ancak bu çocuğu parka götürdüğüm zaman diğer çocuklardan korkuyor. parktaki alet edavatı kullanmayıp ağlıyor. kaydırak ve salıncaktan falan da korkuyor. eğlence merkezlerinde bebekler için olan oyuncaklara binmekten korkuyor. parka götürdüğümde sadece çocukları izliyor bana sığınıp..
hiçbir çocuk motorsiklet geçtiğinde ilgilenmezken bizimki ortalığı yıkıyor korkudan..
bu durum hakketten ciğerimi dağlıyor. veya ben gereksiz panik halindeyim. bu kadar korkmasının bir nedeni olabilir mi yoksa "lan 20 aylık bebe tabii korkacak" mı sorusuna cevap bulamıyorum.
oyuncaklara birlikte binmeyi deneyin. yeğenimde de aynı durum var 11 aylık motor geçince ağlamaya başlıyor. özel bir nedeni olduğunu sanmıyorum çünkü biz de olabildiğince hassas davrandık şuana kadar psikolojik yönden bunu tetikleyecek bir şey yaşadığını sanmıyorum. elektrik süpürgesinden falan da korkuyor mesela.
bence bir pedagog desteği alabilirsiniz, en azından içiniz rahat eder. korkmaması daha normal olurdu bence. ileride iletişimle ilgili problem olmaması açısından ben yerinizde olsam uzmanına danışırdım.
yakın bir tanıdığımın çocuğu her ezan okunduğunda, her gürültü çıktığında bağıra çağıra ağlıyor ve annesine sığınıyordu. yaklaşık aynı yaşlardaydı o da. evde çok sessiz bir ortamda büyüyordu. biraz daha büyüyünce kendiliğinden geçti. bazı çocuklarda olabiliyor bu sanıyorum ama içiniz rahat etmezse bir çocuk gelişim psikologuna da danışabilirsiniz.
biraz hassas bir çocuk olabilir, kendi kızımdan örnek verecek olursam, kapı zili çaldığında çok korkuyordu, üç beş ay sonra geçti, ama çocuğa nasıl davranmalı ne yapmalı bir uzmandan yardım isteyiniz. yüksek ses kaynaklı olabilir. yüreğinizi ferah tutun kalıcı bir durum oluşturacağını sanmıyorum, en büyük kalıcı arızalar ergenlikte oluyor :)
Uzman yardımı en iyisi olacaktır ancak
Bu tarz korkuları aşmanın en kolay yollarından biri sevilenle sevilmeyeni bir araya getirmek. Yani çocuk baba yanında durur anne çocuğun göreceği şekilde gider salıncakta sallanır keyif alır. Kaydıraktan kayar keyif alır ama çocuk buna zorlanmaz hatta teklif bile edilmez. Çocuğun kafasında annemi seviyorum annemde salıncağı seviyor bende severim tarzı bir şeyler oluşacaktır yada annem korkmuyor bende korkmamalıyım. Bunu farklı bireylerle (anane, babane vb.) çeşitlendirerek yaparsanız çocuk kendiliğinden kötü bir şey olmadığının farkına varacaktır. Bu konuda üzerine gitmeyin hatta hiç bir şey söylemeyin. Israrcı olursanız korkusu daha büyüyerek yer edebilir. Hedef ona dolaylı olarak öğretmek. Yine bir park yanından geçerken eşinizle kendi aranızda konuşarak çocuğa konuşmadan "aa ne kadar eğlenceli, daha sonra bizde gidelim mi" tarzı konuşmalar yapın.
öncelikle herkesle hem fikir olduğumu ve bir doktora gitmenizi tavsiye ederim. en azından yol yordam gösterir ve içinizi ferahlatır.
yakın bir arkadaşımın oğlunda da aynı sorun vardı. kimseyle iletişime geçemiyor ve en ufak gürültüden korkuyordu. doktorun sorduğu ilk soru "eviniz çok mu sessiz" olmuştu. bizim arkadaş çocuk rahatsız olmasın diye evde tv bile açmıyordu. çocuk uyuduğunda fısıltılar ile konuşuyorlardı ve çocuk erken uyuduğu için eve akşam misair kabul etmiyorlardı. bildiğin manyaklık işte.
sizde de böyle durumlar varsa çocuk korkuyor olabilir.
benim de kızım 22 aylık. biz kızı sesli ve ışıklı ortamlarda uyuttuk ki büyüdüğünde sıkıntı çekmesin diye. attık çocukların ortasına (sokağa değil tabi kendi arkadaşlarımızın çocukları :)) bıraktık. 1-2 ağladı sonra alıştı. bazen iletişim ve ortam konusunda çocuğu zorlamak gerekebiliyor.
yine hatırlatıyorum, bir uzmana danışın :)
heheh sizinki gene iyiymiş, ben de çocukken, tam olarak 3 ile 6 yaşlarım arasında, annemi göremediğim her an ağlıyormuşum. bir saniye yanımdan gitse ortalığı yıkıyormuşum beni terk edip gitti ve bir daha gelmeyecek diye. yanımda babam, ablam ya da başka bir tanıdığım olsa bile illa annemi görmem gerekiyormuş. kadıncağız tuvalete ve duşa bile kapısı açık giriyormuş ben onu görmeye devam edebileyim diye. korkunç.
işin ilginç yanı 3 yaşıma kadar çok özgür takılan bir çocukmuşum, sonra böyle olmuş. nedenini bilmiyorlar. nasıl geçtiğini de bilmiyorlar. çocukluk işte. sonra işte birdenbire geçti ve hiçbir kalıcı etkisi olmadı. 14 yaşımda ailemden uzak bir şehire yatılı okula falan gittim hiç sorun yaşamadım.
motor diyince de aklıma geldi, gene aynı ben bir yıl ramazan ayında davulun sesinden çok korkmuşum. (daha önceleri böyle bir korkum olmamasına rağmen.) davulcuyu canavar olarak anlatıyormuşum hep. annem de beni her davulcu geçtiğinde alıp sokağa çıkarmış, davulcuya alkışla tempo tutmuş, hatta bazen şıkkıdı şıkkıdı göbek atmış davulcunun karşısında :D sonra ben davulcunun da bir insan olduğuna emin olduğum zaman geçmiş korkum.
çok uzman değilim ama bana kalırsa 20 aylık bebeler hiç umulmadık tepkiler verebilir, sonra da geçer diye düşünüyorum. elbette siz eminim ki yeni arkdaşlarına alışması ve bu motor gibi korkularını yenmesi için elinizden geleni yapıyorsunuzdur. en çok size güveniyor sonuçta, sizin korkmadan yaptığınız bir eylemi o da sizden örnek aldığı için zamanla sizin kadar korkusuzca yapmaya başlayacaktır.
uzman destegi alin
birbirinden değerli tüm cevaplar için çok teşekkür ederim arkadaşlar.. tavsiyelerinize uyup bir uzman desteği alacağım ve saç sakal ağardı demeden parka gidip salıncaklarda sallanacağım...