detaya gelirsek eğer bebek elini çabuk tutmazsa perşembe günü doğuma gireceğim. yüzdük yüzdük, kuyruğuna geldik çok şükür. eşim, ki kendisini 15 senedir tanıyorum dünyanın en babacan insanıdır normalde. kendi yeğenlerine, benim yeğenlerime delice sevgisini, ilgisini geçtim ilk defa gördüğü çocuklarla bile inanılmaz iyi anlaşır, çocuklar ona bayılırlar. bebek altı da değiştirir, saatlerce çocuk da bakar. bense çocuğa karşı ona göre daha mesafeli olsam da bu kadar babacan bir adamı babalıktan mahrum bırakmak istemeyerek girdim bebek işine fakat hamilelik haberini aldığımdan beri içimde yatan kadın ana hortladığı için duruma gayet güzel adapte olduğumu düşünüyorum. kızımızın gelmesini heyecanla bekliyorum ve tek hissettiğim şey mutluluk. nasıl yapacağız, nasıl başa çıkacağız tarzı korkularım hiç olmadı çünkü her ne kadar bulabildiğim her kaynağı okusam da yaşamadan bilemeyeceğim çok fazla şey olduğunu bildiğimden oluruna bıraktım durumu. bir şekilde başa çıkabileceğimizin farkındayım.
fakat geçen haftaki son kontrolden beri eşim endişeden çıldırmış durumda. ben saatli bomba gibi doğurmaya hazır gezerken durup durup "baba olmaya hazır değilim galiba" diye sayıklayarak geziyor evin içinde. çok bunalmışmış, çok daralmışmış, ya babalığa alışamazsaymış, kaçıp gidilebilecek bir durum değilmiş, artık bu işin geri dönüşü yokmuş, bu kadar radikal bir değişime hazır olmadığını düşünüyormuş...
her ne kadar tüm kalbimle ağzına vurup şimdi mi aklına geldi lan bu demek istesem de normalde duygu kabızı bi adam olduğu için hislerini bana açmış olması hoşuma gitti fakat ne desem, ne kadar konuşsam da sakinleştiremiyorum. en sonunda herkes gibi bu tribin bebeği görene kadar sürecek ya görünce unutursun hepsini deyip kapattım konuyu çünkü çok sinirlenmeye başladım. sürekli evin içinde oflayıp poflayıp ortalığa negatif enerji saçan bir insan haline geldi. benim zaten canım dar, bir de onun beni darlaması bir yana, çocuk sevgisi ve sabrı konusunda kendimden çok ona güvendiğim için hayal kırıklığına uğramış durumdayım.
yine de farklı kişilerden de fikir almak istedim, herkesin yaşadığı bir süreç mi yoksa eşimin şımarıklığı mı öğrenebileyim diye.
fazla uzattım sanırım ama çok doluyum bu konuda. aileme ya da arkadaşlarıma anlatıp eşim hakkındaki yargılarını değiştirmek istemediğim için sizin fikirlerinize ihtiyacım var. cevap yazan arkadaşlara teşekkür ederim. sevgiler...
postpartum depresyon gibi bir durum ama değil, google'a babalık depresyonu yazdım bir ton şey çıktı. doğumunuz umarım sorunsuz geçer; bebeğiniz sağlıklı olur
erkek için normal durum doğumdan sonra düzelecek.
Valla iyi bir ebeveyn olacaginin gostergesi bu. Panige kapilmasi normal, hayat kokten degisiyor ve bir daha eskisi gibi olmuyor
Taze baba olarak yanitlayayim:
- Cocukken bile baba olma hayallee kurardim.
- Soylemesi ayip evliligimizin ilk haftasina cocuk yaptik.
- Deliler gibi heyecanli gecti hamilelik suteci. Bol bol hayaller kurduk.
- Deliler gibi kiz evlat sahibi olmak istiyordum, kiz haberini alinca tum gun agladim mutluluktan.
- Dogum anina kadar heyecandan oluyordum, sabirsizlaniyordum.
- Sorunlu bir dogum olsu, az kalsin kizimi ve esimi kaybediyorduk. Iste o andan itibaren olanlar oldu bana. Asiri bir panik hasil oldu. Ya onlara birsey olsaydi, ben onlari nasil daha iyi korurum, nasil guvende tutarim, nasil geleceklerini saglama alirim endisesi. Maddi olarak orta halliyiz. Hel yetiyor muyum, yetecek miyim, maddi kulfetin altindan kalkiyorum su an ama ya ileride sorun olursa falan diye bunalima girdim ayrica. Bir de en buyuk sorunum Turkiye gibi bir ulkede kiz evlat sahibi olmak. Onu kotu goz ve ellerden omur boyu koruma yukumlulugi falan. Iste bunlar beynimi kemirip dursa da kizimin o cennet kokusunu icime cektikce tum sikintilarimdan ariniyorum. Ben canimi verir onlari rahat ettiririm, onlar mutlu olsun ben her sikintiya raziyim evresine gectigimden beri rahatladim. Esiniz kucagina bi alsin kalmayacak sikintisi falan.
- Yalniz sunu da diyeyim; gebelikte yasadiginiz hakli psikolojik degisimler, zorluklar sizinle ayni seyleri yasamadigimiz icin sizi anlamamizi ve sizin kadar sabirli olmamizi zorlastiriyor. Belki farkinda olmadan esinizi yormus olabilirsiniz. Ben olabildigince makul, esim de o kadar dikkatli olmasina ragmen cok yakin zamanda bir gebelik paikolijisine hazir olamayacagimdan eminim. Uzun bir sure o sureci tekrar yasamak istemem. Dedigim gibi esim cok ozenli ve kaprissiz olmasina ragmen ben bile yorulduysam; belki esinizbde yorulmus olabilir.
- Esinizin size soyleyemedigi borç, is sikintisi, issizlik ihtimali gibi seyler kivvetle muhtemel olabilir.
- Sizin icin asil yorucu surec dogumdan sonra baslayacak. Esiniz yardimci olmaya calisacak ama onun cabalari hicbir ise yaramayacak. O arada sizin ruh haliniz asiri gelgitli olacak. Asil o zamanlari sukunetle atlatmaya bakin. Sizi kadar esinizin de agirliklari var cunku. Siz iyi olun ki o da keyifli olsun. Simdiden bol uykusuz, bol tetikte gecen stresli gunler icin basarilar dilerim. :)
- Bende bir de cok iyi bir sofor olmama ragmen arabaya bindirememe psikolojosi baskadi. Cocugu hastaneye bile goturesim gelmiyor. Zira trafikte manyak cok. Tek olsam sorun degil ama ya yolda salagin tekinin aptalca bi hatasi yuzunden cocuguma bir sey olursa ben ne yaparim diye icim icimi yiyor.
- Baba omak en az anne olmak kadar zor ama o zorluklariyla guzel bir duygu.
Saglikli, hayirli, gelecegi parlak, ailesinin gozbebegi, mutluluk kaynagi bir evlat olsun. Anneliginiz hayirli ugurlu olsun simdiden.
Bu depresyonun bir cesidi ve gecici.Burası tamam. Fakat kadınlara tavsiyem hic kimse icin cocuk yapmayin. Yalnizca kendiniz yüzde yüz cocuk sahibi olmaya eminseniz, esiniz olmadiginda maddi ve manevi bakabilcekseniz cocuk doğurun. Bugün cocuk sorumlulugu ağır geliyor diyenin, yarın evlilik sorumlulugu agır geliyor deyip gitmeyeceği ne malum.