1.bir hayvan sahiplenmeye nasil karar verdiniz, kac yasindaydiniz? hayvaninizin turu nedir?
2. evde hayvan olmasinin sizin icin pozitif ve negatif yonu nedir? (birer ornek vermeniz yeterli)
3. bir hayvan sahibi oldugunuz icin pisman misiniz? onun yasam suresinin kisitli oldugunu bilmek sizde nasil bir duygu uyandiriyor?
not: universite 1. sinif dersinde yazilacak amatorce bir makale icin kullanilacak bu bilgiler. cinsiyet ve yas belirtmeniz bir avantaj saglasa da belirtmek istememeniz de cok sorun degil.
tesekkur ederiz simdiden herkese.
merhaba. 29 yaşındayım, kadınım.
1. çocukluğumdan beri isterdim, ailem daha sonra ikna oldu. ben 18 yaşındayken bir kedi aldık, evden taşındığımda dört tane vardı. şu an kendi oturduğum evde de iki tane var.
2. dışarıdan geldiğimizde kapıda karşılamaları, oturmuş kendi işimize bakarken gelip geçip komiklik yapmaları, her türlü hareketleriyle mutluluk kaynağı olmaları pozitif yönleri. tek negatif yönü ölecek olmaları.
3. pişman değilim, keşke imkanım olsa da daha fazlasını sahiplenebilsem. onun yaşam süresinin kısıtlı olduğunu bilme hissini o öldükten sonra bakıma muhtaç başka canlarla ilgileneceğimi düşünerek bastırmaya çalışıyorum.
HALLO! 32 E
1.Sokakta buldu hatun, ben de "al eve kalmasın o dışarıda" demiştim(değişik bir tekir kendisi, tüylü, sen biliyorsun zaten onu, gördün :) 3 yıldır bizimle birlikte şimdi.
2.Pozitif yönü varlığı, evin enerjisi o resmen, olmadığı vakitler bir şeyler eksik hep, negatif yönü de işte kumudur kakasıdır ^.^
3.Pişman değiliz çift olarak, o da bizim gibi evin bir ferdi, yaşam süresinin kısıtlı olması gözlerimi dolduruyor.
1. Ben karar vermedim. Çocukluğumdan beri hayvanlarım vardı. Her şey civcivlerle başladı. Akvaryum balıklarım oldu. Tavşan, serçe gibi geçici arkadaşlarla devam etti. Kuzu görünce kuzuya sarılıp eve götürelim diye ağlamıştım ama onu almadılar. Yemek için yılan balığı almışlardı ama ben onu da evcil hayvan yaptım. Sonra öldü tabi şartlar uygun değildi. Singapur kaplumbağalarından besledim uzun süre. Bizimle tatile bile gelirlerdi. Taşınırken babam iş yerine bırakmış. Çok üzülmüştüm. Hala özlüyorum. Şu an kedim var. 3 yaşında. Ellerinizden öper.
2. Ruh sağlığıma olumlu etkileri olduğunu düşünüyorum. Olmasa hayat çok sıkıcı olurdu. Arada kovalamaca oynuyoruz, iyi oluyor. Neşe kaynağı resmen. Yaramazlığı biraz dert. Sürekli bir şeyler kırıyor. Kablo kemiriyor. Tüy döküyor. Tuvalet işi kötü. Bazen saksılara da çiş yapıyor. Yine de değer, asla bırakmam.
3. Pişman değilim. İnşallah 20'lerini görür. Ölürse çok ağlarım. Imgur'sa görüyorum bazen, gözlerim doluyor.
1. universitede ev arkadasim eve kopek alalim, tatillerde ben eve gotururum dedi. 24 yasindaydim. eski sahibinin ilaniyla hala baktigim pideyi sahiplendim. sonra arkadasim vay benim astimim var diyince kopecik tamamen benim olmus oldu.
