' başarısız ailelerin' yani aile olabilmek konusunda s.çmış aile bireylerinin hayata yenik başladığını düşünüyor musunuz? bence bu durum " yazık" lık bir durum.
aile meselesi, aile olamamak bence büyük bir dert. kalbimde hep yara oldu bu. hep bir güvensizlik. kırgınlık. öfke. isyan. asla duzelemeyecek bunlar.
aynı hisleri paylaşan var mı? siz ne düşünüyorsunuz?
Ayni sekilde dusunuyor ve hissediyorum. Fakat bu durumun da arti olarak kattigi bircok sey oldu, cok da sey yapmamak lazim
ne kattı artı olarak?
Daha rahat ve genis bir hayat, baskalarinin soyledigine dayanarak olgunluk, kendi kendinin sorumlulugunu alabilmek vs. Bu biraz da durumun ustesinden nasil geldigine bagli gerci sanirim. Abim o kadar da olgun ve sorumluluk sahibi degil ornegin.
Belki de bu dediklerimin hepsi kisilere baglidir bilmiyorum. Gelen diger cevaplara gore degerlendirebilirsin.
tabi ki psikolojine olumsuz etkileri var asla düzelmeyecek de değil.
Düzelmeyecek falan değil. Bilinçli ve aydın insan kendini eğitir, olayları daha incelikli kavradıkça da ailesine ışık olur, temiz hava olur, derli toplu temiz bir oda gibi ferahlatıcı olur. Aile bilinçsizce de olsa bunu hissedip peşine düşecektir.
Bazı insanların gelişim ve tekamülü ailesi aracılığıyla olur. Bazısının para, bazısının aşk, bazısının iş, bazısının evlat, bazısının eğitim/bilim/sanatla olduğu gibi. Hayat hiçbir zaman fabrikasyon değil, herkesin kendine göre çilesi ve kolaylıkları vardır. Gözünde büyütmektense "bu durumu nasıl faydaya dönüştürebilirim" kafasında yaşarsan cidden çok mutlu olursun.
" gelişimden" falan bahsetmiyorum ki. tabii ki bu hiçbir şeye engel değil. bu durumun bazı şeyleri geri dönüşsüzce etkilediğini söylüyorum.
bu durumun beni iyi etkileyen yönleri olduğunu ezelden beri düşünürüm zaten.
ideal ortam, dış dünyaya çok rahat hazırlanırsın. hayatta başarılı olma ihtimalin olamama ihtimalinden az olur. duygusallığa kapılmazsan tabi.
' başarısız ailelerin' yani aile olabilmek konusunda s.çmış aile bireylerinin hayata yenik başladığını düşünüyor musunuz?
Hayır düşünmüyorum. Aksine böyle durumların -kişi de değerlendirebilirse- insanı olgunlaştırdığını düşünüyorum. Bence de 'yazık'lık bir durum. Sebebi ise insanın saflığını kaybetmesi, sevgiyi, anlayışı, ilgiyi 'başarısız aile'sinden öğrenmesi.
Bu durumun aşılması için bireyin kendi hayatında bunun aksini gerçekleştirmesine ihtiyacı var. Yani bir sonraki nesle bu duyguyu aktarmadan bir aile yetiştirmeli. Bunu da becermek için önce paniğe kapılmamak gerekiyor. Bu bir süreç olarak hayat boyu sürecektir. Bu çok az seçilen bir yol olduğundan toplum çöp insanlarla dolu, aile kavramı ise yozlaşmış, yozlaşmaya devam ediyor...
Hepimiz temelde ilgi ve anlayış bekleyen insanlarız, karakterimize göre ilgi ve anlayışı derin veya yüzeysel, gerçekten ya da gösteriş için, bencilce veya karşılıklı... olarak tanımlıyoruz.
Diğer seçenek aile kavramına ihtiyacın ortadan kalkması, zamanla bu hem lojistik hem teknolojik hem de sosyolojik olarak daha mümkün ve elverişli olunca asıl bunun önünde hiçbir aile veya birey duramayacaktır.
Aileye en baştan ihtiyaç duymamızın sebebi tek başına hayatta kalıp, neslimizi sürdürememekti.
Hayır pek öyle düşünmüyorum.
