Evet oyle.
Buyuk bir odulum olmadı ne yazik ki:(
Tabi ki!
Tek ödül benim, bence güzel de bir ödül oldum.
canım anam <3
maddi desteğim var, hiç onu üzen bir evlat olmadım. arkadaşı gibiyim bu yeter sanırım.
Ödül müdür bilmiyorum ama şu an hastane de yanındayım. Her zamanda yanımda olucam.
bulaşık makinası aldım geçenlerde, maddi olarak en büyük bu.
manevi olarak da sürekli düşünüldüğünü bilmesi, hal hatır sorulması en büyük ödül.
Ilk maasimla yüzük almistim hanimefendiye.
Bence de iyi ki varlar.
iyi ki var.
en büyük hediyemiz: babama karşı onun yanında varolmamız.
kadın bugün kandil diye niyetliydi gittim ekmeğini aldım :)
annem böyle şeylere seviniyor benim, çünkü o herkesi düşünür, hep düşünür ve yapar, onu kimse düşünmez :/ (abartı yok tüm mahalleyi, tüm sülaleyi, kurdu kuşu düşünür, nasıl bir sabır nasıl bir kapasiteyse bitmedi...)
en büyük ödülüm 10 gün tatildi, her şey onun için düşünülmüştü. inşallah tekrarı olur.
Tanıyanlar var beni burda ama neyse.
Olmadı. Kral çıplak.
Lakin.
Ama onun annesine oldu. Yıllanmış bir ödül. Utansam da hayata dair gurur duyduğum tek hareketim bu. Mirasım da bu olabilir.
değil
Evet anne gibisi yok. Maalesef benim de annem yok ama. Ne sanslisiniz annesi olanlar, annesi olan herkesi cok kiskaniyorum. Annem olmadigi icin bir sey basarsam bile kim benimle gurur duyacak ki diyorum. Buyuk bir eksiklik.
ben de iyi ki var diyen şanslılardanım ama değil diyenleri de anlıyorum şahit olabildiğim kadar. babanın "iyi ki var" olmaması ile anne çok farklı, etkileri çok daha ağır.
en büyük ödül, telefon almıştım o galiba?
anamı çok severim, gurur duyarım, canım anam go girl go. hiçbir ödülüm olmadı açıkçası. ne okulu bitirip iş güç sahibi olduk, ne para kazandık. çocukken çok akıllıymışım, o zamanlar dehşet iyiymişim ama liseden sonra çok bozmuşum. ana tabii, her halükarda sevdiğini biliyorum ama eskisi kadar yakınlık bile göstermiyor açıkçası, sıkıldı herhalde denyoluklarımdan. pek bir şey vermedim, uzun vadede verebileceğimi de zannetmiyorum. en fazla işte belki arabam falan olursa gezmek istediği bir yere götürürüm. çok istiyormuş öyle çocuklarıyla gezebilmek. olursa o olur yani. ona kalsa ev alacağım falan... nah. 30 yaşında mezun oluyorum zaten. iş bulduk, para kazandık, kyk borcunu ödedik, akıl sağlığımızı koruduk, işten atılmadık, belimizi doğrulttuk da annemize ev alması kaldı.
Iyi ki varlar. Sag salim hep varolsunlar. Benim annemin kendini dusundugunu hic gormedim. Dışarıda bir sey yese paket yapip eve getirmezse rahat yiyemez. Oysa ki kucuk degiliz ve istersek alir yeriz ama nasıl bir duyguysa bogazdan gecmiyormus. Alisverise gittiginde sevecegimiz bir seyler gorurse kendine bir sey almaktansa o akkini bize bir seyler alarak kullanir. Kendi annesi yani anaannem dunyada tanidigim en kotu karakter. Maalesef kotu anneler de var.
Annemin mutlu olmasi yuzunun gulmesi icin abim ve benim saglikli ve mitlu olmamiz yetiyor ama ben calisirken ona butcem yettigince altin takilar alirdim. Cok sever. Ona yapacagim maarafa hic acimam. Yeterki mutlu olsun rahat etsin.