nasıl affediyoruz?
peşin not:orada aychovsky gayet güzel açıklamış. onu okudum. sizin de yöntemlerinizi merak ediyorum. her türlü öneriye ihtiyacım var.
bazen içimde affetme hissi beliriyor. mantığıma sığarsa affetmem için gerekli şartlar var ise onurum gururum kırılmamış ise affedebilirim. affetme ortamı doğal olarak kendiliğinden oluşuyorsa affediyorum.
Bir çaba harcamıyorum. Bir gün bir bakmışım, affetmişim. Bir şeyleri affetmek için çaba harcıyorsan o şeyler belki de affedilecek şeyler değildir.
Milan Kundera hazretleri, Şaka adlı eserinde şöyle buyurmuşlar. Sizden ricam, bu sözleri iyi dinleyiniz, iyi belleyiniz:
"evet, herşeyi açıkça görüyorum: çoğu insan kendini ikili bir inancın hayaline kaptırıyor, belleğin sürekliliğine ve eylemlerin, yanlışların, günahların, yanılgıların onarılabileceğine inanıyorlar. birincisi de ikincisi kadar sahte. gerçek bunun tam tersi: herşey unutulacak ve hiçbir şey onarılmayacak. ister öc alma, ister bağışlama yoluyla olsun, onarım eylemi de unutulmaya mahkum. kimse yapılan yanlışları onaramayacak, ama tüm yanlışlar unutulacak."
bana göre aslında 3 zaman dilimi var.
olay yaşanmadan önce, yaşandığı an ve yaşandıktan sonrası.
Affetme durumunda ise olay yaşanmadan önce ve sonrasına bakar, eğer öncesindeki gibi olabilecekse(m) affederim. Bazende içinizdeki bir umut öyle olacağını düşünür. Bu nedenle son 2 zaman dilimini siler ve yaşanmamış kabul eder affetmiş olursunuz.
Önemli olan gerçekten affedince ileride aynı konuları açmamak, başa kakmamak önemli. Eğer içinizde ukte olarak kaldıysa bir olay, tam olarak affetmiş olmuyor insan.
affetmek diye bir olgu yoktur. affetmek için çaba harcıyor bunu başardığına inanıyorsan bu ileride bir gün o insana karşı farklı tür bir öfke olarak patlar.
kabullenmek, razı olmak veya olayların artık önemini yitirmesi durumu var. bu kendi gelişen bir süreç.
birini affetmiyor olmak da suç veya aşağılık bir durum değil. yaptığı beni mutsuz ediyor ise ondan uzak olmak en doğal hakkım. sadece bunu aktif bir öfke olarak taşımaya gerek yok.