ruh denilen şey beyinde frontal lobda bulunan kimyasal olaylardan ibaret. beyne artık enerji gelmediğinde hiç olmamış olacaksın.
öyleyse hapı yuttuk demektir. unutmamak acı veren bişey olsa gerek, hele ki değiştirme imkanı yoksa.
İlk doğduğumuzda beynimiz zihin bomboş levhadan ibaretti. Ama öldükten sonra dolu dolu levha olacak. İşte bu, doğmadan önceki bilinçsizlik ile öldükten sonraki bilinçsizliğin aynı olmayacağını düşündürüyor bana. Belki de öldükten sonra o dolu dolu levha tek tek silinene kadar farkındalık yaşayacağız, belki bir ömür gelecek o mezarın içinde bile. Ölürken hayat şeridi geçermiş göz önünden, belki de o levhanın silinme olayıdır o. Karanlık ve bilinçsizlik, hiçlik eyvallah da bembeyazlık ve farkındalık ihtimali tüylerimi ürpertiyor.
Bu dünyadaki en imkansız şey daha önce en azından bir kere ölmüş olan birisiyle konuşamıyor olmamız ve en merak edilen şey ölüm sonrası... :)
öyle de olsa böyle de olsa şu anda yapabileceğin ve değiştirebileceğin bir şey yok. ben de bir ara çok düşünüyordum bunları sonra her gece hastanelik oluyordum panik ataktan. artık düşünmemeyi öğrendim. çünkü düşünsem de hiçbir şey değiştiremeyeceğim ve elime bir şey geçmeyecek. akışına bırak.
Sevdiklerinden önce öl o zaman diyeceğim de intihara teşebbüs gibi algılanabilir ve öyle bir niyetim yok, yani demiyorum.
www.idefix.com
Bu kitabı önerebilirim, Irvin Yalom da insanda anksiyeteye neden olan temel şeyin ölüm olduğunu savunuyor, ölüm psikolojisiyle ilgili bolca bilgi var kitapta.
kan ile oksijen taşınmayan beynin faaliyetlerine devam edebileceği süre 5-6 dakika. 10 dakikadan sonra artık geri dönülemez hasarlar oluyor. yani dediğin varsa bile en fazla 10 dakika sürebilir.
Söylediğin şeyi kanıtlayan bilimsel makale 1.5 ay önce çıktı. Birkaç hafta önce de gazetelere ve web sitelerine düştü.
bigthink.com
Özetle ölürken farkında oluyormuşuz, hatta hemen öncesinde beyin "Bir şeyler oluyor, valla bu sefer kesin gidiyoruz. Hadi zengin kalkışı" diye harekete geçiyormuş ve öldüğümüzden 2 ila 20 saniye arasında bilincimiz öldüğünü biliyormuş. Özetle, ölürken öldüğümüzü saniyelerle ölçülecek kadar bileceğiz ve hatta içimizden "Vay anasını, öldüm" diyecek zamanımız olacak ama o sırada ana, baba akla gelecek kadar bilinç yerinde olur mu, bilmiyorum.
Bu düşünce, çok düşündğrtmüyor beni. 2000 yıl önce şu toprakta dolananı anıyor muyum, unrumda mı? Ben de kimsenin umrunda olaxağım, o kocaman dünyam da, sevdiklerim de. Açıkçası bu beni rahatlatıyor, çünkü sorumluluğu üstümden alıyor ama ruha inanmak istersen, buna turunmak istersen, bu da bir seçim.
ölüm vucudunun beyinden önce bildiği bir durum. vucut artık kritik çizgiyi geçtiğinde normalde rezerv olarak saklanan enerji depolarını da kullanıyor. hatta bunun bir adı da var. ölüm iyiliği deniyor. doktorlar çok ağır hastaların aniden iyileşmesi ve canlanması durumunda bunun o kadar da iyi bir işaret olmadığını bilirler.
bunun dışında near death experience denen bir olgu var. insanların bir partner ile kendini boğması türünde denemeler. ancak ölüm hissi le ortaya çıkan bazı kimyasallar ile kafayı bulma denemeleri.
anlatılanlara göre halusinojenlere benzeyen etkiler ve iyi hissetme durumu var. anlaşılan beyin ölüm sinyali anında artık kişiye eziyet etmiyor. ancak bu durumun evrimsel olarak anlamı nedir ona kafam takılıyor. çünkü genlerin devamı için canlının yaşadığı son 3-5 dakikanın ekstra hiçbir faydası yok aslında.
Süleyman'ın anahtarı adlı bir kitap var, bir kaç ay önce okumuştum. Tamda bu konuyu işliyor ve çok tatmin edici bilimsel bilgiler var.
Tavsiye ederim.
büyük gizem!!!