Başınızdan geçen bir olayı düşünürken, kendinizi ilahi bir bakış açısıyla tepeden mi izliyorsunuz, yoksa yine birincil gözden olayı olduğu gibi mi tasvir ediyorsunuz kafanızda?
Ben kendimi ve o anı dışarıdan izlediğimi fark ettim. Nasıl ve neden böyle oluyor bilemiyorum, sizde durumlar nedir?
Objektif bakıyorum.
Hem dışardan bakan hem de yaşayan olup konuşuyorum ben kendimle.
tepeden izliyormusum, suan dusununce oyle oldu
kendimi de goruyorum yani
yazmaya karar verip verip vazgeçiyorum resmen, daha dün bu yüzden irkildim çünkü.
normalde dışarıdan izlerim kendimi ve olayı, ancak dün yıllar önce geçirdiğim trafik kazası canlandı gözümde. ben ön yolcu koltuğunda oturuyordum, olayı da dışarıdan, 3. bir göz olarak deneyimledim başlarda. tam kaza anında ise resmen kamera değişti ve ön yolcu koltuğundan kamyonetin arabaya girişini izledim saniye saniye. hem dışarıdan hem içeriden yaşadım anıyı, çok etkiledi beni.
tabii tansiyon yerlerde. (:
Dışardan izliyorum
Olmuş bir olay için gözümden hatırladığım kadarı ile canlandırıyorum, yeniden oynatıyorum ama hayal kurarken yukarıdan bakıyorum.
yaşadığım şekilde çoğu zaman.