fakat şöyle bi sorun var ki ben aileme gerçekten hak ettiği değerleri gösteremediğime inanıyorum ve bu beni oldukça üzüyor. mesela okuldaki diğer arkadaşlarımın aileleri karşılaştırdığım benimkilerin cidden muazzam şekilde fedakar,anlayışlı olduklarını anladım.
örneğin ne zaman okuduğum şehre gelsem onları özlüyorum fakat eve gidince böyle sanki bazı şeyleri eksik yapıyormuşum gibi geliyor.
kesinlikle tartışma vs falan yaşamıyoruz fakat ben sanki bi yerlerde bi yanlış yapıyormuşum gibi geliyor.
mesela bugün ayrıldım onlardan yine tribe girdim onlara hak ettiği değeri veremedim diye :( ailem bu zamana kadar maddi manevi ne istesem bi kere bile hayır demediler, ben de bunun farkındayım öyle şımarık bi çocuk değilim fakat ben sanki o karşılığı gösteremiyormuşum gibime geliyor.
bu olaya psikolojide nedir bilmiyorum ama çözümü ne sizce ?
Olmadı gereken budur zaten. Arada arayıp günaydın bile demen onları mutlu eder zaten.
işte konu tam olarak da bu. sanki hayırlı bi evlat değilmişim gibi geliyor. bazılarında görüyorum mesela sanki daha hayırlı bi evlatmış gibi geliyor. sevgimi gösteremiyorum aileme. fakat annemle babamın hayatlarını kendimkinden bile değerli görüyorum
çoğu zaman özellikle ziyarete gittiğimde ve dönüşümde kendi evime aynı ruh haline bürünüyorum. bunun için daha az gideyim dedim o da daha kötü sonuçlandı. yani sonuç olarak his kalıcı bi çözümünü bulamadım ben de. :/
Yahu ne yamyam ne kadir kıymet bilmez ne hödük ana babalar var bir bilsen.
Belli ki ailen iyi bir aile, düzgün insanlar. Sana yansıttıkları herhangi bir olumsuzluk, memnuniyetsizlik yok. Bu, güzel insanlar için tek başına bile yeterli, evlatlarından razı olmaları için. Atla deve şeyler yapmana gerek yok. Uzaktayken arayıp hal hatır sorman, ilgilenmen, mesela akıllı telefon kullanıyorlarsa durup dururken komik bir fotoğraf falan atman; yanlarına geldiğinde bir çay demleyip doldurman, mutlu eder insanları. Anneye bir çiçek, babaya ilgisini çekecek herhangi bir şey kravattır, tespihtir, kalemdir vs. ufak tefek bir hediye verirsen onlardan daha mutlusunu bulamazsın.
Sen sadece ailenden ayrıldığın için duygusala bağladın. Sahibinin etrafında kuyruk sallayıp, kesik kesik nefesler alıp, sağına soluna ikişer adım atıp duran oyunbaz köpekler gibi kıpır kıpır şu an yüreğin. İçin ferah olsun. Değer zaten gösterilmez, hissettirilir. Hissettirmek için ilgi ve sevgi. İlle de göstercem diyorsan, ufak tefek hediyeler.
bu kafaya girersen asil onlari uzersin. bi arayip hal hatir sorman, arada (ozellikle annene) kucuk hediyeler yollaman ve uzakta da olsa mutlu oldugunu bilmeleri onlara yeter hatta fazlasiyla artar bile. senden bi beklentileri yok.