Bence bir çocuğun hayatına dokunup ona annelik/babalık yapmak özel bir davranış, bu kararı almak için illaki kısır olmaya gerek yok. İmkanı elveren ve o sorumluluğu kaldıracağını düşünen herkes bunu bir düşünmeli :) kendi adıma konuşacak olursam “neden olmasın” diyorum.
Öncelikle belirtmeliyim ki kimseye karşı bir eleştirim yok. Toplumların bakış açısınadır bu eleştirim.
Zaten olması gerekenin 2 katı nüfusa erişmiş, üretimi tüketiminin çok çok altında kalmış, düşmanlığın dostluğa karşı ezici bir baskısı olmuş, havası, suyu, toprağı her geçen gün yaşanmaz hale getirilen bir dünyaya çocuk getirmek bence bencilce bir hareket.
Ülke genelinde düşünürsek kaliteli yaşam standardının kalmadığı, bozulmuş, her sene değiştirilen eğitim sistemi ve sonu gelmez bir başarı, iş, aşk, amaç arayışına çocuk emanet etmek de oldukça acımasız.
Sırf soyum devam etsin, ailem yaşasın kafasında düşünerek çocuk yapanlara kızmıyorum fakat düşünce yapısı bu olduğu sürece dünya maalesef daha da yaşanılmaz bir yer olacak benim bakış açımdan.
Çocuk yaparak nasıl bir insan yetiştireceğiniz sizin elinizde fakat nasıl bir insan olacağı bir süre sonra sizden çıkıyor. Bu sebeple çocuk yapıp dünya nüfusunu artırmaktansa evlat edinerek bir kişinin hayatını gerçek anlamda değiştirdiğimi görmek beni daha çok tatmin eder. Benim yaptığım çocuk tek başına dünyanın dengesini değiştirmez ama 8 milyarız ve herkes aynı şeyi düşünürse işimiz zor. Aynı kanı taşıyabilmek değil, aynı şeyleri hissedebilmektir önemli olan.
Saygılar.
olumlu yaklasiyorum, angelina ve bay pitt kadar olmazsa da ben de ilerde evlatlik edinebilirim. kendi cocuguma ek olarak :)
7. Sınıfa gidiyordum o zamandan aklıma koymuştum koruyucu ailelik ya da evlat edinmeyi. Çevremde kim varsa şimdi küçüksün büyüyünce fikrin değişir dediler. Kimlikte yeterince büyüdüm ve düşüncelerimde ilgili konuya dair olumlu gelişmeler olmaya devam etti. 2. Lisansımı okurken okulda düzenlenen panel ile daha da sıcak bakmaya başladım. Gecen hafta yasadıgım ilçenin sydv’si bir anket yaptı, 1-2 aya dönüş olacagını ilettiler. Merakla beklemedeyim.
yapılabilir, neden olmasın.
çok erdemli bir hareket ve bir yenisini dünyaya getirip nüfusu arttırmaktansa, hiç var olmayan çocuğun huzurunu kaçırmaktansa halihazırda var olanın hayatını güzelleştirmeye çabalamak neden olmasın? takdir ediyorum, ileride yapabilir miyim yapacak bir ailem olur mu bilmiyorum.
valla bu yaşıma kadar illaki olur diyordum. şimdi istiyorum olmuyor. çocuk yapmayı zorunluluk olarak görmeden hazır olup yapmak lazım.
Iyi bir toplum icinde yasiyor olsaydim bunu dusunurdum. Ilk kez Santa Barbara'da yasarken burada cocuk yetistirmek isterim dedim ve evlat edinmek cok mantikli geldi, ama vizem bitince dondum iste. Simdi tekrar aynu dusuncedeyim, cocuk bakamam cunku ne param var ne de zamanim.
Karşı değilim, hatta kendim çocuk sahibi olmaktansa evlat edinmeyi tercih ederim, fakat kendimi bir çocuğu herhangi bir şekilde büyütme sorumluluğuyla sınırlandırmak istemiyorum. Bu fikir bana korkutucu geliyor.
Dünyanın en duygusuzca laflarından biri olacak herhalde ama, düzenli bağış yapıp, burs verip, sağlık masraflarını üstlenip vs yardımcı olurken görebiliyorum kendimi şüphesiz fakat evde bir (ya da üç beş) çocuk ile yaşayabileceğimi düşünemiyorum.
Çok daha genel bir cevap vermek gerekirse şu halde evlat edinmeye çocuk yapmaktan daha sıcak bakıyorum.
Bunu yapanlara büyük saygı duyuyorum ama benim hayatta yapabileceğim son şey olabilir. İhtimal bile değil benim için.