Gülümseyerek ya da kahkaha atarak bu duyguyu baskılamaya çalışıyorum. Genelde başarısız oluyor bu çabam, lunatik bir kahkahaya ve ardından hıçkırarak ağlamaya dönüşüyor.
O raddeye geldiğimde durdurmak mümkün olmuyor genelde, ama çok kalabalık ve rahat hissetmediğim bir durumsa Parmaklarımla gözlerimi bastırırım, kafamı dağıtacak şeyler düşünürüm meselâ ertesi gün için planım varsa onunla ilgili vs.
Mod yükseltici insanlra yöneliyorum.
Sevdiğim kişiyle konuşuyorum ya da annemin yanına gidiyorum rahatlatıyor ortam, gözyaşları süzülmeye başlamışsa yapçak bir şey yok bırakın aksın :)
Köpeğime sarılıyorum. Yanaklarından öpüyorum.
unutuyorum 2dk sonra. Gamsizim diye 9 koyden kovuldum zaten.
ilk fırsatta ağlayacak yer arıyorum. genelde ev oluyor. sonra da yorganın altına girip cenin pozisyonunda uyuyorum.
Kurtulamıyorum. Dibine kadar yaşıyorum. Geçinceye kadar ta ki.
ben çok ağlarım öyle. babamın mezarındaki gülleri kokladım o kadar çok ağladım ki; eve geldim hüzünlü şarkılar dinleyip biraz da öyle ağladım. ama artık yasakladım kendime ağlamayı. hüznü seviyoruz bence bazen. vücudumuzu, sağlığımızı yıpratıyor. hüzünden kaçmak kolay gördüğün zaman büyüsüne kendini kaptırmayacaksın.
ağlarim sonra da uyurum. Uyuduğumda da kötü kötü rüyalar görürüm. Bazen canımı çok sıkan dertler aklıma geliyor ama şimdi düşünüp kendimi uzemeyecegim.
Ağlarım tenhada. Ama o hale geliyosam hayatımda yolunda gitmeyen bi şeyler olduğunun tekrar farkına varıyorum. Uğraşmak için bi başlangıç oluyor desem yeridir.
yatağa uzanıp twittera giriyorum instagrama bakıyorum. mutlu havalı insanlara bakıyorum. bazen güç toplamaya çalışıyorum enerji vücuudumda yükseliyormuş gibi hissedip işime odaklanmaya çalışıyorum. tost yapıyorum lezetli bişeyler yemeye çalışıyorum. birilerine anlatınca daha da üzülüyorum genelde. herkes teselli arıyor ama yardıma gelince herkes tekme atıyor
Ağlayamıyorum ama kurtulamıyorum da...
Üstelik uzun süredir arada sırada böyle hissediyorum. Bir yerden sonra bu durum hakikaten hiç tat vermiyor.
gözlerim hafif yaşla bile dolmaya başlamışsa gözlerimi yukarıya doğru deviriyorum geçiyor. kendime güçlü bir insan olduğumu hatırlatıyorum duygu durum da yavaşca geçiyor.
Oyuna vuruyorum kendimi yada fotoğraf makinemi alıp dağ taş,manzara,böcek,makro fotoğraf çekip yürüyüş yapıyorum