bir de kardeşim çok yalnız olduğumun farkında olduğu için arada bowling oynamaya falan götürüyor beni açılayım diye.
sizde durum nedir?
33. dereceden mason.
Nirvana.
Çevreme gülücükler neşeler sevgiler olumlu enerjiler destekler saçan ama kendi içimde kendimle ilgili ne kadar mevzu varsa hepsini anlamsız ve değersiz bulan bir insan oldum. Sebebini bilmiyorum. Yalnızlıktan mıdır, bilmiyorum. Ama bi yalnızlık var doğru o.
3-4 sene önce dibi görmüştüm ama özellikle son 1 senedir çok iyiyim. bayağı düşük seviyede.
Aslında soruya cevap olmayacak ama, aklıma getirdi gerçekten bunun bi' diyagramı/grafiği filan olması lazım.
Yani, bu yalnızlık meselesi bi' hayli ilginç. Belki de son yüzyılın hastalığıdır kaygı ile birlikte ama; bunun genel bir evreleri ve davranış biçimi vardır diye düşünüyorum. yani bir sistematik açıklamaya bağlanabilir gibi geliyor. güzel birşeyden bahsetmişsiniz bence.
not: yalnızlığın asla istenebilir birşey olduğunu düşünmüyorum, en fazla rıza gösterilebilir birşey olabilir, yani 2 olumsuzluktan bir diğerinin tercih edilmesi gibi. yalnızlık sahip olabileceğiniz kişi/kişilere KIYASLA TERCİH edebilinecek birşey olabilir. Yoksa hiçkimsenin yalnızlığın kendisinden dolayı yalnızlığı isteyeceğini zannetmiyorum.
konu şahaneymiş yalnız, gece gece.
İç enerjiyle, genetikle ve sosyo-kültürel mirasla filan bi' ilgisi vardır bunun mutlaka.