unutmayin :
Etrafta gordugunuz hicbiseyy seyy aslinda gercek degil.
Yani, agacin golgesi nasil agac olmuyorsa, gorduklerimiz aslinda birer illuzyon.
Sen oldukten sonra arkanda kalan bisey falan da olmayacak.
Oldugun anda bu sirri ogrenirsin. Ama yasayip deneyimlemen gerekiyor.
Cok dibe vurup birkac yil tasavvufu yalayip yutmanizi oneririm. Neyse uzun hikaye...
Kendi kendime konusuyorum ya neyse... yok olayim derhal :)
tabulastirilan olum dusuncesini kafanizdan silerseniz korkmazsiniz. ben korkmuyorum. olmek dogmanin tersidir. ikisi de dogaldir. hayat biziz zaten. bizden ayri devam eden bir hayat yok.
“En acayip gücümüzdür,
kahramanlıktır yaşamak :
Öleceğimizi bilip
öleceğimizi mutlak.“
korkuyorum. korkmak degil de aslinda istemiyorum daha ziyade. hayatim hicbir bka benzemiyor ama baska bir sansim olduguna inanmiyorum. bari 80-90 yil guzelce yasayabilsem 200 olmuyorsa bile. yasamaya dair ozel bir istegim yok ama olmek istemiyorum. tum buhranlarima, anksiyeteme, manyakligima ragmen burada olmayi seviyorum sahsen. ilginc yani. aci bile hayatta oldugum icin var sonucta. varliktan, yasamaktan baska bir seyi bilmiyoruz biz. olum kadar yasam da gercek.
o yuzden korkuyorum aslinda. neblim yapmak istedigim, gormeyi arzuladigim seyler var. onlar olmadan olursem uzulurum ve tam olarak bu tavrim yuzunden yakin zamanda olecegimi hissediyorum. yasama bu kadar siki tutunmam tuhaf. icgudusel bir sey olduguna inanmaya basladim. onceden hissetmek gibi. umarim olmem yav hic hosuma gitmiyor.
Cevrende gordugun herkesin basina gelen biseyden korkma:
Dogmak, nefes almak, uyumak, uyanmak, sicmak...olmek (bir nevi uyanmak) ama bu yasamda hak yediysen korkmalisin.
5000 yillik papiruste bile var resmi. Kurt basli melek olmus adamin kalbini ve bir tuyu terazide tartar...
Hiç,kendi olumumden hic. O varsa ben yokum, ben varsam o yok. Sevdikleriminkinden ise bencillik yaptigimi bile bile, boyle bir duyguyi tasimak istemiyorum.ama tercihe bagli degil zaten.
.