kız kardeşim hariç kimseye gözüm kapalı güvenmem. %99 güvensem %1 şüphe duyarım.
Güven biri ile tanıştığımda paket içinde geliyor bana. Yani yamuğunu görene kadar guvenirim. Saflık parayla değil ya.
Ben çok dolandırılmaya çalıştım maalesef, o yüzden derin şekilde araştırtmadığım kimseyle duygusal ilişki kurmam zaten.
Diğer insanlara %80 güvenle başlayıp, %60'a düştüğü an direkt tüm ilişkiyi keserim.
güvenmeyerek başlıyorum. zamanla güvenimi artıracak mı onu gözlemliyorum. çünkü genelde insanlar en başta güven verip sonra kazık atarlar.
Öncelikle güvenmem.
Bana göre herkes karşısındakine yanlış yapabilme potansiyeline sahiptir.
Ben buna %100 güvenirim dediğim kimse yok ailem dahil.
Genelde tek yanlışta silerim.
Ufak tefek hatalara özür kabul edebiliyorum ama eskisi gibi olmuyor ilişkimiz.
Genelde başlangıçta güvenmiyorum.
Hal ve hareketleriyle, laf - icraat tutarlılığıyla, başkalarına olan davranışlarıyla vb. şeylerle güven duygum kendiliğinden gelişiyor.
of. Bu soruları gördükçe ne akdar sıkıcı bir hayatım var diyorum. ben bir yarım saat 40 dakika birisiyle sohbet ettiğimde, neleri nasıl soracağımı da bildiğimden, mesleğim gereği, hemen şemayı çıkarıp güvenilip güvenilmeyeceğini anlıyorum. Tam anlmıyla yarım anlamıyla falan güven söz konusu değil yanı (._.)
Bende öyle bir eşik yok. Öz annem hariç kimseye güvenmem. Herkesten bir falso, bir kancıklık beklerim ve genelde de yanılmam.
çok güveniyorum dediğim insanlar var hayatımda ama her zaman bir hata payı bırakırım kendimce. yeri ve zamanı geldiğinde herkes en önce kendini düşünür. öte yandan insanlara illa 'bana bir gün kazık atacak' şeklinde şüpheyle yaklaşmıyorum, öyle de hayat geçmez. sadece böyle şeylere hazırlıklı olmaya çalışıyorum genelde, olduğu zaman da tartışmak veya karşımdakini yargılamakla vakit kaybetmek istemiyorum, yolları ayırıyorum fazla uzatmadan.
bayanların güven eşiği baya düşüktür. piçlerin peşinden koşarlar onlar da güvenilmezdir.