çünkü haklı çıkıp tatmin olmak için, çünkü içini rahatlatmak için, çünkü gerçekleri kabullenemediği için.
bazı insanlar için gerçekte haklı ya da haksız olmak, doğru ya da yanlış bilmek hiç önemli olmuyor. önemli olan kabul görmek, onaylanmak.
yani bu insanların haklı olmak istemesi bi' hezeyandan mı ibaret ? faydasız bir hezeyan hem de, bencilce.
bence tamamen öyle.
babamdan biliyorum. asla tartışamazsın, gerçekleri söylediğin zaman sinirlenir. haksız bile olsa haksız olduğunu duymak istemez, onaylanmasa bile. en sonunda da durumu "bence"ye getirir.
gerçekleri duymak istemiyorlar, gerçekleri görmek istemiyorlar, yanılgıda olmadıklarını, haklı olduklarını, doğru olduklarını, hata yapmadıklarını düşünüyorlar ve birileri bunu söylesin istiyorlar. Ha, birileri bunun aksini söyleyecekse de hiçbir şey söylemesin daha iyi, onlara göre.
Çünkü kompleksliler.
Çünkü her olumsuz tarafın aslinda yapici yani da vardir. Kimse yikici eleştiriyi sevmez.
İnsana en küçük yaştan itibaren doğruluk, hakkaniyet ve iyilik hakkıyla sevdirilmemiştir, ondandır. Bunları çoğumuz sadece kendi çıkarımız için kullanırız, ardına saklanırız. Halbuki "kendin için istediğini başkası için de istemek" en başta gerçekleri olduğu gibi görmeyi sevecek, yanlış olduğunda eksiklenmek değil de düzeltmek yoluna gidecek, kendini tanrı olarak değil hatalı yanlışlı insan olarak görüp hep iyiliğe yönelecek şekilde davranmanın sağlaması. Kendim için istediğim adaleti senin için de aynı dozda istemeliyim. Hürriyeti, eşitliği, doğruluğu, güveni... ancak bu eğitimden sonra insan yanlışını sükunetle görebilir, ancak bu eğitimden sonra yanlışı düzeltmeyi seçebilir.
Yani değerler eğitimimiz, kişilik/karakter eğitimimiz çok 40 katır terkisinde süründüğü için böyleyiz.
çünkü gerçekler egoyu yeterince beslemiyor.
kendi kafalarında tasarladıkları daha cazip geliyor.
Gerçekler genel olarak acı verici şeyler, insanlar acı çekmektense yalan da olsa mutluluğu ve tatmini tercih ediyor.Ayrıca kimse biricik egosuna zarar verecek ve vicdanında rahatsızlık yaratacak şeyleri duymak istemez.
Çünkü kendine başkalarının ona verdiği değer üzerinden değer biçmeye alıştırılıyor doğumundan itibaren. Bir şey yapıyor ebeveyni gülüyor aynı şeyi tekrar yapıyor ebeveyni tekrar ilgi gösterdiği anda sorun başlıyor. Arkadaşının komik olmayan şakasına zorla gülsün ki kendininkine de gülünsün ilkokulda ortaouklda bunu öğreniyor. Çocukta ebeveyninde olmayan bir içgörü yoksa fıtratı ebeveynininki gibiyse onlar gibi olup çıkıyor.
Türkiye toplumunda çok yaygın bu durum. O yüzden yalnızlığı anlayamıyor, birey olmayı idrak edemiyor insanlar. Bir de isim takmışlar Akdeniz toplumu, sıcakkanlılık diye.
Ben de bunu soruyorum, cevap bulursam haber veririm tsk.
Aslinda cevap belli, onaylanmak isteyen yaratiklariz. Bu da kabul etmemiz gereken gerceklerden biri.