ben de böyleyim. bazı maddeleri gerçekleştirmek elimizde mesela. sinemaya, tiyatroya gitmek, seyahate çıkmak gibi. bazıları da istesek de olmuyor, arkadaş gibi. elinde ise niye yapmıyorsun derler, şahsen benim içimden gelmiyor. sinemaya gidemem, tek başıma sıkılırım. evde izlerim izleyeceğimi. diğer birkaçı kişisel tercih, çoğu insanda var.
bu durum hastalıktan ziyade kişilik bence. ot gibi yaşamak derim.
İçe ya da dışa dönüklük sanırım, fazlası değil. Yani kimi kapının dışarısında eğlenirken kimine yeterli standratları sağladığınızda, o eşikten adımını atmadan yıllarını geçirebiliyor.
Bu durumdan, yani harekete geçmemekten keyif alıyor olabilirsiniz; hastalık değil kanımca. Nasıl düzenli olarak sinemaya gitmek, sürekli olarak arkadaşlarla buluşmak, mütemadiyen kitap okumak bir hastalık değil ise, bu durum da bir hastalık değildir muhtemelen.
Büyük oranda benzeriz. Haa bir de vatanına milletine bağlı yazılması gerekiyordu. Yeni kapı mitinginde konuşmanın hakkını vermiştir.
Bundan rahatsız değilsen hasta da değilsindir. Sorun yok.
adamcağız gizli eşcinsel,
ondan bu kadar uçlarda zaten
"en maço" partinin genel başkanı
ama eve gidip "ablası" ile oturuyor...
yok, ben bile o kadar ot değilim.
arkadaşlarım var çok şükür. şu ex'i bir atlatsam, belki sevgilim de olacak. evleneceğim falan...
imkan olsa içerim ama öyle alemdi fasıldı sevmem. ya tek ya da kafa dengi biriyle güzel muhabbet eşliğinde.
tavla, okey severim de oynayacak kimse yok. hoş, bu ara vakit de yok...
namaz, mevlid falan yok ama arada oluyor :P
gezip tozmayı, alışveriş yapmayı, sinemayı severim de bunlar hep imkanlara göre.
ben de evcilimdir falan ama o kadar da değil.
gençken biri kulağından tutup evlendirseydi standart aile babası olacaktı. bir kaç rekat fazla ya da az.
ha abd'yi de günde en az 4 saat tv izleyeyip 12 tane diyet kola içen biri yönetiyor normal nedir ki?