2. su an iki kopegim var, varliklari basli basina pozitif etki benim icin. inanilmaz baglandim. illa bi negatif yon bulacaksam kucuk serefsizin iseme huyunu soyleyebilirim. evde yalniz biraktiysak tepki olarak orta yere isiyor.
3. tabi ki pisman olmadim hicbir zaman. bir gun onlari kaybedecek olmak beni simdiden cok korkutuyor. hayvan sahibi olmanin en pis tarafi bu.
Merhaba, 30 K
1. Cocuklugumdan beri istiyordum, 28 yasimda sahiplendim. Olmek uzereydi, tedavi ettirip bir daha da sokaga birakmadim. Birakirsam olecekti cunku o yuzden sahiplenmeye karar verdim. Hatta surec cok zordu, burda duyuru bile actim. Bu arada tekir kediydi :)
2. Beni ve ailemi mutlu ediyor. Yuzune bakinca bile mutlu oluyoruz :) Evde bulunmasi acisindan negatif yonu yok. Kedi sahibi olmanin negatif yonunu soruyorsan hastaligi. Konusamadigi icin zor oluyor cozum bulmak bir sey oldugunda.
3. Pisman degilim. Ilk kedim oldu, evimde 1 hafta kalamadim anilar bitirdi beni. Ikinci kedime fip teshisi konuldu. Yakin bi zamanda olmesi bekleniyor. Arka bacaklar felc oldu, onler tam tutmuyor. Sokakta olsa daha kotu olurdu, belki de cok aci cekecekti, yuruyemedigi icin basina kim bilir neler gelecekti. Bunlari dusununce bile iyi ki diyorum. Asla pisman olmadim. Kalan zamanini en iyi sekilde gecirmesini saglayarak teselli ediyorum kendimi.
31K
1.Hayvanları çok severim. küçüklüğümde evde muhabbet kuşu beslemiştik. Bahçemizde hep kediler olurdu. biz de bulduğumuz annesiz kedileri getirip beslerdik. Benim 2 kaplumbağa 1 muhabbet kuşum var şu anda. Kaplumbağalarım 11 yaşında, birini cahillikten kendim satın almıştım. diğerini arkadaşımdan bakamayacağı için aldım. Kuşu da bakamayacak birinden sahiplendim.
2.Uzun süre tatile çıkamamak, kuşun fazla pislemesi. Onları çok seviyorum. Kaplumbağalar tam bir dinozor, hareketlerini izlemek çok zevkli. Kuş tam bir minnoş, hem biraz konuşuyor hem çok insancıl.
3.pişman değilim. Kaplumbağalarımın benden çok yaşayacağını biliyorum:) Kuşu ise kaliteli pellet yemle besliyorum, böylece daha uzun ömürlü olacağını düşünüyorum. O yuzden ölse bile en azından elimden geleni yaptım diyebileceğim.
merhaba
1- kaç yaşımda olduğumu hatırlamıyorum, dört ila altı yaş arasındaydım. ilk sahiplendiğim evcil hayvan bir muhabbet kuşuydu, daha sonra muhabbet kuşu kümesi sahibi oldum. zamanla azala azala 16 yaşıma kadar bana eşlik etti bu kuşlar. 11 yaşımdayken sokakta yaralı bir kedi bulup tuttum getirdim eve, ev oldu barınak.
2- herhangi bir evcil hayvanla iletişim kuramadığım bir ev düşünemiyorum, bir evi ev yapan şey bence insan dışında yaşayan bir canlı, mutluluk ve huzur benim için. negatif yönü ise her gün kaka kum temizlemek değil; sanırım benden önce ölecek olmaları.
3- asla pişman değilim. birkaç sene önce kedimi on altı yıl sonra kaybettim, hayatımda yaşadığım en travmatik ve üzücü olaydı. bir daha benzer duyguları yaşayacak olduğumu bilmek bazen beni çok üzüyor, ama elimden gelenin en iyisini yapıyorum ve güzel bir hayat paylaşıyorum dostlarımla. bu biraz üzüntümü hafifletiyor.