bu aralar kiminle sohbet etmeye çalışsam skinde olmuyorum afedersiniz. yani baya "nasılsın"a filan cevap alamıyorum şaka gibi. yine de yeni insanlarla tanışmak, eskileri unutmamak vs adına derecesi önemsiz tüm yakınlarıma yazıyorum ama nafile. 1 2 aydır böyle. sizin de böyle dönemleriniz oldu mu/oluyor mu?
planlandırılmış ve asla bozulmayacak bir kader olduğunu düşünmüyorum.
olacaksa olur, olmazsa olmaz. birini bulmak için kendimi paralamam.
bunu kafaya takmaya gerek yok. görüyorsunuz, mükemmel:
pics.me.me 
Ya arada olur böyle. İnsanların üst üste ters zamanına gelmiş olabilir. Bu da sana denk gelmiş olabilir. Bundan dolayı da sorgulamaya başlamış olabilirsin.
Benim söylemek istediğim yalnızlık ve onu algılamayla ilgili. Cepteyim uzun yazamayacağım fakat öğrenilmiş şekliyle ve kültür birikimiyle “yalnızlık” insanın korkması gereken bir şey olarak kodlanmış. Fakat bakış açına göre yalnızlık hiç de öyle öcü olmayabilir.
Ben mesela severim yalnızlığı. Eskiden hiç sevmeyeceğimi düşündüğüm halde günün birinde biten uzun bir ilişkimin ardından bile isteye yalnızlıkla aynı masaya oturdum. O gün bugündür çok severim. Bir kafeye gidip vakit geçirebilirim yalnızlıkla. Onu sinemaya veya bir parka oturmaya götürebilirim. İşteyken sigara molalarına çıkartırım onu. Ve hepsinde de çok keyif alırım.
Asosyal değilim, sosyal hayatımda da istediğim anlarda çok aktifim. Çünkü ne yalnız kalmaktan ne de ötekileşmekten hiç korkmuyorum. Korkmadıkça da istediğim an sosyalleşiyorum istemediğim an kendimle kalıyorum.
İşin özü karar veren benim ve bu bana kendimi iyi hissettiriyor. Yoluna girer ve yolunu bulursun. Üzülme.
Bir süredir ben de aynı durumdayım. Sanki herkesin daha önemli işleri ve daha fazla değer verdiği arkadaşlar var gibi. Afedersin beni s.klemiyorlar :D Ben de işte yeni bir çevre falan edinmeye çalışacağım mümkün mertebe.