tabi bunun nedenleri ekonomik sıkıntılarim ve gelecek kaygısı gibi ama yav neden sevinemiyorum.
2 arkadasimda cocuk sahibi oldu, cocuklar dogana kadar hic sevinmiyolardi cocuklari olduktab sonra cocuk gibi sevinmislerdi.
Sevindiğini sözlerinle belirt.
yav söz yok. icimden hiçbir şey geçmiyor. işyeri balkonundan bebekleri izliyorum ama en ufak bi kipirti yok. ben hem tüm insanlik için ayrim yapmadan sevgi doluyum diye bilirm kendimi
kucağına almadan pek bir şey hissedemiyor babalar. doğduktan sonra hissedersin. ama hissedemediğini eşine belli etme şimdi çok hassas döneminde senin ilgine çok ihtiyacı var
babalar kucaklarına almadan anlamazmış baba olduğunu öyle diyorlar. iş yerinde karı koca arkadaşım. kadın anne olacak haberini aldı. koca’nın durumu çok garipti yani kadında heyecanlar ama erkek öylece uyum sağlamaya çalışıyor yine de öyle ‘ben ne yapmalıyım şimdi’ bakışları atıyordu ki hala öyle. kadının içinde büyüyor bebek, erkeğin adapte olması geç olacaktır yine de eşinize bu durumu hissettirmeden ona ortak olmaya çalışın zamanla oluşacaktır o his.
Kucağına alana kadar o heyecan olmayacak maalesef.
Eşine belli etme yeter.
5-6 ay döneminde gelişim ilerledikçe, tekmeler başladıkça da heyecanın artacaktır, rahat ol. Yaşadığın çok doğal.
arkadaşımın kocası arkadaşım ikizlerine hamileyken hiçbir şey anlamadığını söylüyordu. doğumdan birkaç ay sonra sorduk, yine bir şey anlamıyorum dedi. benzer şeyleri anneler de hissedebiliyor.
anna karenina romanında yazıyordu levin im neydi adamın adı, sevdiği kadını aldı, kadınla berabir adam da doğurdu o sancıları çekti ama çocuk olunca bir bok hissetmedi hatta çocuğu görünce tiksintili bir şeyler de hissetti ama sonra zamanla üzerine titrer olduydu. toystoy bazı insan hallerini çok gerçekçi anlatıyor bence. sen de hemen sevmiyorum ben bunu deyip geçme, ama eşinin de yanında ol. maddi külfeti çocuk sağlıklı olursa çok fazla bi şey olmaz bence.
sanki biraz da varoluşsal korku duyuyorum sanki biraz. kendim ile ilgili çözemedigim şeyler varken, bu köklü donum noktasinda olmak ne bileyim
Anna Karenina i biliyorum bu öyle değil. çocuklari asikane severim. benimki endişe gibi
bende kucağıma alana kadar hiçbirşey hissetmedim ama kızımı kucağıma alınca hüngür hüngür ağladım. ne geçim gayesi, ne o sıkıntısı ne bu sıkıntısı hiçbirşey kalmadı. kızım 2 yaşına girdi ve onunla geçirdiğim hergün için çok mutluyum. ama kucağına alıncaya dek heyecan olmamasını çok da şey etme.. normal
hem de endişe degil gibi. nötr yani sıfır. çocuğum olacağı gerçeği bana hiçbir şey hissettirmiyor
annelik hamile kalınca babalık çocuk doğunca başlar derler. o hesap olmuş seninki.
birader madem istemiyodun sen de yapmasaydın çocuk. allah allah. yok varoluşsal korku bilmemne. valla 'çocuk yapma amacıyla' sevişirken düşünecektin onu.
birader bundan sonrakini sana sorarim. nerenin kaymakamisin sen.
Kabullenmen lazım once suan o asamadası. Tedirginsin ya yetemezsem diye ama dert etme cok. sonra kucagına alınca ısınırsın gülücükler atıp baba deyince dünyalar senin olur.
Nötrseniz daha sindirememiş de olabilirsiniz. Böyle büyük değişimleri insan hemen kavrayamıyor tam olarak. Anne kısmında hormonlar filan var, aynı şey değil o yüzden. Bunun üstüne çok düşünmemeye çalışın ve en azından eşinizin mutlu oluşuyla mutlu olun mesela. Kadını yalnız bırakmayın sevinciyle.
oncelikle hayirli ugurlu olsun
stres hayattaki herseyden sogutup tad almani engeller, cok normal.
bence hayal kur, evde veya bahcede "babaaa" diye sana dogru kosan 3-4 yaslarinda cocugun oldugunu dusun, biraz etkili olacaktir
elorelia +1
allah analı babalı büyütsün, bahtı açık olsun.
elorelia +1
3 yıldır çocuk isterken bir defa dahi aklına gelmedi mi bugünkü düşünceler? 1 ay 3 ay falan da değil 3 yıldır bir gün dahi bu kaygıyı hissetmeyip şindi hissediyorsan eğer 3 yıldır çocuğa dair hislerin samimiyetsizdi. Eşin adına üzüldüm.
ben kadın olarak bile ilk zamanlarda alışamamıştım, yavaş yavaş adapte olursun
bilmek ve tecrübe etmek ayrı seylerdir. farkını anlatmama degecegini sanmıyorum. ama utanmaz eşim adina üzülmüş, ne acayip. samimi bir itirafta bulundum ve yardım istedim. ayrica eşimle mutluyuz. çocuk meselesi koskoca bir dönüm noktası, insan hayatını değiştirecek kararlar verir ve uygulamaya çalışır ama hepimiz yolun bitip denizin başladığı yere gelince bi duraksariz. sağolsun temiz kalpli arkadaşlar me güzel anlatmış, kadinda hormonal değişimler olur, bu yüzden süreci daha kolay yasar. ben ise tum planları yapmış dahi olsam bu son adimi atmadan evvel ister istemez geride bıraklarimi ve yarida kalmışlarimi düşüneceğim. kendimi tamamlamadiysam çocuga ne verebilirim gibi şeyler düşünüyorum. çocuğu cismen canlandıramiyorum icimde belki bu yuzden. bu yaşadıklarım normal mi dedim ve çocuklu erkeklerden, evet normaldir. doğum sonrasında heyecan ve mutluluk başlar. diye cevaplar aldım a. bin teşekkür ederim ama haspam eşime üzülüyor, diğeri utanmaz, yapmasaydin deme hakkina sahip olduğunu düşünüyor. içim rahatladı ama. sağolun.
bu arada benim eşim doğar doğmaz da pek bir şey hissedemedi. evet çok mutluydu ama bebeğe alışması vs birkaç ayını aldı. baba gibi hissetmesi de gelip ona sarılması, öpücük vermesiyle falan yaklaşık 1 yaşından sonra başladı. doğunca da bir şey hissetmiyorum normal mi acaba diyebilirsiniz. normal o da merak etmeyin.