İt’s over red john.
8-10 senelik anti depresan , son 5-6 yıldır da 150mg/day anafranil macerasını noktalıyorum bugün.
Azdan az çoktan çok gider.
Kafana göre noktalama. Bırakmak istediğini bir psikiyatriste söyle, Bırakırken sana rehberlik etsin.
bir sabah uyandiginda hepsinin gecmis olma ihtimali varsa, biriyle karsilasip onlar icin sonsuza kadar yasamak isteyecegin cocuklarin olacaksa ya?
yarinin ne getirecegini kimse bilemez. hicbirsey getirmeyeceginden emin olan sen bile.
bence sana meditasyon iyi gelecek.
5 sene boyunca antidepresan ve antipsikotik kullandım. Düzenli Xanax + Seroquel kullandığım bir dönemden geçtim. Aklıma mukayet olamıyordum, ölüm düşüncesini kafamdan atamıyordum, intihar edemeyecek bir korkak olduğum için kendimden ölesiye nefret ettim ve kendime çok zarar verdim. Bu süre içinde uyuşturucu problemleri baş gösterdi, ben o dönem buna bir problem olarak yaklaşmıyordum tam tersine beni iyi ediyor sandım, kendimden uzaklaşmak için çok fonksiyonel bir araçtı. Zaten bir noktadan sonra ilaç-uyuşturucu farkı kalmamıştı benim suistimalim yüzünden. Sonra her şey yokuş aşağı gitti; beynim kızarmış gibi hissediyordum çünkü doğru düşünebilme yetimi kaybettim, kafam aşırı dağınıktı, birkaç junkie arkadaş hariç herkes uzaklaştı, kız arkadaşım gitti, okul uzadıkça uzadı, annemden sürekli para tırtıklıyordum. Bir gece ev arkadaşlarım yoktu, mutfağa giderken koridorda gözlerim doldu aniden, kapının dibine çöküp hüngür hüngür ağladım saatlerce. Kendime yaptığım şeyi, olduğum kişiyi gördüm, kaybettiğim her şeye son kez dönüp baktım; 2 sene önce yaşadığım o anı asla unutmadım. O gece kullandığım her şeyi bıraktım. Her şey birden mükemmel gitmeye başladı gibi bir durum olmadı tabii ki, 5-6 ay ciddi yalpaladım ama patinaj çekiyor olmak bile yaşadığımı hissettiriyordu bu yüzden bu da bir şeydir deyip devam ettim irademe sahip çıkmaya. Damacanadan su koymayı bile yapamayacak bir fiziksel durumun yanında bir paragraf yazı okuyup anlayamayacak zihinsel durumdan sonra; haftada 2 bazen 3 kitap okuyabilen, zaman yönetimini öğrenmiş, kendi çapında atletik, sağlıklı beslenen ve enstrüman çalan birine döndüm. Yavaş da olsa lineer olarak düzeliyor olduğumu hissettim. Bunu hissetmeye başlayınca hayatta her şeyin benim elimde olduğunu ve her şeye muktedir olduğumu anladım. Bir süre sonra her gün bir öncekinden daha iyi oldu, oluyor ve son 1.5 yılda okulda da kendime göre ciddi başarılar elde ettim.
Olay şuna dönüşmüştü benim için: madde bağımlılığı + travma sonrası stres bozukluğu + anksiyete + depresyon kombosu versus irade. Şimdilik irade maçı önde götürüyor, umarım kazanacak.
Bütün bunların özeti şudur:
1. Kendini sev. Aksi takdirde akıl sağlığın dahil hiçbir şey daha iyi olmayacak.
2. İradeni geliştir. Kendini zorla, sınırlarını gör ve o sınırları genişletmek için daha önce göstermediğin çabayı göster.
3. Her şeye rağmen, hayatta senin elinde olmayan birtakım dış etkenlerin olduğunu unutma. Ne kadar kendine sahip olursan ol, senin dışında gelişen ve sana dokunan olaylar olacaktır. İlk iki maddeyi vazgeçmeden uygularsan hayatın getirdiği problemlere karşı duygudurumunu stabil tutabilmeyi öğreniyorsun otomatik olarak.
Çok uzattım. Yine de ben sana kendi yöntemimi önermiyorum ve güvendiğin bir psikiyatr + klinik psikolog kontrolünde ilaçları bırakmanı öneriyorum, muhtemelen diyeceksin ki ulan ne diye yazdın o zaman bu kadar; şimdiki aklım olsaydı doktor kontrolüyle işleri daha doğru bir şekilde çözmeye çalışırdım, belki o şekilde iyi olmam daha kısa sürerdi ve daha kontrollü hallederdim her şeyi. Her metod herkese uymaz çünkü.
Kendine iyi bak, lütfen.