Kendinizi yalnız hissettiğinizde (Eksiduyuru'ya gelmek dışında) ne yapıyorsunuz? "Benimle kimse iletişim kurmak istemiyor." diye düşünüp daha çok kabuğunuza mı çekiliyorsunuz? "Bu durum benim hatalarımın sonucu." mu diyorsunuz? Yoksa ne olursa olsun insanlarla iletişim kurmaya mı çalışıyorsunuz?
Çok net olmadı ama anlaşılmıştır diye düşünüyorum.
Teşekkürler.
Edit: Kategoriyi düzelten mod'a teşekkürler. Gözümden kaçmış.
Sevgilimi ariyorum ben, sevisiyoruz.
kendi kabuğuna çekilirim genelde. bazen de duyuru'dan kafa dengi biriyle tanışsak takılsak diye düşünürüm.
Yalnız kalmak isterken, insanlarla konuşasım hatta iletişim kurasım yokken yalnız kalmışsam kabuğuma çekilirim telefonuma bile bakmam. Evde durmak istemiyosam, tren garına gidip rayları, trenleri, yolcuları izlerim.
Yukarda söylediğimin zıttı bir ruh halindeysem, konuşacak kimse bulamıyosam ama içime de kapanmak istemiyosam dışarı çıkar insanların yoğun olduğu yerlerde yürürüm, mağazalara kitapçılara girerim, orda insanlara bişeyler sorarım ve genelde benim o enerjimle insanlar da bana bişeyler sormaya başlarlar. Yeterli hissettiğim an yine yürüyerek eve dönerim.
Yalnız olmak keyifli bir durum benim için. İçe dönük insanım zaten. Takip ettiğim bloglar araştırmalar diziler vb var vakit geçiyor zaten. Sıkılınca sosyalleşmek istediğimde çıkıyorım. Ama yalnız olmak tercihim değil de duyuruda yazdığın gibi kimse benimle görüşmek istemiyor hissinden kaynaklı olsaydı can sıkıcı olabilirdi. O durumda da eğer durumdan memnun değilsen sebepleri ve neleri değiştirebileceğini sorgulamak gerekir diye düşünüyorum.
"Kismet" deyip gecerim. Ozellikle cikip arkadas aramam, arkadas bulmak icin zorlamam ya da yalnizim diye bir seylerden geri durmaya da calismam. "Herkes zaman zaman yalniz olabilir. Ben de su zamanda yalnizim. " deyip gecerim.
Yalnizlik (sevgililik degil de, arkadassizlik) uzun surerse cok bunalirim ve uzulurum ama cevremdeki herkesi kusturecek bir davranista bulunmadiysam, bunun bir hata sonucu ya da lanet oldugunu dusunmem. Herkes sosyal kelebek degil ve kafa dinlemeye de cok ihtiyacim olabiliyor. Uygun ortam yoktur, cevredekilerle kafa bir degildir, hayatin hayhuyundan herkes kendi kabuguna cekilmistir. Olur boyle seyler. "Illa ki birileri cikar konusup laflayacagim" derim. Illa bir zaman denk gelir. Ortalikta "Ben Casper, benimle arkadas olur musun" diye dolasmam, parti parti veya etkinlik etkinlik gezinmem ama muhabbetlik bir firsat olursa da laflarim.
Sinema ve kitaplara dalıyorum, zaten bu ikisi varken yalnızlık hissi mümkün değil
yalnız hissettiğimde hep tezime koşuyorum, o beni hiç yalnız bırakmıyor sağ olsun.
şaka bir yana, bu tip konularda kendimi hatalı bulmuyorum. genelde etrafımdakilerle ilgili bir şeyler olduğu/hissettiğim için yalnız hissediyorumdur; kendim bir şey yaptığım için değil.
böyle bir egoyla neden yalnızım diye düşünmem de beklenemezmiş şimdi bakınca.
Yalnız olmadığım çoğu zaman yalnızlığı özleyen biri olarak, yalnızlıktan bunaldığım zamanlar olduğunda hayatı sorgularım. Neden yalnız hissettiğimi anlamaya çalışırım. Cevabı kendi içimde olduğu için de daha yalnız hissederim.
Yalnızlığın çaresi yok ki. Önemli olan böyle bir sorununuzun olmaması, sorun etmeyerek, ya da yalnız kalmayarak :)
kendimi yalniz hissetmedigim hic olmadi 10 seneden fazladir. ister ailemle ister arkadaslarla olayim her turlu hissediyorum. hatta en az yalnizken yalniz hissediyorum.
En son dayanamayıp ekşiduyuru'ya yazdım. Ne yapacağımı da bilmiyorum.
antrenman yapıyorum
yüzüyorum
sahile gidip kitap okuyorum, kahve içiyorum
mastürbasyon yapıyorum
Kendimi yalnız hissetmiyorum uzun zamandır.
kitap okuyorum, en büyük keyfim sanırım bu.