Ben, yenik düşmenin, yenik düştüğünü düşündüğün anda başladığını biliyorum. Konu ne olursa olsun. Çok çok örneğini yaşadım bunun. Çok önemli konularda yaşadım hem de. Bu nedenle de ilk dikkat çekmek istediğim konu bu oluyor, belki sıkça söylüyorum ama gerçekten çok önemli. Kaptan nereye gemi oraya. Nasıl düşünüyorsan öyle yaşıyorsun.
Aile olamamaş ailede büyümenin artıarı da, eksileri de var.
Keşkeyi dışarda bırakırsak gördüğünü uygulama, ilk öğrendiğinin kalıcı olması, insanın çevresine dönüşmesi başlıca eksileri bana göre.
Aile olmakta başarısız ailede büyümenin artı olarak kattğı;ne yapılmaması hakkında görüş edinmektir muhakkak.
Her aile, her kişi yaşamını kendi dinamiklerine göre oluşturuyor. Dinamiklerini belirlerken eleyeceğin bazı şeyleri (hepsini değil, yanılgı olmasın) biliyor olursun.
Kırık camlar teorisine bu aile meseleleri açısından bakmıştım.
Biri (bu çoğunlukla otorite elemanı oluyor, veya otoritenin gücünün yetmediği hastalık, bağımlılık vb. durumlarda başka üye de olabiliyor) tekme tokat camları kırsın ve tamir edilemesin o kırık camlı evde yaşanıyor olsun. Diğerleri de bir süre sonra camların kırılmasına, o şekiilde yaşamaya alışıyorlar/kanıksıyorlar ve hatta onlar da camları kırmaya başlıyorlar.
Taa ki "bir"i "yeter bea, üşüyoz burda, böyle yaşamak mı olur" diyene kadar. O biri camları değiştirmeye başladığında olmasa da bitirdiğinde derli toplu yaşamanın, sıcaklığın farkına varılıyor, camı kırmaya devam eden olursa yekten "hayır" deniyor.
@yaren +1 O "bir" kişi evin en küçüğü bile olabilir. Çocukların da aile üzerinde olumsuz veya olumlu etkileri var.
Ailen için bişeyler yapabilecek olmanın yanısıra daha önemlisi eksileri aşıp kendin için uygun gördüğün yaşamı kurmak senin elinde. her zaman.
böyle çok örnek var. yaşamlarında dibi görmüş, felaket yaşamış insanlar bile hayatlarını yeniden kurabiliyorlar, sağlam bir zemine oturtabiliyorlar.
"Mutsuz bir aileden geliyor olabilirsin ama mutlu bir aile (yaşam) yaratmak senin elindedir" diyen birini yakından tanıyorum. Mutlu bir ailesi var.
Nereye bakarsak onu görüyoruz, ona yürüyoruz.
düşünüyorum. mutlu aile çocuklarının yanında kendimi hatalı üretim gibi gördüğüm oluyor. bir yandan beni daha güçlü biri yaptığını da düşünüyorum.
Ben de senim gibi düşünüyorum, öyle de hissediyorum. Yenik başlama kısmına açıklık getirmek isterim sadece. Yenik başlama olayı herkeste farklı olabilir bence. Fakat toparlanamaz bir biçimde yenik başlayan var mıdır bilmiyorum. Ben mesela sevildiğimi anlayamıyorum asla. Erkek arkadaşlarımı da ailem yerine koyuyordum. Bu iki durum benim defom, bunu farkettim. Bununla ilgili destek alıyorum mesela. Henüz aşamadığımı hissetsem de aşabileceğime inanıyorum.
İyi yönleri var. Bazıları kendin için iyi bazıları hayatındaki diğer insanlar için iyi.
Benim için tek iyi yönü, ne yapmamam gerektiğini biliyorum. Bir ailede olmaması gereken şeyleri gördüm, yapmayacağım. Birisiyle hayatımı birleştirdiğim zaman sıklıkla doğru davranacağımı düşünüyorum.
Başkaları için de şöyle iyi, asla kimseye yük olmuyorsun. Fazla fazla oluşmuş bir sorumluluk duygusu ve güç... genelde insanlar bu konularda bana çok özendiklerini söylerler. Sadece şunu anlamıyorlar, bu “sorumluluk sahibi olma hali ve güçlülük” beni ne kadar yordu ve yoruyor.
Kendim için baktığım zaman benim bir danışmamdan destek almam şarttı. Bu konuları kendi başına çözen insanlar varsa hayranlık duyarım.