"Burada gordugum insanlarin hepsi oldu coktan"
www.youtube.com
Yil 1940lar, hepsi en az 19-20 yasinda. %99'u olmustur bunlarin simdi. Ulan ne zaman boyle eski bir goruntu izlesem istemsizce kafamdan bu hesabi yapip ardindan hepsinin coktan yok oldugunu dusunuyorum. sonra bir burukluk oluyor hafiften.
evet bende diyorum bunu.
geçmiyor.
benim de aklıma geliyor ama pek takılmıyorum. beni asıl yıkan nispeten yeni dönem videosundaki kişinin öldüğünü öğrenmek oluyor. neblim bir röportaj izliyorsun mesela, sonunda pat diye "bu adam 2014'te silahlı saldırıda öldü" falan yazıyor. röportaj tarihi de hadi 2011 olsun, adam da 30-40 yaşlarında. öyle şeyleri görünce çok üzülüyorum ben.
bunu izleyince mesela "e zaten ölsünler aq" dedim sjfsj
@ecel
Dusundum de bu kiz da oldu:) Ne zamana kadar yasadi, nerede nasil oldu acaba onu merak ettim.
çoğunlukla tam tersi şekilde, acaba bu insanlardan hangileri hala hayattadır diye düşünüyorum. ama eski bir filmde bir hayvan görürsem direkt aklıma gelen şey ölmüş olduğu :(
Ben gün içinde herhangi bir anda bile böyle şeyler düşünüyorum. Mesela 12-13 seneden uzun zaman önce çekilmiş bir şey izliyorsam ve o filmde bir köpek varsa mutlaka üzülüyorum şimdi ölü olduğu için. Hatta geçmiştekileri bırak, anı yaşarken bile böyle şeyler düşünüyorum. Mesela uçağa binmek üzereyim diyelim ve haliyle onlarca insan daha var çevremde. Hemen "şimdi belki çoğumuz gezmeye gidiyoruz ama bundan 80 sene sonra burdaki herkes ölmüş olacak" gibi şeyler düşünmeye başlıyorum böyle bir ortamda bile.
Gün içinde en saçma sapanları da dahil ölüme dair çok fazla şey geçiyor aklımdan her gün.
tıpkısının aynısı bende de oluyor.50-60'lı yıllardan bir şey izleyince hemen oyuncuları araştırıp neler yaşadıklarına, ölüp ölmediklerine bakıyorum.Şarlo'nun filmlerini bu duygu ve düşüncelerle izlerken zor konsantre olmuştum.
Ilk aklima gelen sey o oluyor. Gecenlerde Ruzgar Gibi Gecti'yi izledim, 1939'da cekilmis. Filmi izledim ama birkac dakikada bir gelen "O da olmustur", "Bu da olmustur"lerden odaklanma kaydi.
kesinlikle oluyor.
birde bunun eski filmleri izleyip oyuncuların son hallerine bakıp hüzünlenme versiyonu var.en son before sunrise ı izlediğimde oyuncuların bu yılki resmlerini görüp istemsizce zamanın acımasız olduğunu kabul ediyorum.