Biriyle tartıştığımda, koptuğumuzda (haklı da olabilirim haksız da) bir türlü ilk adımı atamıyorum.
Bazen zaten içimden gelmiyor. Mesele o değil ama bazen de haksız olduğumu bilip üzülüyorum. Ama olmuyor o ilk iletişim kurma durumu.
Akraba da olabilir, kardeş de arkadaş da...
Bu durumu yaşayan var mı? Ne düşünüyorsunuz? Siz nasıl aştınız?
Her tür fikre müteşekkirim.
Kendini haddinden fazla önemseme ve uyuyor zannettiğiniz ama uyanık bir tutam narsistlik konusunda özeleştiri yapmalısınız kanaatindeyim.
Varlık alanınızı ve değerinizi koruyan ama insanların hakkınızdaki düşüncelerinin öneminin hissettiğiniz denli önemli olmadığına kâni olacak ve bunu yansıtacak kadar komplekssiz olma dengesini kurmak çözüm olabilir.
Yapıştırıyorum geçiyorum. Topu ona atıyorum.
Slm, çok kafa yormazsan bunu da düşünmezsin. Yani bi tartışma olduysa orada bırakmak lazım. Bir sonraki adım normale dönmüş olur, kim tarafından atıldığının önemi olmadan.
ben de öyle yapıyorum. içimden yazmak gelse de kesinlikle yazmıyorum. öyle kendimce belirlediğim bi kural. (haksızsam yazıyorum elbette.)