[ask]
(8) 

derdim ne benim?

douglas #1172983
Hayatımda böyle bir soru soracağım aklıma gelmezdi hiç. Liseye kadar psikolojisi bozuk büyüyen bir insandım. Daha sonra bir aydınlanma yaşadım. Felsefe, psikoloji, teknoloji, sanat derken insanların rahatça entelektüel diyebileceği bir insan oluverdim. Akademik olarak kendimi geliştirmeye adadım. Liseyi iki yıl okuyup açık liseye geçtim ve yıllarca oluşan boş zamanımı kendi kendimi bu şekilde geliştirmeye adadım. Çok mutluydum gerçekten. Her anlamda. İstediğim üniversiteyi ve bölümü kazandım. Şuan istediğim her şeye sahibim. Bir ilişki dışında ama onu isteyip istemediğimden cevabın o olup olmadığından da emin değilim. Şükredecek o kadar çok şeyim var ki bu halde mutsuz olduğum için utanıyorum kendimden. Ama sonuç olarak hayatta çok farklı kulvarlardan birden geçtim.

Şimdi ise dış dünya ile iştigal halinde birikimleri ve işleri olan bir insanım. Ama gelin görün ki artık beni bu dünyaya duygusal olarak bağlayan beni heyecanlandıran hiçbir şey bulamıyorum. Hiçbir şey... Yani eskiden heyecan dolu, coşkulu, capcanlı bir insandım. Şimdi elimdekilere rağmen nasıl bu kadar sönük kalabildiğimi anlamıyorum. O zamanlar "bende bu malzeme olacak var ya neler yaparım" dediğim ne varsa tüm kaynaklar elimde ama aşk yok, coşku yok, heyecan yok... Sanki yarım kalmış bir şeyler var içimde. Sahi derdim ne benim? Boş geliyor artık her şey...


 

valla haklı olabilirsin ne diyebilirim o da bir metafor

douglas

belki de amaçlarınıza ulaştığınız için boşluktasınızdır. hayata tutunmak ve mutlu olabilmek için amaç gerekiyor bence. kendinize yeni amaçlar yaratabilirsiniz.
böyle diyorum; ama ben de amaçsız bomboş yaşayan bi insanım. bu sorun nasıl çözülür bilmiyorum.

monty python

Değersizlik hissine hoş geldiniz.

mandalina kokusu

jartiyer.

diyeceğimi sanıyorsanız yanılıyorsunuz..

Bence Egon cok büyümüs. Narsistlesmissin.

Biraz kendini törpüleç yüksekten bakma.

anonymice

değersiz hisseden biri narsist olabilir mi yakında sinemalarda. teşekkürler arkadaşlar.

douglas

@douglas

''''Ama gelin görün ki artık beni bu dünyaya duygusal olarak bağlayan beni heyecanlandıran hiçbir şey bulamıyorum. Hiçbir şey... Yani eskiden heyecan dolu, coşkulu, capcanlı bir insandım. Şimdi elimdekilere rağmen nasıl bu kadar sönük kalabildiğimi anlamıyorum. O zamanlar "bende bu malzeme olacak var ya neler yaparım" dediğim ne varsa tüm kaynaklar elimde ama aşk yok, coşku yok, heyecan yok... Sanki yarım kalmış bir şeyler var içimde. Sahi derdim ne benim? Boş geliyor artık her şey...''''

Ben bu dediklerine dayanarak narsistsin dedim, ama evet kendini değersiz görerekte narsist olabilirsin, narsistliğin twisted bir yönü var, sen aslında değersiz hissettiğini zannederken çok fazla değer veriyor olabilirsin, bu da kendi benlik algını değişik bir şekilde anlamana neden olabilir.

YAni narsistlik: aman da aman superim değil.

anonymice

hayatinizda hedeflerinizi gerceklestirmis gibi gorunuyorsunuz ancak sizi rahatsiz eden bir amacinizin olmamasi gibi gorundu bana.

ayrica narsist soylemine birazda olsa katiliyorum, soyle aciklayayim; kendi hedefleriniz dogrultusunda yalnizlik cekerek ilerlemissiniz belli ki ancak insanliga, cevrenize faydali olmak gibi bir cabaniz yok.

etrafta donup dolasan sacma sapan iliskilerin haricinde saglam bir iliski icin empati, deger verme, insanlari anlamaya calisma gibi kendi haricinizdeki insanlar icin cabalamayi gerektirir.

ayrica su linkteki yaziyi okumanizi tavsiye ederim:
www.milliyet.com.tr

elvan abeyiylegezse

bu daha başlangıç biraz daha bu halinden çıkamazsan delirmeler gelicek o zaman gör haha

prenses serenity
1

mobil görünümden çık