Düşünüyorum borcu harcı bitirmek en az iki sene sürer. İki sene boyunca her şeyden kısacağım ki zaten yarı aç yarı tok yaşıyorum. Hayatımda kimse yok, olmasının imkanı da yok. Para pul yok. Doğru düzgün iş yok aylardır kölelik ediyorum. Ülkenin geleceğinde ışık yok. İlgimi çeken, heves ettiğim, amaç veya hedef edinebiliceğim bir tek şey yok. Kalmadı, bitti yani. Her gün sabahtan akşama kadar bu çileyi çekmek niye yani anlamıyorum.
Geçen işsizlikten dolayı intihar eden birisi çıkmıştı o kadar çok hak veriyorum ki. Ağa niye yaşayalım ki anlamıyorum.
Spor yap, hobi edin, ortamlara git vs çalışmıyor.
Siz niye yaşıyorsunuz, ne alaka?
hayatımdaki kişiler için.
Ben tanrı’ya ve hesap gününe inandığım için yaşıyorum. Yoksa çekilecek dert değil.
Mutsuzum, ama hep mutsuz olmayacağım. Bunu biliyorum. Mutlu günleri bekliyorum.
benim kirayı ödemem lazım knk.
düzelebilme ihtimali var çünkü. ama ben de ara ara aynen böyle sorgulayıo intihar etmeyi düşünüyorum. ama sonradan insanın içine bir umut doğuyor, hayat uzun, daha yaşayıp da göreceğimiz neler neler var düşüncesi geliyor aklıma.
akşam akşam sorma bunu
tüm hayatları etkileyen bir zincirin içinde olmaktan mutluyum. hayatım şu an bok gibi olsa da.
ben şahsen sırf meraktan yaşıyorum. acaba sonu ne olacak diye merak ettiğim bir sürü şey var. kendimle ilgili hayallerim yalnızca "beni herkesin rahat bırakmasını nasıl sağlarım ki merak ettiğim şeyleri öylece takip edebileyim" seviyesinde çoğu zaman.
gecenin tüm karanlığına rağmen buğulu bir cama güneşi çizebildiğimiz için yaşıyoruz.
Merak ve umut. İşsizlik ayrıca boktan ama çalışmak da eğer işini severek yapmıyorsan ya da iyi koşulların yoksa ( bu şekilde olanlar çok küçük bir yüzde) bir halt değil. Sabah 7de çıkıp akşam en iyi ihtimalle 7de gelip eğer şanslıysak yemek ve bişiler izleme ile geçiyor ve kapanış. Hayat bu olmamalı ya da olmamalıydı.
Her şeye rağmen hayat güzel
2 gün öncesine kadar nakde çevirebilidğim şeyleri çevirip o paraları bir güzel harcayıp göç etmeyi planlıyordum, dün aklıma yine bir karpuz kabuğu düştü(iş fikri). bu fikrin heyecanı bir süre götürür beni, gerçekleşemyeceğini anlarsam veya vazgeçersem yine eski plana dönücem
bende akşama kadar köle gibi çalışıyorum hiç özgür değilim ama elbet o rahat günler gelecek ve istediğim her şeyi yapabileceğim, bir şeylere katlanıp para biriktiriyorum, işte o günler için her şey.
umit
ölürsem ailem üzülür, üzülmesinler diye yaşıyorum. yoksa biri gelse dese ki 'seni daha önce hiç varolmamışsın gibi yok etsek kabul eder misin?' diye, hiç düşünmem ederim.
@taurina +1
ciddi ciddi düşündüm. yazın ölü denize gitmek dışında aklıma bir şey gelmedi.