her boşlukta bi konuyu kafamda masaya yatırıyorum. baya sanki biriyle konuşuyormuş gibi anlatıyorum yorum yapıyorum, yargılıyorum, yaşıyorum.
Size de oluyor mu bu kadar sık.
bazı sıkıntıları başkasına ne kadar anlatırsan anlat o durumu anlamaları zordur. buna hayaller, planlar gibi durumlar da geçerli. bu hallerdeyken ben de kendi kendime iç konuşmalar yaparım. durum analizi yapmak olasılıkları düşünmek iyi oluyor :)
içimden bile konuşmuyorum.
not: ağır asosyalim
Tek başına yaşayan insanların genel durumu bu. Ben de konuşuyorum bol bol. Kendi kendime dersi anlatıyorum vs.
24/7
dougsampson+1
kendimi çok seviyorum <3
Tek başıma yaşamıyorum ama kendime sürekli konuşurum içimden. Tartışırım sürekli. Kendime karşı argüman üretirim. Çok sert eleştiririm kendimi mesela. Bunu yapmadığım bir iki durum var sadece. Kitap okurken ve film izlerken, dikkatimi oraya verdiğim için herkes susuyor içimde. :D
sanıyorum sesli konuşmaktan bahsediyoruz? öbür türlüsü düşünmek olmuyor mu zaten, yoksa roleplay yapıp bir o ağızdan bir bu ağızdan iki ayrı kişiyi seslendirmekten mi bahsediyoruz?
sesli olarak hiç konuşmuyorum, kendi kendime çok fikir geçiririm aklımdan başkasıyla konuşur gibi, iki ayrı kişi gibi içimden konuşmam.
kendimle o-ha phoebe, naptın kızım ya, affferrrinnnn sana (omzumu öpme, gıdımı sevme, yanaklarımdan makas alma ve kendime sarılmalardan bir veya birkaçı ile birlikte), sen var ya sennn falan diye gayet kafa bulduğum oluyor. rasyonel bi zeminden kaydığımı, arabesk bir moda bağladığımı falan hissediyorsam ekstra bir phoebe sesi daha var, o da sohbete giriyor, bilmiş bilmiş konuşuyor. çok eğleniyoruz ve mutluyuz.
Bazen o kadar çok konuşuyorum ki kendime, kendimi duymamak için kulaklıkla müzik dinliyorum. Çok yorucu.
ben tam olarak konuşmuyorum da, söyleniyorum ve yapmam gerekenleri tekrar ediyorum.
bunların yapacağımı işe.... ya da burdan da tuzu alalımmm, eveeet. gibi gibi.
Bol bol. Muhabbetim guzel bence.