Gerçekten mutsuz olan insanları anlayamıyorum. Şu hayatta mutlu olabilecek tek bir şey bile bulamıyorlar mı? Sabah erkenden hava hafif aydınlanırken müzik dinleyerek yürümekten, karda mangal yakmaya kadar neredeyse binlerce insanı mutlu edecek aktivite var. Sevdiğin, çoluğun, çocuğun. Güneş, kum, deniz. Yağmur yağarken bile şikayet ediyorlar. Etme kardeşim, aç bir şarap balkonda iç, izle yağmuru. Ota boka cry-baby'lik.
Yok ülke boka gidiyormuş, şeriat gelecekmiş, bıkbıkbıkbükbükbük. Olm hayat geçip gidiyor, mutlu ol, kendinle, sevdiklerine zaman geçir, güzel şeyler yap, güzel şarkılar dinle, güzel şiirler oku.
Ben mi çok pollyanna'yım bilmiyorum ama, mutsuz insanlara dayanamıyorum. Ulan zaten 40 yıl sonra öleceğim, 40 yaz göreceğim en fazla, bir de çevremde böyle mıymıy mutsuzluk abidesi insanları görünce kafayı yicek gibi oluyorum. Hemen uzaklaşıyorum. Çevremi de ona göre dizayn ettim, kendi güzel çemberimde yaşıyorum.
Sizin bu konuyla ilgili fikriniz nedir arkadaşlar?
"mutsuz insanlara dayanamıyorum."
diğer insanları bu kadar takmak da biraz pürüz bence...
sabah erkenden hava hafif aydınlanırken uyanan insanlar sıkış tıkış toplu taşıma araçlarıyla işe gidip kalan hayatlarını kendileri ve aileleri için iyi şartlarda yaşatmaya çalışıyorlar ülkede.
herkes sizin gibi günlük 140 liralık yemek yiyip hayatına devam edemiyor maalesef.
İnsanların şikayet etmesinden bahsetmişsin. Fakat çok ayrı konu başlıkları altında.
Ülke, iş hayatı, evlilik vb konular insanın yaşam standartlarını belirleyen şeylerdir. Sen de diyorsun ki siktir et dolar 10 tl olsun. He olsun e ben eve gittiğimde aç kalıyorsam nasıl mutlu olacağım? Ya da bir insan işsizse nasıl güneş doğduğu için mutlu olabilir kapısında fatura birikiyor bir yandan da? Bu açıdan bakınca saçmalıyorsun.
Ama insanların "ya yağmur yağmasın:(" tribine laf ediyorsan senin şahsi görüşün o. Herkes aynı şeyleri sevmek zorunda değil.
Seninle aynı fikirde değilim ve etrafımda her şeyden şikayet eden insanlardan olduğu kadar onların şikayetçi olmasından şikayetçi olan insanlar da var. Senin de olacaktır. Bunlardan biri de sensin. Bu iki tip insana da eşit mesafedeyim.
iç huzurumu sağlamak için çok uğraştım, şu an default olrak mutlu ve keyiflim. bu durumdan önce de iyiydim genel olarak ama bu kadar değil.
herkes böyle değilmiş meğerse, ben de mana veremedim ilk zamanlar, öyle şey mi olurmuş yaa falan dedim. sonra baktım ki hakkaten default olarak mutsuz olan, gülümsemeyi lütuf sayan insanlar var.
şaşırtıcı ve üzücü, cycle hep dönüyor. yaşayacağımız kaç sene zaten, niye mutsuz olayım ki?
mutluluk bulaşıcı olduğu gibi mutsuzluk da bulaşıcı ayrıca.(bunu bana mor bembembom söylemişti aklıma kazındı, ona da buradan pıtırcıklar yolluyorum)
Ben bir kez olsun şikayet etmedim hayatımdan. Ama bu yaşamdan zevk almadığım gerçeğini değiştirmiyor. Hatta bir teorim var mutluysan salaksın diye. Üstüne alınma sakın. Cehalet mutluluktur nitekim. Benim bildiğimin çeyreğini bilsen bir daha gülümsemezsin bile.
Mutlu olmayı küçüklükten beri öğrenmediklerinden. Bazen anne babamıza benziyoruz. İstesek de istemesek de
kimyasal bir olay kardeş. elinde değil. ikna ya da telkinle oluyorsa bilen biri söylesin biz de olalım.
Aynı düşünüyorum sizle fakat iki istisna var; birisi sağlıksızlık, diğeri parasızlık. Bu ikisi varsa mutluluktan söz edilemiyor.
Mesela google fotoğraflarda yedeklenmiş kaç yıllık fotoğraflara bakıyorum. Eşimle, kızımla harika günler geçirmişiz. Son zamanlarda ise daha önceki duyurularımdan görmüşsünüzdür, altından kalkamadığım bir borcun içindeyim. Bu benim hayatımdayken mutlu olamıyorum. Ne de mutluymuşum diyebiliyorum sadece. Artık öyle olma şansım yok çünkü sorunum belli, çözümü belli ve çözüme dair kısa vadede hiçbir imkan yok elimde. Nasıl mutlu olabilirim ki?