Hala yaşıyorum, yaşamak denirse
Gençliğimdeki gibi değilim. Bir üşengeçlik geldi.
Degilim ama coraplari cekipte yatmiyorum. Spontane gelisen seyler bunlar.
Eskiden haftada en az bir kere rock bara giderdim ama artik o kadar sik degil. Ama gidince de yine sabahliyorum. Onun disinda ulke sinirlarinda olup ilgimi ceken her heavy metal konserine gidiyorum hiz kesmeden.
Bir de bu olay cok yasla ilgili degil bence. Ikinci universiteyi okuyorum su an. Siniftaki 20 yasindaki adamlar dersler bitince direkt evlere dagiliyorlar. Icleri gecmis resmen. Simdiden useniyorlar. Ben o yasta dersleri kirip Taksim'e kosardim gece gunduz demeden.
değilim, ama çorapları çekip yatmıyorum +1
gerçi krem çoraplarım var, ama tamamen kozmetik nedenlerden :)
spontane gelişiyor hayatım, kendi çapımda mutluyum çok şükür.
fakat hem hırkasız uyuyamayan, hem de benden daha aktif bir çocukluk arkadaşım var.
hayat tuhaf.