bulunduğum yaş itibariyle arada sıkışıp kalmış durumdayım, ne ileri ne geri hareket edebiliyorum.
giderek daha da çöküyorum ve artık çevremdeki kimseyle ilişki kurasım, konuşasım veya dert anlatasım yok.
herkesi kendimden uzaklaştırmaya çalışıyorum artık.
ve cidden. kolumu kaldırasım gelmiyor. günü kurtarmak için iş yaptım bugüne kadar, ama şuan ileri baktığımda aydınlık hiçbir şey göremiyorum. yıllarımı çarçur ettim, hiçbir şeyin telafisi de yok. ne maddi ne manevi (daha doğrusu kariyer olarak) en ufak bir şey biriktiremedim. şuan tam bir çöp poşetine döndüm.
eşime de anlatasım gelmiyor, bu konu hakkında, büyük başarısızlığım hakkında konuşasım gelmiyor.
onun da önünü tıkamak istemiyorum, çünkü bu saatten sonra sadece yük olarak devam ederim diye düşünüyorum.
biraz yolun sonundayım. işi kendime öldürmeye vardırabilir miyim bilmiyorum, veya da herkesten uzaklaşıp bir köşede çürümeyi falan beklerim diye düşünüyorum.
sadece yazmak istedim aslında. pek bir yorum vs beklentim de yok.
duyuru silinmesin diye sorayım; sizce öldükten sonra reset atılıyor mudur her şeye
La olm yazilimcilik boyle bisey.
Sallamiycan devam edicen iste.
Ayni web servisten 500. Kez isteyecekler yine yazackasin.
Salla gitsin.
Depresyonda da olabilirsiniz, lütfen bir psikoloğa danışın.
hayatımda şikayet ettiğim çok şey var şu günlerde. çok yaram oldu. son birkaç sene o kadar çok büyüdüm ki bu yaralarla. ama sana asla "bak ben de aynı durumdayım" falan demeyeceğim.
sadece şunu diyeceğim, lütfen bencillik gibi görme ama, okurken "aa eşi varmış, birini sevip evlenmiş ne güzel" dedim içimden. sonra baktım ki genel bir bunalım halini yazmışsın. ama bana, aynı evi paylaştığın biri varsa, onunla evlenecek kadar çok aşık olduysan, ne bileyim, bütün tanıdıklarını falan çağırıp, hepsinin huzurunda da aşkını ve evlilik yeminini dile getirdiysen ne kadar mutsuz olursan ol, hep bir çıkış yolun var gibi geliyor. ağlamak, konuşmak, başarısızlığını paylaşmak, başarı planı yapmak için bir beden var yanı başında.
yalnızlık bazen çok kişi yanında da olur, doğru. ama aşk bambaşka.
soruna gelince, bence bu dünyayı kıvıramayıp ölenler diğer tarafta da mutsuz olurlar. deneme yanılma yöntemine devam.
Yahu senden nice salak, cahil, bilgisiz adam var türkiye'de sen kendini yoruyorsun. Salla gitsin. takma kafaya bu kadar... Senin yanına yaklaşamayacak adamlar mutlu. ...Boş ver relax ol...
Baktın atlatamayacaksın yardım al bi uzmandan.
Kendini öldürsen ne olacak? Dışarıda bir sürü şerefsiz var... onlara inat yaşayacaksın bu hayatta.
depresyon tarif ediyorsunuz gibi.
depresyon kendimizle, çevremizle, gelecekle ilgili negatif düşünmemize neden oluyor. negatif düşündükçe mutsuz olmaya, mutsuz oldukça da daha negatif düşünmeye başlıyoruz. bir kısır döngü haline geliyor. döngüyü bir yerden kırınca yavaş yavaş insan kendine gelmeye başlıyor.
gelecekle ilgili güzel şeyler bizi beklese de mutsuz olduğumuzda her şey daha kötüye gidecek diye düşünmeye eğilimli oluyoruz.
lütfen bir psikiyatriste görüşün.
insan mutlu olmadığı şeyi saatlerce yapıyorsa bu durumda olması normal geliyor bana.. Mutsuz olduğum bir işteyken neredeyse her akşam gelip ağlıyordum, huzursuzdum fiziki ve psikolojik olarak.Merak ettiğim şey yaş kaç da bir şey değişmez? Gerçekten değişmez mi? Sabahtan akşama çalışıp da akşamları uykudan feragat edip de başka bir işe geçmek için gerek kurs gerek yeni şeyler öğrenilmez mi? Daha alt seviyeden ama daha hevesli ve mutlu bir şeylere başlanmaz mı? Yani kolay değil ama sonu olmayan bir şeyde yıpranmaktansa yenilmeden, yaş gözetmeden başka bir şeylere adım atılmaz mı?
İnsan kıyaslayarak düşünen bir sistem. Kariyer herşey demek değildir. Hatta bazılarına göre hiçbir şey. Kariyerinizi , paranızı , geçmişinizi vb. hiç kimseninki ile kıyaslamayın. Kıyaslamak hayatın tüm neşesini kaçırır. Önemli olan sizi tatmin etmesi başkasını s* edin. Eşinizle konuşun. Psikiyatra veya psikoloğa görünün. Sizi bu durumdan çıkaracak bir yol çizin.
Esinizden uzaklasmayin, ne olursa olsun konusun. Ona da size de yazik olur.
Olumden sonra reset atilmiyor, bu hayatta ogrenmeniz gereken seyi ogrenemeden gittiginiz icin sonraki yasaminizda yine bu yuku tasiyorsunuz, dolayisiyla kendinizi kaybetmeyin.
hayatım çok berbat geçti. ülke ortalamasına bakarsak sanırım hala öyle.
şöyle yap demicem, ama şunu söylücem. birini seviyordum, hayatımda bu yaşıma kadar istediğim tek şeyin onun olduğunu fark ettim, çabaladım ama olmadı. onun yanında hayatımın diğer kısmının da berbat olmasına bile razıydım. yani diyorum ki, eşin varmış. muhtemelen sevdiğin insandır. belki farkında değilsin ama en büyük dayanağın o olmalı. işten, paradan daha önemli bir şeye sahipsin. yaşam bazı insanlar için fırsat olduğu gibi bazılarını da dibe itiyor. eldekinin değerini bilmek lazım. mesela bende her ikisi de yok.
Ülkenin genel halinin de etkisiyle depresyona giren çok kişi var malesef.
eşinle konuş. hem iyi gelecektir hem de baska kimsenin olmadığını hatırlarsın.
Biraz rahatlaman lazım abi. Birikimi vs. salla şimdilik, gerekirse yaşadığın şehri, yaptığın işi değiştir. Yazılımla uğraşıyordun sanki, zaman zaman çok stresli olabiliyor. Belki o zamanlardan birini yaşıyorsun ve çok bunaldın.
En önemlisi de eşinle paylaş, seni buradaki herkesten daha iyi tanıyan ve sana destek olacak kişi yine o olacak.