Az önce babamın bir arkadaşının vefat ettiğini öğrendik, ani olunca kötü oluyor.
Kimbilir ne planları, ne istekleri vardı diye düşünmeden edemiyor insan.
100% hazırım yarın ölsem üzülmem(ölünce nasıl üzünülüyor ki zaten)
Şöyle hazırım; birazdan ölsem gözüm açık gitmez. Niye öldüm demem, keşke bir sene daha yaşasaydım demem, üzülmem ya da öfkelenmem. İstediği an gelip alabilir, hazırım.
Şöyle hazır değilim; yapmak istediğim çok şey var.
Yapmak istediğim o kadar çok şey varken ölümüme niye üzülmüyorum peki? ABV HAYAT İNSANLIK!
3/10 hazırım. Dünya ile işini bitirdiğinde hazır olur sanırım. Bir 10 yıl daha gelmesini istemem, sonra muhtemelen bir 10 daha isterim. Sonrasını bilemiyorum.
Söyle bir vakitler yiyip içerken,
Yiyip içip yaylalarda gezerken,
Gene mi geldin ben senden kaçarken,
Var git ölüm bir zamanda gene gel.
Karacaoğlan hazır değilmiş mesela. Rahnetli öleli 300 seneyi geçti. Vaziyet böyle.
Ölmek problem değil, annenin babanın kardeşin ölme ihtimali büyük problem ve hazır değilim onlara asla. Fakat ben ölürsem, en fazla ölüm anında keşke biraz daha yaşasaydım diye iç geçirir sonra sonsuz huzura kavuşurdum hiç doğmamış gibi. Fakat aileden birinin ya da sevilen birinin, sevgilinin mesela ölmesi öyle değil, tüm yaşamı işkenceye, iç burkuntusuna çevirir o. Bunu tecrübe etmeden bile acısını duyuyorum, tecrübe edersem şayet yaşam nasıl devam edebilir benim için bilmiyorum. O durumda yaşam işkence gibi gelmeye başlarsa yaşamı sona erdirmeye karar vermek en mantıklısı olmaz mı benim için? Halbuki bir yanım ölümsüz olmak ama yine de melankoli ve ölüme yatkınlık benim diğer yanım.
belli bir yaşa gelmiş ve yatak döşek olmuş yaşlı biri öleceğini kabullenip psikolojik olarak son günleri oldugunu düşünerek hazır olabilir belki. ama onun dışında ölüme nasıl hazır olur ki insan. ölüm aniden gelir, hiç beklenmedik zamanda. ölümden önce bunu kabullenmek lazım.
her aksam oluyor sabahleyin tekrar diriliyoruz zaten. olum hayatin bir parcasi. yasamaya hazirlanmak ne kadar tuhaf ise, olume hazirlanmak da o kadar tuhaf.
İnançlı biriyim ve arada aklıma geliyor bu soru. Kalanlar bir şekilde idare eder; unutmak ve adapte olmak insanın güçlü yapılarından. Kalanlar gideni unutur da giden ne yapacak? En basitinden üzerime farz namazı düşünüyorum; eksikleri tamamlamak için günde 1 saat kaza namazına zaman ayırsam ekstra, her gün kılarak mevcut açığı kapatmak yaklaşık 5 yıl sürer ki bunca zaman borç takan adam bundan sonra borçlanmayıp üzerine de açığı kapatacak hiç gerçekçi gelmiyor. Kaldı ki namaz zaten borcumuz, onunla ancak şükretmiş oluyoruz verilenler için. Artıya nasıl geçilecek? Dert büyük...
Kendimin ölüm fikrine hazırım ama sevdiklerimin ölümlerine hazır değilim.
Hiç ama hiç hazır değilim.. Doktor babam için iyi konuşmadığında da hazır olamadım.. Sevdiklerimi kaybetmekten inanılmaz boyutta korkuyorum,kabuslar görüyorum bunu düşündüğümde.. Kendi ölümümden de korkuyorum ama sadece bilinmez olduğu için.. Sevdiğim adamla birlikte ölsek mesela,mutlu bile olurum..