Bu arkadaş aslında çok başarılı olmadığını, gittiği okullardaki hocalarının referansları sayesinde bu kadar ilerlediğini düşünüyor; hatta bu kadarını hak etmediğini düşünüyor. Doktorasına yeni başladı ve zorlu bir sürece girdi, ben burada olacak yeterlilikte değilim ve programı bitiremeyeceğim diyor.
Normalde anksiyeteden muzdarip biri olduğunu düşünürüm o yüzden böyle düşünür derdim ama öyle bir durumu yok, kendince mantıklı sebepleri var böyle düşünmek için, objektif bakamayacak bir durumda değil. Neticede etrafındaki insanları ve başardıklarını görüyor, hak veriyorum ona ama tamamen tesadüfi olarak oralara gelemeyeceğini düşünüyorum. Ona göre orada olmasının en büyük sebebi akademik referansları ama referans olan insanlar alanında saygı gören insanlar ve parlak olmayan bir öğrenci için referans olmazlar diyorum ben. Yani o ışığı, potansiyeli görmüşler ki referans olmuşlar. Bu durum arkadaşımın başarısız olduğunu gösterir mi?
Neticede ivy, kimseye kolay gelmez. Ona göre zorlanmasının sebebi yetersiz olması ama yetersiz birinin buralara gelme ihtimali var mı?
Ben duruma kötümser yaklaştığını, referans etkisi olsa bile bunun onun potansiyelini yansıttığını savunuyorum.
Sizce yetersiz olma ihtimali var mı? Özellikle amerikan akademisine aşina olanların yorumları önemli.
Teşekkürler...
Arkadaşınız muhtemelen imposter sendromu yaşıyor.
@dunal, haklısın ancak o süzgeçten geçmiş biri zaten belirli başarıyı yakalamış olmuyor mu? Bahsettiğimiz potansiyel "bizim çocuk 3 yaşında matematik öğrendi" gibi değil neticede, oraya geldiyse zaten bir değeri olduğu içindir diye düşünemez miyiz?
Sen haklisin, muhtemelen tesaduf degil. Daha gecen gun bu konuyu konustuk cok iyi yerde doktorasini bitirmek uzere olan bir arkadasimla. O da benzer hissettigini, cevresindeki bircok kisinin de benzer duygularda oldugunu soyledi. Ben o kadar iyi okullarda okumamama ragmen bazen ben de hissediyorum bu duyguyu. Hatta danismanim Harvard'da cok iyi bir pozisyon aldi, o da "ben basarili degilim, sansim yaver gitti" diyor. Nedenini, psikolojik altyapisini bilmiyorum ama cevremde cok goruyorum bu durumu. imposter sendromuna baktim simdi, bendeki bu kadar abartili degil tabii.
Başarısının nedeni biraz ondan biraz bundan olabilir. Bizde toplumsal baskıdan mıdır nedir, başarısız (kime göre neye göre) olan adam zaten aşağılanır, başarılı olan adam da yine aşağılanır. Arkadaşınız da bunun etkisiyle fazla mütevazilik gösteriyor olabilir. Hani "uğraştım yaptım ve hak ettim" dese tebrik edileceğine "ay g.tüm iyi ki bi doktoraya başladın" diyeceklermiş gibi, insanların onun böbürlendiğini hava attığını filan düşüneceğini bilinçaltından hissediyor olabilir.
Ya da belki de vardır ya hani, "ben oldum ya" dediğin noktada başarısız olmaya başlarsın muhabbeti. Gerçek sanatçı, gerçek araştırmacı vs asla "ben oldum, ben artık bu alana hakimim" diyemez. Belki bu tarz bi durumdur. İdealist bakış açısıyla bakıp kendisini "olması gereken"den uzak görüyor olabilir.
Bende de oluyor. İmposter sendromu gibi değil (henüz???) ama daha bugün başarılarım konusunda övgü aldığımda "bence şu an yer yarılsın da dibine gireyim haketmiyorum bence" oldum. Çünkü toplum olarak başarılı olmayı da nasıl beceriyorsak utanılacak bir şey haline getiriyoruz. Sınavdan 90-100 alana inek damgası vuruyoruz filan.
Peki bu durumla (eğer impostersa ya da değilse) nasıl başa çıkılır? Kişinin eğitim hayatını olumsuz etkileyen bir duruma evrilmesi nasıl engellenir? Asıl önemli olan, evet orayı gerçekten hak etmemiş olabilir ama sonuçta orada, ben burayı hak etmedim diyip bırakmasını engellemek lazım değil mi? Burada asıl sıkıntının vazgeçmek, pes etmek olduğunu düşünüyorum. Tamam tesadüfi girdim ama bunu bi şans olarak görüp daha önce yapamadıklarımı yapabilirim motivasyonu nasıl sağlanır?
Bi de inatçı biraz bu arkadaş, konuşarak ikna etmek de mümkün değil. Psikolojik destek şart mıdır?
Ben iyi bildiğimi iddia etmiyorum, duruma itiraz etme sebebim kendisi için daha iyisini istiyor olmam.
Bırakmanın başarısızlık olduğu konusunu ben değil kendi düşünüyor, hatta bundan duyduğu endişenin mevcut durumunu daha kötüye götürdüğünü düşünüyorum. ben en başta yapamayacağını düşünüyorsan başlama bile dedim; benim hayat felsefeme göre hiçbir başarı bu tarz sıkıntıya girmeye değmez. Ama bu yola girdiyse, bir şekilde yapabileceğini düşünüyorsa sebebin ne olduğunu önemsemeden kendini iyi hissederek başarılı olmasını isterim. Ben bunu hayatına karışmak olarak görmüyorum, iyiliğini istediğim için elimden gelen desteği vermeye çalışıyorum.